Paradox van de Meppeler samenleving

Paradox van de Meppeler samenleving

Op 29 maart vond er een conferentie plaats in het kader van integratie. De bedoeling was dat er met een deskundige zal worden gediscussieerd over hoe wij in Meppel een debat kunnen voeren over integratie.
De deskundige zette twee bekende visies uiteen, een universalistische visie versus een cultuurrelativistische visie. Beiden leiden ze echter niet tot integratie.
De universalistische visie gaat namelijk uit van totale gelijkheid van alle mensen en houdt geen rekening met culturele diversiteit. Aanpassing is hierbij het motto, uitsluiting het gevolg.
De cultuurrelativistische visie gaat uit van totale diversiteit van mensen. Gedogen is hierbij het motto, uitsluiting het gevolg.
Beide visies leiden tot uitsluiting omdat ze geen van beiden de problemen echt aanpakken. De universalistische visie houdt geen rekening met de culturele bril waarmee wij allemaal in de wereld kijken en creëert op deze manier afstand tussen mensen.
De cultuurrelativistische visie zet de culturele bril nooit af en stopt alle mensen in verschillende culturele hokjes en creëert op deze manier afstand tussen mensen.
Beide visies zijn te simplistisch om een antwoord te geven op het integratievraagstuk.
De een is te zwart/wit, de andere te gekleurd.
Wat we dus nodig hebben is de balans. En dat brengt ons bij de derde visie, een combinatie van de besproken visies, de pluralistische visie.
Geen assimilatiebeleid, geen gedoogbeleid, maar een beleid gericht op participatie.
Een beleid dat de problemen echt aanpakt, omdat het uitgangspunt is, dat om met elkaar te kunnen samen werken en samen leven, we ons allemaal moeten inzetten.
De verantwoordelijkheid ligt niet alleen bij de allochtonen (assimilatiebeleid) en ook niet alleen bij de autochtonen (gedoogbeleid), maar bij beide partijen.
Aanpassing, maar met behoud van je eigen culturele identiteit. Een paradox, een schijnbare tegenstelling, want het kan wel…
Alleen vereist het inzet en dit kost energie. Want het is makkelijk om van mensen te verwachten dat ze zich moeten aanpassen aan de heersende cultuur in Nederland, dan hoef je als beleidsmaker niet veel te doen.
Het is ook makkelijk om alles af te schuiven op de cultuur en het anders zijn van mensen en ze daarmee de rug toe te keren.
Maar kijken naar een manier waarop je iemand in zijn waarde kan laten en toch kan laten thuis voelen in deze maatschappij, is een stuk moeilijker.
Je laat iemand in zijn waarde als je respect hebt en je kunt pas respect krijgen als je weet wat de beweegredenen zijn van iemand. En dat is nog steeds een groot gemis.
Informatie over de normen en waarden binnen de Nederlandse schoolsystemen, binnen Nederlandse maatschappelijke instellingen en zorginstellingen is essentieel om te kunnen samen te leven en samen te werken. Kennis over culturele normen en waarden van burgers is essentieel om te willen met elkaar samen te leven.
En om dit samen te realiseren in Meppel zijn interne deskundigen nodig en het is de taak van de gemeente om vorm te geven aan deze informatieoverdracht als het beleid op integratie vanuit een pluralistische visie zal worden benaderd.
Het kan dan niet meer zo zijn dat de gemeente informatie verstrekt en wetten invoert, zonder rekening te houden met haar allochtone burgers.
En het kan ook niet zo zijn dat de gemeente de informatieverstrekking als een verantwoordelijkheid ziet van allochtone organisaties.
De gemeente dient dan haar eigen verantwoordelijkheid te nemen, door zich enerzijds te laten informeren over de culturele normen en waarden en behoeften van haar burgers en anderzijds haar burgers te informeren over de manier waarop haar burgers zich het beste kunnen aanpassen. In de uitvoer houdt dit in dat de gemeente verschillende organisaties die zich hiervoor willen inzetten, serieus zal moeten nemen en zal gaan ondersteunen. In Meppel maken verschillende burgers het de gemeente al lang makkelijk om beleid te voeren vanuit een pluralistische visie doordat ze zich op vrijwillige basis hebben verenigd en ontwikkeld tot een zelforganisatie om zo een bijdrage te leveren aan een betere samenleving voor iedereen.
De Marokkaanse vereniging is zo’n zelforganisatie en ik ben zo’n burger. Echter, naast het feit dat ik mij als vrijwilliger erg inzet om bij te dragen aan meer participatie, heb ik ook een fulltime baan. Het is dus niet haalbaar om bij alle bijeenkomsten over integratie aanwezig te zijn.
Zelf heb ik in mijn vorige columns m.b.t integratie al mijn visie uiteengezet. Op de conferentie bleek dat deze visie door deskundigen “de pluralistische visie” wordt genoemd, de oplossing tot een succesvolle integratiebeleid, omdat het zowel rechtse als linkse kenmerken heeft. Het streven naar gelijkwaardigheid van burgers en tevens rekening houden met hun verschillen in culturele achtergrond, leeftijd, gezondheid en economische status en daar een evenwicht in zien te vinden.
Het is een mooi streven en de moeite waard om ons als burgers voor in te zetten, mits we allemaal serieus worden genomen en de gemeente daadwerkelijk dit streven wil gaan vertalen naar de praktijk. Ik kijk uit naar de verdieping van deze invalshoek en concretisering hiervan naar de praktijk, waarin geprobeerd zal worden om integratie in de pluralistische context te plaatsen.


Mourad el Mourabet
Secretaris Marokkaanse vereniging Meppel