Vrede?

Vrede?

Vrede. Het meest betekeningloze, imaginaire woord ooit. Ieder mens met een beetje verstand weet, dat vrede nooit heeft bestaan en nooit zal bestaan. Althans niet in dit leven. De mens kan vrede niet eens in de eigen persoon vinden, laat staan tussen miljarden verschillende individuen. Het is slechts een woord, dat tot leven is gebracht om oorlog als het slechte aan te duiden, in de hoop dat het niet gestandaardiseerd wordt.

Waarom laten mensen zich dan verleiden door de wereldleiders, die in hun politieke optreden continue blijven zwaaien met de term worldpeace? En telkens, wanneer hun ambt voorbij is, heeft niemand wereldvrede gezien, geproefd of zelfs maar geroken. Na afloop blijkt zelfs dat de wereld van bad naar worse is gegaan. Er komt een volgende leider, die met hetzelfde fabeltje aan komt kakken, en de mensen gaan wederom massaal overstag. Stilletjes kan het niemand wat schelen of wereldvrede tot stand komt, en of dat vrede nu wel of niet bestaat. Het volgen van iets dat harmonieus klinkt, geeft het gevoel van ´doing the right thing´, of het nu wel of niet bestaat.

Neem Bush als voorbeeld. In februari 2003 deed hij in één van zijn speeches de beroemde uitspraak ´Removing Hussein is the key tot regional, worldpeace´. Hij werd beloond voor deze uitspraak met een daverend applaus door de aanwezigen. Hij klonk als een man, die voor wereldvrede kon zorgen. Hij zag eruit, als een man die voor wereldvrede kon zorgen. Maar iedereen had moeten weten dat hij het niet kon, net zoals zijn voorgangers het niet konden.
Vrede kan alleen na vrijheid en democratie komen, maar omdat democratie en vrijheid niet bestaan, is hun product vrede eveneens illusionistisch. Op geschrift is Amerika democratisch, maar in werkelijkheid rammelt het aan alle kanten aan de –op papier- vastgestelde democratie, waardoor het niet meer voldoet aan de eisen die worden gesteld aan een democratie. Complex, maar rationeel. De Afro-Amerikanen, Latino´s, Chinezen en andere immigranten zijn altijd nog de tweederangsburgers, die het zware werk opknappen voor het minste geld. Veelal zijn ze niet eens verzekerd tegen ziektekosten, omdat ze zich dit niet kunnen permitteren. Velen stoppen na hun middelbare school, omdat ze het collegegeld niet kunnen betalen. De rijken worden rijker, en de armen worden steeds armer.

Als de wereldleiders werkelijk zo bekommerd zijn om de wereld, waarom laten ze de oorlogen om vrede, welke nooit tot stand zal komen, niet varen en proberen ze echt het verschil voor de onderontwikkelde landen te maken? De miljarden dollars, die gestopt worden in het doden van mensen, kunnen gestopt worden in het redden van levens. Landen als Niger, Angola, Mali en Sudan kampen met ernstige voedseltekorten op dit moment. Hoeveel voedselpakketten, medicijnen en huizen kunnen met het geld dat gestopt wordt in de oorlog tegen Irak, gekocht worden? Waarom sturen de participerende landen aan de oorlog, hun leger niet naar de landen die jarenlang geteisterd worden door burgeroorlogen? Om het moorden een halt toe te roepen, en de slachtoffers een waardig bestaan te gunnen. Welk land, dat in wereldvrede gelooft, stopt miljarden euro´s of dollars in de technologie van wapens en atoombommen? Hetzelfde geld, waarmee alle daklozen in Indonesië of de Filippijnen van huizen voorzien kunnen worden.
Als deze barmhartige Samaritanen hun geld al niet in zaken stoppen, die gerealiseerd kunnen worden om de wereld te helpen, waarom zouden ze dan in vredesnaam hun energie en geld stoppen in vrede, een illusie?

Alles draait om oorlog voeren: de stempel van macht, die andere naties angst in moet boezemen. De geschiedenis weerspiegelt het heden. De Romeinen, de Grieken, de Egyptenaren: het zijn allemaal voorbeelden van volkeren, die ooit hun stempel op de wereld hebben gezet, machtig als ze waren. Die met geweld hun eigen wil en wet aan andere volkeren oplegden. Na een eeuwenlange machtspositie zijn ook deze drie ten onder gegaan. Hun machtstempel is alleen nog maar de bewonderen in de geschiedenisboeken. En zo zal ook Amerika ondergaan en haar machtspositie afstaan aan een andere, sterkere natie. Tot die tijd wacht ik op de volgende, die aangewezen zal worden als sleutel/excuus om de eigen macht aan de wereld te tonen. Maar wereldvrede? Laat me niet lachen!



Mourad el Mourabet
Secretaris Marokkaanse vereniging Meppel