Het afgelopen jaar

Het afgelopen jaar

Na een jaar vol paniek, haatzaaierij, discussies, marginaal gezeur, debatten over het luchtledige maar tussendoor ook (een aantal) leuke momenten is het weer zover: de maand Ramadan zit alweer op de helft. Met hoge verwachtingen van mijn eigen discipline, die jaarlijks ook dankzij de Ramadan-maand wordt gesterkt, sta ik stil bij de maand van bezinning en zelfevaluatie. Het is de maand waarin ik mezelf tot een klein hompje vlees devalueer en al mijn grootheidswaanzin, trots en gebrek aan zelfkritiek opzij weet te zetten om zo tot een goede evaluatie te komen van alle zaken die ik het afgelopen jaar heb uitgevoerd en mij mee heb bemoeid. Ik kom tot de conclusie dat ik zeer gelukkige tot zeer ongelukkige momenten heb meegemaakt. Zoals een ieder ander, denk ik. Deze maand is om mijn gelukkige momenten te relativeren en mijn ongelukkige momenten in ogenschouw te nemen en proberen om lering te trekken uit de zaken die ik verkeerd heb aangepakt. Het is de maand waarin de Koran met de mooiste boodschap ooit werd geopenbaard aan de mensheid en dat gedenken we. Het is de maand van vergiffenis en verbroedering, ook aan en met degene die niet meedoet aan de maand Ramadan.

Terugdenkend aan de vorige Ramadan, herinner ik me het overschaduwen ervan door de moord op Theo van Gogh, en realiseer ik me dat ‘we’ de vorige Ramadan-maand op een minder positieve manier hebben afgesloten, wegens alle onrust en paniek die er destijds werd veroorzaakt. Helemaal in deze maand, waarin wij ons dienen te verbroederen en onze gelijkheid centraal staat, ondanks de verschillen in rijkdom, etniciteit, sociaal-maatschappelijke status, etc, een maand waarin geen ruimte hoort te zijn voor grappenmakers en mensen die anderen kwaad doen. Op 2 november aanstaande zal er wel weer breed worden uitgepakt om Theo van Gogh te herdenken, maar ‘men’ doet maar. Deze Ramadan-maand zal ik me niet laten afleiden en door niets of niemand laten verpesten en zal ik tot het uiterste gaan om mijzelf in de meest subtiele zaken te onthouden van het negatieve en proberen kracht te putten uit deze maand om insha’Allah (als God het wil) ook de rest van het jaar dat niveau van zelfdiscipline vast te houden en niet terug te vallen in oude, slechte patronen. Dit is de maand waarin ik de openbaring van de Koran gedenk en stilsta bij de uiterst goede situatie waarin ik verkeer, een situatie die anderen niet is gegund door toedoen van onze eigen mensen. Iets anders telt deze maand gewoonweg niet mee. Het kan me allemaal gestolen worden. Geen stress, geen marginaal gezeur, ‘no time for the haters!’

Geen enkele Leon de Winter, Geert Wilders, Ayaan Hirshi Ali, Hasna Maroudi, George Bush, Ariël Sharon of zelfs Gerrit Zalm die de twijfelachtige eer gaat krijgen om deze Ramadan-maand voor mij te verpesten. Ik zal me niet laten verleiden tot het schrijven van kritische stukken en het doen van kritische uitspraken omdat de omgeving dat maar steeds weer verwacht. Sterker nog, ik hoop de kracht in deze Ramadan-maand te vinden om mezelf te weerhouden van het meegaan in deze nationale misère die Nederland in de greep houdt en mezelf te beperken tot hetgeen ik op deze Aarde voor ben gezet: het verdienen van mijn plek in het Hiernamaals. Het zal een maand lang bidden, vragen om vergiffenis voor gepleegde zonden, smeekbedes doen voor de minderbedeelden en veel aan liefdadigheid doen betekenen.

Tja, dan val ik even stil en weet ik even niet waar ik het moet zoeken van schaamte. Wetende dat de resterende maanden van het jaar net zo hard meetellen, denk ik aan die discipline die ‘wij’ moslims in de maand Ramadan weten op te brengen en de rest van het jaar hier en daar eigenlijk nogal ‘scandalous’ te werk gaan. Het is meer dan een maand lang niet eten en drinken voor zonsondergang. Het is voorbeeldig gedrag vertonen, en dat in ieder aspect van de dagelijkse beleving. Geen gevloek, geen getier, geen geroddel, geen sigaretten, geen provocaties, geen wantrouwen, geen negativiteit en eigenlijk alleen maar relativering van het eigen functioneren. Men zegt wel eens dat in de Ramadan-maand je lot voor het jaar daarop wordt bepaald en denkende aan alles wat ik het afgelopen jaar allemaal wel niet heb uitgespookt en gezegd, heb ik nog een ongelofelijk lange weg te gaan om God tevreden te stellen.

De vraag is: krijg ik daar de tijd voor? Ik hoop ook dat u stilstaat bij dit gegeven en deze vraag hardop aan uzelf stelt.



Mourad el Mourabet
Secretaris Marokkaanse Vereniging Meppel