Verhalen va de Sahabah

Verhaal: Wat Anas (radiallaho ta'ala anho) gewoon was te doen wanneer een storm naderde

Nadhr bin Abdullah vertelt:

"Een dag toen Anas (ra) nog in leven was, werd het opeens zeer donker gedurende de dag. Ik ging naar hem en zei: "Heb je zoiets meegemaakt in de dagen van de profeet (saw)?" Hij antwoordde: "Ik zocht mijn toevlucht tot Allah. In die dagen als de wind een beetje harder waaide dan normaal, zouden wij ons haasten naar de masjid, vrezende voor de nadering van de Laatste Dag."

Abu Darda (radiallaho anho) vertelt: "Telkens wanneer er een storm was, werd de Heilige Profeet (saw) verontrust en ging hij naar de masjid."

Moraal:

Wie denkt vandaag de dag naar de moskee te gaan, zelfs ten tijde van de ergste natuurrampen? We hebben de wreedste tsunamies gezien, de ergste aardbevingen en meest verpletterende tornado's en orkanen gehad. De gewone mensen, zelfs degenen die zich als goede en godsdienstplichtige Moslims beschouwen, brengen deze Soennah niet in de praktijk. Ik schaam me de ogen uit de kop. Schandalig gewoon!

Verhaal: Umar (radiallaho anho) hield er niet van dat zijn vrouw Musk moest wegen
Umar ontving eens Musk uit Bahrain. Hij zei:

“Ik wil dat iemand het verdeeld, zodat het in gelijke mate verdeeld kan worden onder de moslims.”

Zijn vrouw zei: “Ik zal het wegen.”

Umar (radiallaho anho) bleef stil. Iets later vroeg hij weer naar iemand om de Musk te wegen en weer bood zijn vrouw haar diensten vrijwillig aan. Hij bleef deze keer weer stil. Toen zij haar diensten voor de derde keer aanbood zei hij:

“Ik wil niet dat je de Musk aanraakt (terwijl je het weegt) en je handen daarna over je lichaam wrijft, aangezien ik daardoor meer krijg dan mijn rechtmatig deel.”

Moraal:

Elk ander persoon die de Musk zou wegen zou voor die reden in dezelfde gunstige omstandigheid verkeren, maar Umar (radiallaho anho) hield niet van deze voorkeur speciaal voor enig lid van zijn eigen familie. Kijk naar deze angstvallige bezorgdheid om de beschuldiging van bevoordeling van zijn familie boven anderen te vermijden.

Een soortgelijk verhaal wordt verteld over Umar bin Abdul Aziz (die bekend staat als de tweede Umar). Terwijl hij de leiding van het khalifaat in handen had, werd Musk, die de Bait-ul-Mal toebehoorde, gewogen. Hij kneep zijn neusgaten dicht met de opmerking:

“Het gebruik van Musk is het te ruiken.”

Deze voorvallen illustreren de nauwgezetheid van de Sahabah, en hun opvolgers en onze ouderen in Islam.

Verhaal: Het verlangen van Amar bin Jamooh (radiallaho anho)

Amar bin Jamooh (ra) was invalide. Hij had vier zonen die vaak in het gezelschap van de profeet (saw) bleven en deelnamen aan de veldslagen. In Uhud verlangde Amar bin Jamooh (ra) er sterk naar om deel te nemen aan de veldslag. De mensen zeiden tegen hem:
"Jij bent daarvan vrijgesteld, omdat je invalide bent. Je hoeft niet deel te nemen aan de veldslag."
Hij zei:
"Wat droevig, dat mijn zonen naar het Paradijs gaan en ik achterblijf."
Zijn vrouw wilde ook graag dat hij strijdende sneuvelde zodat zij de eer mocht hebben de vrouw van een martelaar te zijn.
Om hem aan te sporen, zei ze tot hem:
"Ik geloof niet dat de mensen je verhinderd hebben om te gaan. Het lijkt alsof je zelf bang bent aan de veldslag deel te nemen."
Toen Amar bin Jamooh (ra) dit hoorde, bewapende hij zich en met zijn gezicht in de richting van de Qiblah, bad hij tot Allah:
"Allahoemma la taroeddani ila ahli" (O Allah, laat mij niet terugkeren naar mijn familie)
Hij ging naar de Profeet van Allah en zei:
"Ik heb het martelaarschap altijd begeerd, maar mijn mensen hebben mij steeds tegen gehouden naar het slagveld te gaan. O profeet van Allah, ik kan het verlangen niet meer van mij afzetten. Geef mij toestemming deel te nemen aan de veldslag. Ik hoop op die manier het Paradijs binnen te gaan ondanks mijn gehandicapte voet."
De Profeet (saw) zei tot hem:
"Je hebt vanwege je handicap een geldig excuus. Je begaat geen zonde als je achterblijft."
Maar Amir bin Jamooh bleef aanhouden, tenslotte gaf de Heilige Profeet (saw) hem toestemming om te vechten.
Abu Talha (ra) vertelt hierover:
"Ik zag Amar bin Jamooh vechten. Hij liep trots en fier en zei: "Bij Allah, ik hou van het Paradijs." Een van zijn zonen volgde hem op de hielen. Vader en zoon vochten beide totdat ze gedood werden."
Toen zijn vrouw hoorde dat haar man en zoon dood waren, ging zij met een kameel hun lichamen ophalen. Toen de kameel met de lichamen beladen was, weigerde het om op te staan. Toen de kameel met slaan gedwongen werd toch op te staan, wilde het niet richting Medina gaan en keerde steeds weer terug naar uhud. Toen de Profeet (saw) hiervan op de hoogte werd gesteld, zei hij:
"De kameel is opgedragen dat te doen. Had Amar bin Jamooh (ra) iets gezegd toen hij zijn huis verliet?" Zijn vrouw informeerde de Profeet (saw) dat hij tot Allah gebeden had met zijn gezicht in de richting van de Qiblah:
"O Allah, laat mij niet terugkeren naar mijn familie"
De Profeet van Allah (saw) zei:
"Dit is de reden waarom de kameel weigert huiswaarts te keren."
Moraal:
Kijk naar het verlangen van Amar (radiallaho ta'ala anho) om dood te gaan op het pad van Allah. Het was hun liefde en toewijding voor Allah en Zijn Profeet die de Sahabah hebben geleid naar zulke uitzonderlijke prestaties. Zelfs na de dood wilde Amar bin Jamooh (ra) blijven in de veldslag en de kameel weigerde zijn lichaam naar Medina terug te brengen.

Verhaal: Het gezelschap van de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) in het Paradijs

Rabiah(Radhiallaho anho) vertelt:

"Ik was gewoon des avonds de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) te bedienen. Ik zou water, miswak, gebedsmat enz., klaar houden voor zijn Tahajjud. Zeer tevreden over mijn diensten vroeg hij mij eens: "Wat zou je het meeste wensen?" Ik zei:"O. Profeet van Allah. Ik wens Uw gezelschap in het Paradijs." Hij vroeg mij of er iets anders was wat ik zou wensen. Maar ik antwoordde:"Dit is het enige waarnaar ik verlang." Hierop antwoordde hij: "In orde. Je moet mij helpen door herhaaldelijk voorover te liggen in salaat."

Moraal:

Dit is een les voor ons. We moeten niet alleen rekenen op mondelinge gebeden, maar wij moeten ook enkele praktische inspanningen doen om ons doel te bereiken. De beste van alle inspanningen is de Salaat. Het zou ook verkeerd zijn om alleen en geheel te rekenen op de gebeden van heilige en vrome mensen. Deze wereld is er één van oorzaak en gevolg en er bestaat geen twijfel over dat Allah soms dingen laat gebeuren waarvoor geen duidelijke en tastbare oorzaak is, maar die alleen op zeer zeldzame gelegenheden gebeuren. Wij doen op deze wereld allerlei pogingen, maar wij moeten nooit alleen op onze gebeden rekenen noch ons zondermeer berusten in ons lot. Voor alle voordelen met betrekking tot het Hiernamaals, moeten wij trachten onze best te doen in overeenstemming met het gedrag, vereist door onze religieuze en ethische standaard. Wij moeten het gebed niet alleen beschouwen als de enige factor die telt, noch moeten wij als fatalisten alles overlaten aan een meedogenloos noodlot. Ongetwijfeld hebben de gebeden van vrome mensen en minnaars van Allah hun gepaste resultaat, maar zij dienen alleen om onze eigen oprechte pogingen te doen, en zelfs de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) vroeg Rabiah hem te helpen door herhaaldelijk voorover te liggen (d.w.z. het verrichten van de Salaat ook in de vrije tijd).

As-sallamo alaykom wa rahmatollahi wabarakatoh


Het gaat over de liefde van de Sahabah voor de Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam)

Iemand vroeg Ali (radiallaho anho):

“Hoe lief hadden de Sahabah de Profeet (sallalaho alaihi wasallam)?”

Hij antwoordde:

“Bij Allah! Voor ons was de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) ons dierbaarder dan onze rijkdommen, onze kinderen en onze moeders. Hij werd meer gekoesterd dan een beker koud water ten tijde van brandende dorst.”

Er is geen overdrijving in deze verklaring van Ali (radiallaho anho). De Sahabah bereikten deze staat door de perfectie van hun Imaan. Dit kon niet anders dan in het licht van wat Allah heeft bevolen., nl.:

Zeg: “Als jullie vaders en jullie zonen en jullie broeders en jullie echtgenotes en jullie familie en de bezittingen die jullie verworven hebben en de handel waarvan jullie verlies vrezen en de huizen die jullie behagen, jullie dierbaarder zijn dan Allah en Zijn Boodschapper en het Strijden op Zijn Weg, wacht dan tot Allah met Zijn beschikking komt. En Allah leidt het zwaar zondige volk niet.” [Soerah At-Taubah (9) ayat 24]

Dit vers klinkt als een waarschuwend geluid tegen al het andere dat attractiever wordt dan de liefde voor Allah en voor de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam). Anas en Abu Hurairah (radiallaho anhuma) vertelden dat de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) eens zei:

“Geen van jullie kan een Mumin zijn totdat zijn liefde voor mij meer is dan de liefde voor zijn ouders, kinderen en alle mensen van de wereld.”

De ‘Ulema zeggen dat de liefde zoals vermeld in deze Hadith en in alle soortgelijke aHadith, de vrijwillige liefde is en geen onbewuste liefde. Als het evenwel aangenomen wordt als de betekenis van natuurlijke en bewuste liefde, dan duidt het woord Mumin de Imaan van de hoogste graad aan, bijvoorbeeld die van de Sahabah.

Anas (radiallaho anho) zegt dat hij van de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) gehoord heeft:

“Er zijn drie eigenschappen die, indien zij aanwezig zijn bij iemand, hem in staat stellen de zoete smaak van Imaan te proeven. Deze zijn: (1) Wanneer Allah en Zijn Profeet (sallalaho alaihi wasallam) hem dierbaarder zijn dan al het andere in deze wereld; (2) Wanneer zijn liefde voor iemand alleen voor het plezier van Allah is; (3) Wanneer Kafir worden voor hem net zo weerzinwekkend is als in het vuur gegooid te worden.”

Verhaal: Een wedstrijd tussen Rafi en Samrah

Telkens wanneer er een leger van de Mujahideen voor een veldslag vanuit Medina uitrukte, inspecteerde de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) het leger, op enige afstand buiten Medina, om zich te verzekeren dat er niets ontbrak aan de mannen en de uitrusting. Het was hier dat hij gewoonlijk alle minderjarige jongens terugstuurde, die zich bij het leger hadden aangesloten in hun enthousiasme te vechten voor de Islam. Terwijl men zich opmaakte te vertrekken naar Uhud, voerde de Profeet de inspectie iets buiten Medina. Hij beval de jongeren terug te gaan. Onder hun waren: Abdullah bin Umar, Zaid bin Thabit, Osamah bin Zaid, Zaid bin Arqam, Bara bin Azib, Amar bin Hazam, Usaid bin Zubair, Urabah bin Aus, Abu Said Khudri, Samrah bin Jundub en Rafi bin Khadij. Zij hadden allen net de tienerjaren bereikt. Khadij zei aan de Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam):

“O Profeet van Allah! Mijn zoon Rafi is een zeer goede boogschutter.”

Rafi ging toen op zijn tenen staan om te wijzen dat hij groter was dan in werkelijkheid. De Profeet (sallalaho alaihi wasallam) gaf hem toen toestemming om te blijven. Toen Samrah bin Jundub hiervan hoorde, klaagde hij bij zijn stiefvader Murrah bin Sanan en zei:

“De Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) heeft Rafi toestemming gegeven en mij geweigerd, terwijl ik er zeker van ben dat ik hem in een worstelwedstrijd kan verslaan, daarom zou ik eerder in aanmerking moeten komen voor de gunst van de Profeet (sallalaho alaihi wasallam).”

Dit werd gerapporteerd aan de Profeet (sallalaho alaihi wasallam), die Samrah toestond zich te bewijzen door met Rafi te worstelen. Samrah won bij deze gelegenheid van Rafi en hij werd ook toegestaan in het leger te blijven. Enkele andere jongens deden dezelfde poging om te blijven en enkele slaagden erin. Intussen werd het donker. De Profeet (sallalaho alaihi wasallam) trof de nodige voorbereidingen voor de wacht en de bescherming van het kamp gedurende de nacht. Hij vroeg toen:

“Nu, wie gaat gedurende de nacht de wacht houden voor mijn tent?”

Iemand die naast hem stond zei: “Ik, O Profeet van Allah!”

De Profeet: “Wat is jouw naam?”

De persoon: “Zakwan.”

De Profeet: “In orde. Neem je plaats in.”

Hij vroeg weer: “Wie anders wil vrijwillig mijn tent bewaken vanavond?”

Een stem: “Ik, O Profeet van Allah!”

De Profeet: “Wie ben jij?”

De stem: “Abu Saba” (vader van Saba)

De Profeet: “In orde. Ga zitten.”

Hij vroeg voor de derde keer: “Wie zal de derde man zijn die mijn tent zal bewaken vanavond?”

Weer een stem uit de menigte: “Ik, O Profeet van Allah!”

De Profeet: “Jouw naam?” De stem: “Ibn AbdulQais.” (zoon van Abdul Qais)

De Profeet: “In orde. Blijf jij ook zitten.”

Toen beval de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) alle drie de vrijwilligers bij hem te komen. Alleen 1 persoon kwam naar voren.

De Profeet: “Waar zijn jouw andere twee kameraden?”

De persoon: “O Profeet van Allah, ik ben alle drie de keren opgestaan.”

De Profeet (sallalaho alaihi wasallam) zegende hem met zijn gebeden en stond hem toe zijn tent te bewaken. Hij hield de hele avond de wacht.

Moraal:

Kijk maar hoe vurig de Sahabah waren om met de dood geconfronteerd te worden omwille van Allah en Zijn Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam). De kinderen en de volwassenen, jong en oud, mannen en vrouwen, alle waren bezield met dezelfde geest van opoffering en toewijding.
Rafi bin Khadij had ook aangeboden in Badr te vechten, maar dat werd hem niet toegestaan. In Uhud evenwel, werd hem voor de eerste keer toegestaan te vechten. Vanaf toen nam hij in bijna alle veldslagen deel. In Uhud trof een pijl van de vijand hem in de borst. Toen de pijl eruit getrokken werd, bleef een klein stukje achter in zijn lichaam. Dit veroorzaakte een wond die maar niet genas en die hem op latere leeftijd fataal bleek te zijn.

Verhaal: De onthouding van de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam)

Eens besloot de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) een maand lang weg te blijven van zijn vrouwen, daar hij om een of ander geval ontevreden was over hun. Hij woonde voor die ene maand in een aparte kamer op de bovenverdieping van zijn woning. Een gerucht deed onder de Sahabah de ronde dat de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) gescheiden was van zijn vrouwen. Toen Umar (Radhiallaho anho) hiervan hoorde, rende hij naar de Masjid en vond de Sahabah in groepen zitten, getroffen door het verdriet over het leed van de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam). Hij ging vervolgens naar zijn dochter Hafsah (Radhiallaho anha), die een vrouw was van de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam), en vond haar huilend in haar kamer. Hij zei tot haar:
"Waarom huil je nu? Heb ik je al die tijd niet gewaar¬schuwd je te onthouden van elke handeling die mogelijk het misnoegen van de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) zou kunnen veroorzaken?"
Hij keerde terug naar de Masjid en vond sommige Sahabah naast de preekstoel zitten en huilen. Hij zat daar een tijdje, maar hield dat niet lang vol vanwege zijn buitengewone verdriet. Hij ging naar de kamer waar de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) verbleef. Hij vond Rabah (Radhiallaho anho), een dienaar, zittend op de trap. Hij vroeg hem bij de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) te informeren als hij hem, Umar, wilde toestaan hem te zien. Rabah ging naar binnen en kwam terug om hem te informeren dat de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) rustte en niets gezegd had. Umar (Radhiallaho anho) keerde terug naar de Masjid en zat naast de preekstoel. Weer stond de zielesmart hem geen rust toe, en hij verzocht Rabah om zijn verzoek voor een tweede keer naar de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) te brengen. De Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) antwoordde deze keer ook niet. Na nog enige tijd bij de preekstoel gedraald te hebben, smeekte Umar voor de derde keer om de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) te zien. Deze keer werd zijn verzoek toegestaan. Toen hij binnengeleid werd, zag hij de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) liggen op een mat van dadelbladeren. De afdruk van het gekruiste patroon van de mat kon makkelijk gezien worden op zijn mooi lichaam. Hij had een lederen zak gevuld met de bast van de dadelpalm die als zijn kussen diende.
Umar zegt:
"Ik groette hem met 'Assalamo alaikum' en infor¬meerde: "Heb je je vrouwen echtscheiding gegeven, '0, Profeet van Allah? Hij antwoorde negatief. Opgelucht, maakte ik stoutmoedig de opmerking; een beetje verma¬kelijk; 0, Profeet van Allah! wij de Qureysh hebben altijd de overhand gehad over onze vrouwen, maar in het geval van de Ansar van Medina, is het de vrouwen die de opperhand hebben. Onze vrouwen zijn ook beïnvloed door de vrouwen van hier. Ik zei nog een paar dingen die hem deden glimlachen. Ik merkte op dat de inhoud van zijn kamer bestond uit drie stukken van geelbruine lederhuid en een handvol gerst die in een hoek lag. Ik keek rond, maar kon niets meer vinden en ik begon te huilen. Hij zei: “Waarom huil je?” Ik antwoordde: "0, Profeet van Allah, waarom moet ik niet huilen? Ik kan de afdruk van het patroon van de mat op je rug zien en ik zie ook alles dat je in deze kamer hebt. 0, Profeet van Allah, bid dat Allah ons ruime voorziening schenkt. De Perzen en de Romeinen - die niet het ware geloof hebben en die Allah niet aanbidden, maar hun Koningen, de Keizers en de Cosroes wonen tegenwoordig in tuinen met stromende beekjes in het midden, maar de gekozen Profeet en aanvaarde dienaar van Allah woont in zo'n droevige armoede". De Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) rustte tegen zijn kussen, maar toen hij mij zo hoorde praten, zat hij op en zei: “O, Umar! Ben je nog steeds in twijfel over deze zaak? Gemak en com¬fort in het Hiernamaals zijn veel beter dan gemak en comfort in deze wereld. De ongelovigen genieten van hun deel van goede dingen in deze zelfde wereld, terwijl toch alle dingen voor ons in voorraad zijn in de volgende wereld.” Ik smeekte hem: "0, Profeet van Allah! Vraag vergiffenis voor mij. Ik was werkelijk verkeerd."
Kijk naar de huishoudelijke bezittingen van de soeverein van deze wereld en het Hiernamaals, en de geliefde Profeet van Allah. Zie hoe hij Umar berispte toen hij vroeg om te bidden voor enige verlichting en comfort.
Iemand informeerde bij A'isha (Radiallaho anha} over het beddegoed van de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) in haar huis. Ze zei:
"Het bestond uit een lederenzak gevuld met de schors van dadelpalmen."
Dezelfde vraag werd gesteld aan Hafsah (Radiallaoho anha). Ze zei:
"Het bestond uit een stuk canvas die ik dubbelgevouwen onder hem spreidde. Eens vouwde ik het vier keren in een poging om het een beetje comfortabeler voor hem te maken. De volgende morgen vroeg hij mij: "Wat heb je de afgelopen nacht onder mij gespreid?" Ik antwoord¬de:"Dezelfde canvas, maar ik had het in vieren gevou¬wen in plaats van de gewoonlijke dubbele vouw." Hij zei: "Doe het als gewoonlijk. De extra zachtheid staat mij in de weg voor het tijdig opstaan voor de tahajjud."
Moraal: Laten wij nu rondkijken en het meubilair van onze slaapkamers in ogenschouw nemen. Wij, die in zo'n comfort leven, aarzelen nooit om te klagen over moeilijke tijden, in plaats van dankbaar en gehoorzamer te zijn aan Allah voor zijn geschenken.

Verhaal: De kwellingen van Khabbab bin Al Arat (radiallaho anho)

Khabbab ibn Al-Arat (ra) is ook een van de gezegende mensen die zichzelf aanbood en alle beproevingen voor de zaak van Allah doorstond. Hij was de zesde of zevende persoon die zich tot de Islam had bekeerd en werd daardoor zwaar beproefd en heeft hij veel geleden. Zo lieten ze hem een stalen harnas dragen, moest hij in de zon liggen zweten en bijna stikken van de hitte. Vaak moest hij plat liggen op het hete woestijnzand, waardoor de huid van zijn rug verschroeide. Hij was de slaaf van een hele rijke vrouw. Toen zij erachter kwam dat hij de Profeet muhammad (sallalaho alaihi wasallam) bezocht, brandmerkte ze hem op zijn hoofd met een gloeiende ijzeren staaf. In de tijd dat Umar (radiallaho anho) khalifa werd, informeerde hij bij Khabab (ra) over de details van zijn ontberingen vanaf zijn bekering tot de Islam. Khabab wees hem zijn rug. Toen Umar (ra) zijn rug zag zei hij: “Ik heb nog nooit eerder zo’n rug gezien.”

Khabab zei: “Mijn lichaam werd over hoopjes smeulende houtskool gesleept, en het bloed en vet dat uit mijn rug kwam, stak het vuur aan.”

Toen de Islam zich verspreidde en de moslims alle omliggende gebieden wonnen, huilde hij vaak en zei hij: “Allah schijnt ons in deze wereld voor al onze ontberingen te vergoeden, en misschien zal er niets voor ons overblijven als beloning in het Hiernamaals.”

Khabab vertelt:

“De profeet van Allah (saw) verrichtte eens een niet gebruikelijk lange rakaat terwijl hij de salaat leidde. Toen de Sahabah hem erover vroegen, zei hij: “Dit was een salaat van vurig verlangen en nederigheid. Ik vroeg drie zegeningen aan Allah. Ik smeekte:

O Allah! Laat mijn Oemmah niet omkomen door schaarste; laat mijn Oemmah niet vernietigd worden door een vijand en laat die geen overhand krijgen; en laat mijn Oemmah niet onder elkaar vechten. Allah schonk de eerste twee gebeden, maar de derde niet.”

Khabbab (ra) overleed in 37 na Hidjrah. Hij was de eerste Sahabah die in Kufah begraven werd. Toen Ali (radiallaho anho) zijn graf eens passeerde zei hij:

“Moge Allah Khabbab (ra) zegenen en hem Zijn barmhartigheid tonen. Hij begaf zich graag tot de Islam. Hij emigreerde met groot genoegen naar Allah’s Pad, en wijdde zijn leven aan de verkondiging van de Islamen het dragen van ontberingen voor de Islam. Gezegend is de persoon die indachtig is aan de Dag des Oordeels, die zich voorbereid op zijn verrekening, tevreden blijft met het weinige van de ze wereld en in staat is zijn Heer te behagen.”

Moraal:

Het in staat zijn om Allah te behagen, was het grootste succes van de Sahabah, daar dit het enige doel van hun leven was.

Verhaal: De kop van de geit

Ibn Umar (radiallaho ta’ala anho) vertelt:
“Een van de sahabah ontving een kop van een geit als geschenk. Hij dacht meteen aan een buurman die een grotere familie had en dus meer behoefte had aan voedsel. Hij schonk de kop aan die buurman. Toen deze broeder het geschenk ontving, herinnerde hij zich een andere persoon die volgens hem eerder recht had op het geschenk. Hij stuurde het geschenk naar hem toe. Zo ging de kop van de geit zeven keer van hand tot hand en kwam tenslotte terug bij de persoon waar alles begon.”

Moraal: Wij leren uit dit verhaal dat hoe arm en behoeftig de sahabah gewoonlijk waren zij toch anderen boven zichzelve verkozen.

Verhaal: De expeditie naar Mu’tah

Een van de brieven die de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) stuurde naar verschillende koningen, om hun tot de Islam uit te nodigen, werd naar de koning van Busra gestuurd. Deze brief werd gedragen door Haris bin Umair Azdi (radiallaho anho). Toen Haris (RA) Mu’tah bereikte, werd hij vermoord door Sharjeel Ghassani, een van de gouverneurs van Qaiser uit naam van Heraclius. De moord van de afgazant druiste in tegen alle wetten die tussen de stammen van kracht waren. De Profeet (sallalaho alaihi wasallam) raakte vanzelfsprekend van streek toen het nieuws hem bereikte. Hij verzamelde een leger van 3000 man om het op te nemen tegen de vijand. Dit ondanks dat de vijand kon rekenen op Caesar’s christelijke hulp. Terwijl de Profeet (SAW) Zaid bin Harthah benoemde het leger te leiden, zei hij:

“Als Zaid gedood wordt, dan zal Jaafar bin AbiTalib jullie Amir zijn en als hij ook in de rij der martelaren wordt opgenomen, dan zal Abdullah bin Rawahah het commando overnemen. En als ook hij mocht komen te overlijden dan kunnen jullie zelf een commandant uit jullie midden kiezen.”

Een jood die hiernaar geluisterd had, zei:

“Alle drie zullen doodgaan. Volgens de wijze waarop de vroegere Profeten gewoon waren hun voorspellingen te plegen.”

De Profeet van Allah (SAW) gaf Zaid een witte vlag die hij zelf gemaakt had. Hij vergezelde het leger tot op enige afstand buiten Median en sprak hen toe:

“Geen vrouwen, kinderen, kreupelen, huizen en bomen vernietigen. Moge Allah jullie veilig en triomfantelijk terugbrengen. Moge Hij jullie beschermen tegen alle kwaad.”

Op dat moment reciteerde Abdullah bin Rawahah (RA) die ook een dichter was, de volgende drie coupletten:

“Ik wens alleen vergiffenis voor mijn zonden en een zwaard dat mijn bloed doet gutsen als water van een fontein. Of een speer om mijn lever en mijn maag te doorboren. En als mensen langs mijn graf gaan, zullen ze zeggen: Moge jij die voor de zaak van Allah stierf, triomferen en voorspoed genieten. Jij bent werjelijk de overwinnaar en de voorspoedige.”

Sharjeel ontving de inlichtingen over dit in aantocht zijnde leger en ereidde zich voor om hen tegemoet te gaan met een leger van 100.000 man sterk. Toen de Sahabah verder oprukten, hoorden zij het gerucht dat Qaiser zelf zou komen met een ander leger van ook 100.000 man sterk om Sharjeel te helpen. De Sahabah aarzelden of zij het moesten opnemen tegen zo een grote overmacht of dat zij de Profeet (SAW) eerst moesten informeren hierover voor verdere instructies. Toen ze op dit punt beland waren, riep Abdullah bin Rawahah luidop:

“Vrienden waarover maken jullie je druk? Waarvoor zijn jullie hier? Jullie zijn hier om een martelaar te worden. Wij hebben nooit gevochten op grond van onze sterkte, in wapen of in aantal. Wij hebben altijd gevochten voor de zaak van de Islam, waardoor Allah ons verheven heeft. Jullie zijn verzekerd van 1 van de twee triomfen: Overwinning op de vijand of het Martelaarschap.”

Aldus aangespoord door Abdullah bin Rawahah (RA), besloten de Sahabah om voort te gaan tot zij het christelijk leger in de veldslag van Mu’tah ontmoette. Zaid (RA) leidde met de vlag in zijn hand de veldoperaties. Een hevige strijd brak los. Sharjeels broer werd daarbij gedood en Sharjeel zelf vluchtte van het veld en zocht zijn bescherming in een fort. Hij zond een boodschap naar de Qaiser, die onmiddelijk een extra leger van 20.000 man stuurde om hem te helpen. De moslims vochten tegen een grote overmacht. Zaid (RA) werd gedood en Jaafar (RA) nam de vlag over. Hij maakte zijn paard invalide om elke mogelijkheid om van het slagveld naar huis terug te keren uit te sluiten. Hij reciteerde toen de volgende coupletten:

“O mensen, wat is het Paradijs toch mooi. En hoe gelukkig maakt het haar te naderen! Hoe zuiver en koel is haar water. De ondergang van de Romeinen is nabij, ik moet ze alle afmaken.”

Met de vlag in een hand en het zwaard in de andere, sprong hij in de voorste linies van de vijand. De Romeinen hakten zijn rechterhand waarmee hij de vlag vasthield af. Hij nam de vlag onmiddelijk over in zijn linkerhand. Zijn lichaam werd toen van achteren door een Romein in twee stukken gehakt. Hij viel dood neer. Hij was toen drie en dertig jaar oud.

Abdullah bin Umar (RA) vertelt:

“Toen we hem van het slagveld weg haalden, telden we meer dan 90 wonden op z’n lichaam, alleen aan de voorzijde.”

Toen Jaafar(RA) gedood werd, was Abdullah bin Rawahah een stukje vlees aan het eten in een hoek van het slagveld. Hij had al drie dagen ang nog niks gegeten. Toen hij hoorde over de dood van Jaafar, gooide hij het stukje vlees weg en zei:

“Abdullah je bent bezig te eten, terwijl Jaafar het Paradijs bereikt heeft.”

Hij nam de vlag op en begon te vechten. Zijn vinger was ernstig verwond en hing los. Hij plaatste de hangende vinger onder zijn voet, scheurde het weg van de hand en haastte zich toen voorwaarts. Wetende dat de Moslims aan het vechten waren tegen een overweldigende meerderheid. Omdat hij drie dagen niet gegeten had en verzwakt was, pauzeerde hij een moment. Maar hij herstelde zich snel van zijn wanhoop en zwakte en zei tot zichzelf:

O hart! Wat laat jou nu dralen? Is het voor de liefde van een vrouw? Als het zo is, verstoot ik haar vanaf dit moment. Is het voor de slaven? Dan stel ik ze allen in vrijheid. Is het voor de tuin? Dan draag ik deze over in Sadaqah. Hij reciteerde toen enkele coupletten: “O Abdullah! Je moet in elk geval de onderganag tegemoet gaan, ofschoon je gewillig of onwillig doet. Je hebt genoeg vrede gehad. O, jij die alleen maar een druppel vuil bent! Kijk hoe de ongelovigen de Moslims aanvallen. Waarom lokt het Paradijs je niet aan? Zelfs als je in deze veldslag niet gedood wordt , onthoud dat je eens zal moeten sterven.”

Hij steeg af van zijn paard. Intussen bracht zijn neef hem een stukje vlees en zei: “Je hebt al enkele dagen geen slaap of voedsel gehad. Eet en rust een beetje voordat jejezelf in de strijd werpt.” Hij nam het stukje vlees en stond op het punt het op te eten, toen hij het lawaai hoorde van een vijandelijke stormloop. Hij gooide het stukje vlees weg en wierp zich in de strijd. Hij maaide met zijn zwaard links en rechts de aanvallers neer tot hij zelf gedood werd.

Later kreeg Khalid bin Waleed (RA) het commando en kreeg hij de bijnaam SaifuLlah. In totaal vielen er aan de kant van de Moslims 5 doden, naast de drie commandanten. In sommige oeverleveringen waren het er 12.

Moraal:

De geschiedenis van de Sahabah is vol episodes, die erop wijzen dat in hun ogen het aardse plezier het onbeduidendst was en hun enige zorg op aarde was om succes te behalen in het Hiernamaals.

Verhaal: De Al-Ambar expeditie

De Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam) zond een expeditie van drie honderd man in de richting van de zeekust onder het commando van Abu Ubaidah (radiallaho anho) in 8AH. Hij gaf hun een zak vol dadels mee voor hun rantsoen. Zij waren nauwelijks vijftien dagen onderweg of zij waren door hun rantsoen heen. Om de groep van voedsel te voorzien, begon Qais dagelijks drie kamelen van zijn eigen mensen te kopen, om de Mujahideen te voeden, met de belofte bij terugkeer in Medina te betalen voor de geslachte beesten. Toen de Amir zag dat de afslachting van de kamelen de groep van zijn eigen transportmiddel zou beroven, verbood hij hem om dat te doen. Hij verzamelde de dadels die er bij verschillende mensen nog overgebleven waren en sloeg die op in een zak. Hij zou eenieder 1 dadel per dag geven als hun dagelijkse rantsoen. Toen Jabir (radiallaho anho) dit verhaal later aan de mensen vertelde, vroeg een van zijn luisteraars:

“Hoe slaagde je erin te leven van slechts één dadel voor de hele dag?”

Hij antwoordde:

“Wij verlangden zelfs naar die ene dadel toen de ene voorraad uitgeput was. Wij waren aan de rand van de hongerdood. We bevochtigden zelfs droge bladeren met water en aten die op.”

Toen zij dit stadium bereikten, had Allah medelijden met hun, omdat Hij (Sobhanah wata’ala) altijd verlichting brengt na elke ontbering, op voorwaarde dat die geduldig gedragen wordt. Op een dag werd een grote vis, bekend als “Amber”, voor hun uit de zee op het strand gegooid. De vis was zo groot, dat ze in totaal achttien dagen ervan aten. Zij vulden ook hun tassen met de overblijfselen die tot Medina voldoende waren. Toen dit voorval aan de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) verteld werd, zei hij”

“De vis was een voorziening die door Allah voor jullie geregeld werd.”

Moeilijkheden en ontberingen zijn voor de mensen van Allah niet ongewoon in deze wereld; het is zeker dat deze zich zullen voordoen. De Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) zegt:

“De ergste beproevingen in deze wereld zijn gereserveerd voor de profeten, dan voor degenen die hun naasten zijn, dan voor degenen die de besten onder de anderen zijn.”

Moraal:

De beproeving van een persoon is evenredig aan zijn rang dichtbij Allah en Hij schenkt vertroosting door Zijn Gratie en Barmhartigheid na elke beproeving. Kijk hoeveel van onze Islamitische voorouders geleden hebben op het Pad van Allah. Zij moesten leven van de bladeren van de boom, leden honger en vergoten hun bloed in dienst van het ware geloof, dat wij nu falen in stand te houden.

Verhaal: De dagelijkse toelage van Umar (Radiallaho anho)


Umar (Radiallah anho) leefde ook van de handel. Toen hij Khalifah na Abu Bakr (Radiallah anho) werd, verzamelde hij de mensen en zei tot hen:

“Ik verdiende mijn inkomen door de handel. Daar jullie mij met de taak van Kalifah belast hebben, kan ik geen aandacht aan mijn zaken geven. Nu, wat denken jullie van mijn levensonderhoud?”

Verschillende bedragen van dagelijkse toelage uit de Bait-ul-Mal werden gesuggereerd door verschillende mensen. Ali (Radiallah anho) sprak niet. Umar (Radiallah anho) vroeg hem:

“O, Ali. wat is jouw voorstel?”

Hij antwoordde:

“Ik stel voor datje een gemiddeld bedrag zal nemen dat voldoende zal zijn voor je familie.”

Umar(Radiallah anho) accepteerde zijn voorstel en een gereduceerd bedrag werd vastgesteld voor zijn dagelijkse toelage.

Later stelden verschillende mensen waaronder Ali. Usman. Zubair en Talhah (Radiallah anhum) voor dat de toelage van Umar (Radiallah anho) verhoogd kon worden daar die nauwelijks voldoende was, maar niemand durfde het aan Umar(Radiallah anho) voor te stellen. De mensen benaderden Ummul-momineen Hafsah, zijn dochter, en verzochten haar om de reactie van Umar op hun voorstel te peilen zonder hem te zeggen van wie het afkomstig was. Toen Hafsah haar vader hierover sprak werd hij erg boos en zei:

“Wie zijn de mensen die dit voorstel hebben gedaan?”

Hafsah: “Ik zou graag eerst uw mening hierover willen horen.”

Umar: “Als ik ze zou kennen, zou ik ze een klap in hun gezicht geven Hafsah! Zeg me maar wat het beste kledingstuk van de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) in jouw huis was?”

Hafsah: “Het waren een paar rossig gekleurde kleren die de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) des Vrijdags aantrok of wanneer hij een afgezant moest ontvangen.”

Umar: “Wat was de beste maaltijd die de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) ooit thuis bij jou gegeten had?”

Hafsah: “Wij waren gewoon gerstebrood te eten. Op een dag wreef ik een stukje brood in met het bezinksel van een leeg boterblik, en hij at het met smaak en bood het ook aan anderen aan.”

Umar: “Wat was het beste beddegoed dat de Heilige Profee t(Salallaho alaihi wasallam) ooit gebruikt heeft in jouw huis?”

Hafsah: “Het was een stuk dik goed. Gedurende de zomer werd het in vieren gevouwen en in de winter lag hij op de onderste helft, terwijl hij zich met de bovenste helft bedekte.”

Umar: “Hafsah! Ga en zeg aan de mensen dat de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) door zijn persoonlijke voorbeeld een standaard heeft gesteld. Ik moet hem volgen. Mijn voorbeeld en die van mijn twee andere metgezellen nl. de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) en Abu Bakr (Radiallah anho) is als drie mannen die op dezelfde weg reizen. De eerste man begon met een bepaalde hoeveelheid provisie en bereikte zijn einddoel. De tweede volgde zijn voorbeeld en ook hij bereikte zijn eindbestemming en sloot zich bij de eerste aan. Als de derde dezelfde weg volgt zal hij het voorbeeld van de eerste twee moeten volgen anders zal hij zich nooit bij hun aansluiten.”

Zo is het leven van degene die machtige wereld monarchieën van angst deed sidderen. Wat een eenvoudig leven heeft hij geleid! Eens reciteerde hij de Khutbah toen opgemerkt werd dat zijn kleding zoveel als twintig lappen had, een lederen inbegrepen.
Eens kwam hij laat voor zijn Jumah gebed en vertelde de mensen:

“Excuseer mij, mensen! Ik ben laat omdat ik mijn kleren waste en geen andere kleren had om aan te trekken.”

Eens gebruikte hij zijn maaltijd toen Utbah bin Abi Farqad (Radiallah anho) toestemming vroeg om hem te zien. Hij gaf hem toestemming om binnen te komen en nodigde hem uit om de maaltijd met hem te delen. Utbah begon te eten maar het brood was zo grof dat hij het niet kon slikken. Hij zei:
“Waarom gebruik je geen verfijnd meel, Umar (Radiallah anho)?”

Hij zei: “Kan elke Moslim zich verfijnd meel veroorloven voor zijn brood?”

Utbah antwoordde: “Nee. Niet iedereen kan het zich veroorloven.”

Hij merkte op: “Helaas! Je wenst dus dat ik al mijn genot hier vervul, terwijl ik in deze wereld ben.”

Moraal: Er zijn duizenden van zulke verhalen over de beroemde Sahabah. Niet een ieder zal het lukken ze na te volgen, want wij missen vaak de lichamelijke en geestelijke sterkte van die mensen. Wij moeten het leven van de Sahabah wel als ideaal voor ons houden, zodat wij tenminste enkele van onze gemakken kunnen opgeven en een eenvoudig leven kunnen leiden (te oordelen naar moderne standaard). Met het leven van de Sahabah als ideaal, kunnen wij ons tenminste beschaamd voelen wanneer wij met elkaar wedijveren door achter de weelde en de gemakken van deze wereld aan te hollen.

Verhaal: Ali's dapperheid in Uhud

Veronachtzaming van de bevelen van de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) veranderde de overwinning in Uhud in een nederlaag. Hoe dat precies gebeurde, hebben jullie in eerdere verhalen reeds kunnen lezen. Dat was een zeer moeilijke tijd voor de Moslims. Ze waren gewoon ingesloten tussen twee groepen van vijanden en velen werden gedood. De Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) was omsingeld door de vijanden die het gerucht verspreidden dat hij dood was. De meeste Sahabah verloren hun verstandelijk evenwicht bij dit gerucht en dat was de hoofdoorzaak van hun verwarring.
Ali(Radhiallaho anho) zegt:
'We waren omsingeld door de vijand en ik kon de Heilige Profeet(Salallaho alaihi wasallam) niet meer zien. Ik zocht naar hem, eerst onder de levenden en vervolgens onder de doden, maar ik kon hem niet vinden. Ik zei tot mezelf:"Het is onmogelijk dat hij van het slagveld gevlucht is." Het lijkt dat Allah boos op ons is vanwege onze zonden en Hij heeft de Heilige Profeet(Salallaho alaihi wasallam) opgeheven in de Hemelen. Er rest mij geen andere keus dan mij in de gelederen van de vijand te storten en te vechten totdat ik gedood word." Ik viel daarom de vijand aan hakte mij met mijn zwaard een weg door hun gelederen totdat ik de Heilige Profeet(Salallaho alaihi wasallam) zag. Ik was zeer blij en was er zeker van dat Allah de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) middels Zijn engelen had beschermd. Ik naderde hem en stond aan zijn zijde. Intussen schoot een groep vijanden naar voren om de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) aan te vallen. Hij zei tot me: "Ali ga en hou ze tegen." Ik vocht met die groep. sloeg hun terug en doodde heel wat van ze. Hierna kwam er nog een andere groep om hem aan te vallen. Hij zei weer: "Ali ga en hou ze tegen." Ik vocht weer met die groep zonder hulp van anderen en joeg hen op de vlucht."
Het was bij deze gelegenheid dat Jibreel (alaihi Salaam) kwam en Ali (Radhiallaho anho) prees voor zijn dapperheid en toewijding aan de Heilige Profeet(Salallaho alaihi wasallam). De Heilige Profeet(Salallaho alaihi wasallam) zei:
Innahu minnee wa-ana minhu - "Ali behoort aan mij en ik behoor aan hem."
Bij deze. maakte Jibreel (alaihi Salaam) de opmerking:
Wa-ana minkuma - "Ik behoor aan jullie beiden."
Moraal: Kijk naar de dapperheid van Ali(Radhiallaho anho). Hij springt midden in de linie van de vijand zonder hulp van anderen, toen hij niet in staat was de Heilige Profeet(Sala1laho alaihi wasallam) te vinden. Dit wijst ook op zijn buitengewone liefde en toewijding voor de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam).

Verhaal: De mening van de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) over twee personen
Enkele mensen zaten met de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) toen iemand daar langs liep. De Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) vroeg het gezelschap:

"Wat denken jullie van deze persoon?"

Zij antwoordden:

"0' Profeet van Allah! Hij is de telg van een goede familie. Bij Allah, het is zo dat als hij om de hand vraagt van een vrouw van de meest beroemde familie, hij niet afgewezen zou worden. Als hij iemand aanbeveelt, zou die werkelijk geaccepteerd worden."

Daarna bleef de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) stil. Iets later ging een andere persoon langs en de Heilige Profeet(Salallaho alaihi wasallam) stelde dezelfde vraag aan zijn metgezellen over die persoon.

Zij antwoordden:

"0, Profeet van Allah! Hij is een zeer arme Moslim. Als hij zich met iemand zou verloven bestaat de kans dat hij niet trouwt. Als hij iemand aanbeveelt, zal zijn aanbeveling zeer waarschijnlijk niet geaccepteerd worden. Als hij spreekt, zullen weinigen naar hem luisteren."

Daarna merkte de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) op:

"Deze laatste persoon is beter dan een hele partij van mensen als de eerste."

Moraal:

Behoren tot een goede familie legt absoluut geen gewicht in de schaal bij Allah. Een arme Moslim, die weinig achting heeft en die weinig respect afdwingt in deze wereld staat dichterbij bij Allah dan de honderden zogenoemde nobele mensen die ofschoon gerespecteerd en geacht door aardse mensen, zich ver van het pad van Allah bevinden. Het is gezegd in een Hadith:

"Het zal het einde van deze wereld betekenen wanneer geen enkele ziel overblijft om de naam van Allah te bezingen. Het is door de Heilige naam van Allah dat het systeem van dit universum voortduurt."

Verhaal: Het huilen van de Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam) gedurende de hele avond

Eens bleef de profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam) de hele avond huilen, het volgende vers steeds herhalend:



Indien U hen straft: voorwaar, zij zijn Uw dienaren. En indien U hen vergeeft: dan voorwaar, U bent de Almachtige, de Alwijze. (Al-Maidah 5:118)


Het wordt gezegd dat Imam Abu Hanifa (rahmatullahi alaih) ook eens de hele avond huilde bij het reciteren van het volgende vers in Tahajjud:

“Gaat op deze Dag (van de gelovigen) weg, O jullie misdadigers!” (Ya Sin 36:59)

Moraal:

Dit vers betekent dat op de Dag van Verrekening de schuldige gevraagd zal worden zich af te scheiden van de goeden, en het zal hem niet toegestaan worden zich onder hem te begeven zoals zij dat in het wereldse leven deden. Waarom zouden de mensen met vrees voor Allah in hun harten niet huilen van angst over de klasse waartoe zij op Die Dag zullen behoren?

Verhaal: De dood van Musailmah en het bijeenbrengen van de Heilige Qur’an

Musailmah was een bedrieger die zichzelve een profeet noemde. Na het overlijden van de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam), begonnen de mensen met een zwak geloof, vooral de dwalende Arabieren, de Islam de rug toe te keren en ze werden afvalligen. Musailmah maakte gebruik van de situatie en slaagde erin een groot aantal mensen te misleiden met valse profetieën. Abu Bakr (Radhiallaho anho) besloot een einde hieraan te maken. Er werd een hevige strijd tegen Musailmah gevoerd. waarin de Moslims met de hulp van Allah triomfeerden, en Musailmah gedood werd. Een groot aantal van Sahabah, vele Huffaz (Moslims die de hele Qur’an letterlijk uit het hoofd hebben geleerd) inbegrepen, verloren daarbij helaas het leven. Na deze veldslag ging Umar (Radhiallaho anho) naar Abu Bakr (Radhiallaho anho) en zei:
"Vele Huffaz zijn in deze veldslag gedood. Ik ben bang dat wij vermoedelijk een goed deel van de Heilige Qur'an verliezen als wij nog een paar veldslagen vechten en nog een aantal Huffaz als bij deze veldslag, verliezen. Ik doe daarom een voorstel dat de Heilige Qu'ran verzameld wordt als een compleet boekwerk en vervolgens bewaard wordt."
Abu Bakr (Radhiallaho anho) zei:
"Hoe kan ik me wagen aan iets wat niet gedaan werd tijdens het leven van de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam)?"
Maar Umar (Radhiallaho anho) drong echter zo sterk aan op dit punt dat Abu Bakr (Radhiallaho anho) het voorstel goedkeurde. Hij liet toen Zaid-bin-Thabit (Radhiallaho anho) bij hem komen en informeerde hem over het gesprek tussen hem en Umar (Radhiallaho anho) en zei toen:
"Je bent jong en intelligent. Iedereen beschouwt je als betrouwbaar. Bovendien werd je door de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) belast met het opschrijven van de Heilige Qur'an gedurende zijn leven. Ik verzoek je daarom om naar de mensen te gaan en de delen van de Qur'an die zij vastgelegd hadden, te verzamelen om het in een boekvorm te compileren."
Zaid (Radhiallaho anho) zei:
"Bij Allah, als Abu Bakr (Radhiallaho anho) mij gevraagd zou hebben om een berg te verplaatsen, zou het niet zo zwaar voor mij zijn als het compileren van de Heilige Qur'an. Hoe durven jullie beiden iets op je te nemen dat niet tijdens het leven van de Heilige Profeet(Salallaho alaihi wasallam) gedaan is?" Zij legden hun standpunt uit, tot Allah de waarheid duidelijk maakte en ik ook overtuigd raakte van het belang van deze taak. Ik begon toen naar de mensen te gaan en verzamelde de stukken uit de Qur'an van degenen die het opgeschreven hadden en van degenen die het uit het hoofd hadden geleerd, tot het laatste gedeelte binnen was."
Moraal:
Kijk naar de geest van de Sahabah met betrekking tot hun strikte volgzaamheid aan de Profeet Muhammad (Salallaho alaihi wasallam). Het verplaatsen van een berg was bij wijze van spreken niet zo moeilijk voor hun als het doen van iets wat zij de Profeet(Salallaho alaihi wasallam) niet hadden zien doen. Allah gaf hun de eer de grote dienst aan de Islam te bewijzen door het compileren van de Heilige Qur'an, dat een basisboek van de Islam is. Zaid was zo precies en voorzichtig dat hij alleen die stukken accepteerde die geschreven waren tijdens het leven van de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) en nadat zij behoorlijk bekrachtigd waren door de recitatie van degenen die de Heilige Qur'an uit het hoofd kenden. Geen twijfel dat Zaid van deur tot deur moest gaan en van persoon tot persoon, maar Allah veroorzaakte, dankzij hun arbeid, dat elk woord dat door Hem geopenbaard was, verzameld en gecompileerd werd. Hij werd constant geassisteerd door Ubai-bin-Kaab (Radiallaho anho), van wie de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) verklaard had dat hij een groot deskundige in Qur'anische kennis was. De Moslims van alle tijden zijn de Sahabah hoogst verschuldigd voor deze buitengewone prestaties.

Verhaal: Abu Talha (radiallaho anho) en zijn Salaat


Abu Talha (ra) verrichtte eens de salaat in zijn tuin. Zijn aandacht werd getrokken door een vogel die rond fladderde, maar geen uitweg kon vinden uit al het gebladerte. Eventjes volgde hij de vogel met zijn ogen en vergat hierdoor het aantal rakaat. Door dit verzuim kende zijn beouw geen grenzen. Hij ging meteen naar de profeet en legde hem voor:

“O Profeet van Allah! Mijn tuin is er de oorzaak van dat ik afgeleid werd tijdens mijn salaat. Ik geef mijn tuin weg voor de zaak van Allah. Wees zo goed om het te besteden zoals het u het beste lijkt.”

Moraal:

Eenzelfde voorval overkwam een van de Ansar in de tijd van Uthman (ra). Toen hij eens zijn salaat in zijn tuin verrichtte, viel zijn blik op ed takken van de bomen die vol hingen met rijpe sappige dadels en doorbogen met een weelderige overvloed. Het gevolg was dat hij ook het aantal rakaat van zijn salaat vergat. Toen hij er later over nadacht was hij zo geschokt en verdrietig dat hij besloot te scheiden van de tuin die hem had afgeleid van zijn salaat. Hij benaderde Uthman (ra) en droeg de tuin aan hem over om het te benutten op het Pad van Allah. Uthman (ra) had de tuin voor 50.000 dirhams en besteedde het geld zoals verlangd werd.
Dit toont de waarde die de Sahabah hechtten aan hun geloof. Een tuin ter waarde van 50.000 dirhams weggeven, omdat het de Salaat verstoord.

Verhaal: Zaid bin Thabit memoriseert de Heilige Quran

Zaid ibn Thabit (radiallaho ta’ala anho) was een van de sahabah die beschouwd werden als de geleerdste en wiens woorden in religieuze zaken veel gewicht hadden. Hij was een expert in de voorschriften met betrekking tot de verplichte daden van de moslims. Hij vertoefde in kringen van juristen, rechters en Qaris. Ik zei al eerder dat hij pas 11 jaar was toen de profeet (salalaho alaihi wasallam) naar Medina emigreerde. Dit was de reden dat hij niet mocht meegaan met de oorlogen van Badr etc. Hij verloor zijn vader toen hij 6 jaar oud was. Toen de profeet (saw) in Medina arriveerde, brachten de mensen hun kinderen bij hem om zegeningen van hem te ontvangen. Ook Zaid werd bij hem gebracht. Hij zegt:
“Toen ik voorgesteld werd aan de Heilige profeet (saw) werd hij geïnformeerd dat ik 17 soerahs van de Quran uit het hoofd kende. Om mij te testen gaf hij mij de opdracht enige hiervan te reciteren. Ik reciteerde de Soerah Qaaf. Hij beloonde mij met zijn woorden van waardering.”
De profeet (saw) maakte altijd gebruik van de lokale joden als hij brieven schreef aan de joden buiten Medina. Eens zei hij tot Zaid:
“ik ben niet tevreden met wat de joden voor me schrijven en lezen. Ik onderken het gevaar als zij verkeerd schrijven en lezen. Ik verlang van jou dat jij de joodse taal leert.”
Zaid (ra) zegt: “Binnen vijftien dagen beheerste ik het Hebreeuws en nadien voerde ik alle correspondentie voor hem.”

Moraal:

Hoe kan een goede plant groeien uit een slechte zaad? Als je ook wenst dat je kind een goede moslim wordt als hij opgroeit, moet je het zaad van imaan en Islam vanaf de kinderjaren in zijn hart zaaien.

Verhaal: De voorzichtigheid over de Hadith van Ibn Masood

Abdullah bin Masood (radiallaho anho) is een van de grootse sahabah die toevertrouwd was met de taak van het geven van fatwa’s, zelfs gedurende de tijd van de profeet Muhammad (saw). Van het begin van de Islam was hij er al, en hij was een van de emigranten die naar Abyssinie vertrok. Hij vergezelde de profeet (sallalaho alaihi wasallam) in al zijn veldslagen en werkte als zijn bediende. Hij droeg de schoenen van de profeet (saw) en zorgde voor een kussen voor de profeet (saw) wanneer hij ernaar vroeg had. En hij bracht hem water voor wudhu. Hij werd daarom genoemd: ‘De houder van de kussens’ en ‘De leider van de wudhu’. De Profeet (saw) zei eens: “Abdullah ibn Masood (ra) is de enige persoon, die ik veilig als een amier kan benoemen, zonder iemand te raadplegen.”
Hij had toestemming van de Profeet (saw) om hem te allen tijde te bezoeken. Het is overgeleverd dat de profeet heeft gezegd: “Als je de Heilige Quran wil reciteren zoals het aan mij geopenbaard werd, doe dan de recitatie van Abdullah bin Masood.”
En
“Geloof in wat Abdullah bin Masood (ra) over mij overlevert.”
Abu Musa Ashari (ra) zegt:
“Abdullah ibn Masood en zijn moeder bezochten het huis van de Profeet (saw) zo vaak en waren daar zo thuis dat de mensen die uit Yemen gekomen waren om de Profeet van Allah (saw) te ontmoeten, hem als een ‘ahl alBayt’ namen.” Hij stond zeer dicht bij de Profeet (saw), maar toch was hij zeer voorzichtig om de woorden van de Profeet (saw) te overleveren. Abu Amir Shaibani (ra) zegt:
“Ik bleef een jaar met Abdullah ibn Masood (ra). Ik hoorde hem nooit enige woorden direct toeschrijven aan de Profeet (saw). Telkens als hij van plan was zo te doen, begon hij te trillen van vrees.”
Amir bin Maimoon zegt: “Ik bezocht Abdullah ibn Masood een jaar lang elke donderdag, ik hoorde hem nooit enige woorden direct toeschrijven aan de Heilige Profeet (saw). Eens overleverde hij een hadith. Als hij de woorden uitte: “De Heilige Profeet (saw) zei zo”, dan begon zijn lichaam te trillen, zijn ogen schoten vol tranen, zijn voorhoofd begon te zweten, zijn aderen zwollen en hij zei: “InshaAllah” de Heilige Profeet (saw) zei zo”, of iets in die geest, het kon iets minder of iets meer zijn.”
Kijk naar de voorzichtigheid en zorg over Hadith. De Profeet (saw) zei eens:
“Een persoon die iets aan mij toeschrijft, wat ik niet gezegd heb, is bezig zijn woonplaats in de Hel klaar te maken.”

Moraal:

Dit is de reden waarom de sahabah, ofschoon ze spraken en alles deden vlgens de instructies en het voorbeeld van de Profeet (saw), bang waren uitspraken toe te schrijven aan de Heilige profeet. Uit vrees dat ze zouden verschillen met wat de profeet (saw) in werkelijkheid gezegd had. In tegenstelling hiermee zien we dat vandaag de dag sommigen gewoon door gaan met het aanhalen van ahadith, zonder van hun echtheid verzekerd te zijn. Ze zijn ook niet bang voor de ernstige consequenties door iets verkeerd toe te schrijven aan de Profeet (saw).
De Fiqha Hanifiyya is voor het grootste deel gebaseerd op de ahadith die overgeleverd zijn door Abdullah ibn Masood.

Verhaal: De emigratie van Umar (radiallaho anho) naar Medina

Umar (ra) is bij iedereen bekend om zijn dapperheid en heldenmoed. Toen de moslims in het begin zeer zwak waren, bad de profeet (sallalaho alaihi wasallam) tot Allah (swt) om de moslims te versterken met de Islam van Umar. Dit gebed werd spoedig door Allah verhoord. Abdullah bin Masood (ra) zegt:
"We konden onze Salaat niet in de Haram verrichten voordat Umar de Islam geaccepteerd had."
Ali (ra) zegt:
"De vroege immigranten verlieten Mekka in het geheim, vanwege de vrees voor de Quraish. Maar toen Umar besloot om te emigreren, liet hij zijn zwaard van zijn nek hangen, hield zijn boog in zijn hand en nam een groot aantal pijlen met zich mee. Hij ging eerst naar de Haram, verrichtte de Tawaf openlijk, verrichtte zijn Salaat heel rustig en ging toen naar de verschillende groepen van de Quraish, hij verklaarde voor elk van hun: "Wie zich geen zorgen maakt dat zijn moeder zal rouwen om hem, dat zijn vrouw een weduwe wordt en zijn kinderen wees worden, mag buiten Mekka komen en tegenover mij staan." Er was niemand die zijn uitdaging accepteerde."
Moraal:
De Sahabah kenden geen vrees voor de dood. Zij waren onbevreesd en moedig. Iemand die in het gezicht van de dood kan kijken, kan alle situaties aan. De rijkdom van deze wereld doet hem niets en hij kent geen vrees voor welke vijand dan ook.

Verhaal: Kuraim ’s opgave van wat niet geliefd was bij de Profeet van Allah (saw).

Suhail bin Hanzilah (radiallaho anho) leefde in Damascus een leven van afzondering. Hij mengde zich niet onder de mensen, noch ging hij ergens. Hij was of bezig met salaat of met dhikr. Op weg naar de masjid kwam hij zoals gewoonlijk langs Abu Darda (radiallaho anho), een van de eminente sahaba. Abu Darda (ra) zei dan altijd tegen hem:
“O Suhail! Laat eens enkele goede woorden van je horen. We zullen er veel voordeel uit halen, ofschoon je niets bij zal verliezen.”
Suhail (ra) vertelde dan iets wat hij van de Profeet (saw) had gehoord of een voorval dat hij meegemaakt had. Eens vroeg Abu Darda (ra) hem weer eens iets om te vertellen. Hij vertelt hierover:
“Eens sprak de Profeet (saw) over Kuraim Asadi (radiallaho anho) en zei: “Hij is een goede man, uitgezonderd zijn twee gewoonten nl. hij houdt zijn hoofdharen te lang en zijn azar laat hij tot beneden zijn enkels gaan.” Toen Kuraim dit hoorde, liet hij onmiddellijk zijn haren tot boven zijn oren knippen en begon zijn Azar tot het midden van zijn kuit te houden.

Moraal:
Dit voorval toont weer eens de gemoedstoestand van die mensen. Zij dulden geen uitstel om te handelen naar de wensen van de Profeet (saw). Verder vragen stellen of opheldering was niet nodig.

Verhaal: Anas bin Nadhar’s martelaarschap in Uhud

Toen de moslims in Uhud een nederlaag leden, deed het gerucht de ronde dat de profeet (sallalaho alaihi wasallam) gedood was. Dus kan je je voorstellen wat voor een verdriet de Sahabah hadden toen ze tijdens de veldslag dit tragische gerucht hoorden. Sommigen van hen werden wanhopig. Anas bin Nadhar zag Umar en Talha met een groep moslims in een zeer verbijsterende toestand. Hij zei tot hun:

“Waarom staan jullie er zo verbijsterd bij?”

Ze zeiden:

“De profeet van Allah (saw) is gedood.”

Anas riep:

“Wie zal dan na hem willen leven? Kom, laat ons verder strijden met onze zwaarden en ons aansluiten bij de heilige Profeet (saw).”

Direct nadat hij deze woorden sprak, stortte hij zich in de linie van de vijand en vocht totdat hij sneuvelde.

Moraal:

Anas (radiallaho anho) had een buitengewone liefde voor de profeet (saw) dat hij het leven niet meer waardig vond zonder hem.

Verhaal: De voorzichtigheid over de Hadith van Ibn Masood

Abdullah bin Masood (radiallaho anho) is een van de grootse sahabah die toevertrouwd was met de taak van het geven van fatwa’s, zelfs gedurende de tijd van de profeet Muhammad (saw). Van het begin van de Islam was hij er al, en hij was een van de emigranten die naar Abyssinie vertrok. Hij vergezelde de profeet (sallalaho alaihi wasallam) in al zijn veldslagen en werkte als zijn bediende. Hij droeg de schoenen van de profeet (saw) en zorgde voor een kussen voor de profeet (saw) wanneer hij ernaar vroeg had. En hij bracht hem water voor wudhu. Hij werd daarom genoemd: ‘De houder van de kussens’ en ‘De leider van de wudhu’. De Profeet (saw) zei eens: “Abdullah ibn Masood (ra) is de enige persoon, die ik veilig als een amier kan benoemen, zonder iemand te raadplegen.”
Hij had toestemming van de Profeet (saw) om hem te allen tijde te bezoeken. Het is overgeleverd dat de profeet heeft gezegd: “Als je de Heilige Quran wil reciteren zoals het aan mij geopenbaard werd, doe dan de recitatie van Abdullah bin Masood.”
En
“Geloof in wat Abdullah bin Masood (ra) over mij overlevert.”
Abu Musa Ashari (ra) zegt:
“Abdullah ibn Masood en zijn moeder bezochten het huis van de Profeet (saw) zo vaak en waren daar zo thuis dat de mensen die uit Yemen gekomen waren om de Profeet van Allah (saw) te ontmoeten, hem als een ‘ahl alBayt’ namen.” Hij stond zeer dicht bij de Profeet (saw), maar toch was hij zeer voorzichtig om de woorden van de Profeet (saw) te overleveren. Abu Amir Shaibani (ra) zegt:
“Ik bleef een jaar met Abdullah ibn Masood (ra). Ik hoorde hem nooit enige woorden direct toeschrijven aan de Profeet (saw). Telkens als hij van plan was zo te doen, begon hij te trillen van vrees.”
Amir bin Maimoon zegt: “Ik bezocht Abdullah ibn Masood een jaar lang elke donderdag, ik hoorde hem nooit enige woorden direct toeschrijven aan de Heilige Profeet (saw). Eens overleverde hij een hadith. Als hij de woorden uitte: “De Heilige Profeet (saw) zei zo”, dan begon zijn lichaam te trillen, zijn ogen schoten vol tranen, zijn voorhoofd begon te zweten, zijn aderen zwollen en hij zei: “InshaAllah” de Heilige Profeet (saw) zei zo”, of iets in die geest, het kon iets minder of iets meer zijn.”
Kijk naar de voorzichtigheid en zorg over Hadith. De Profeet (saw) zei eens:
“Een persoon die iets aan mij toeschrijft, wat ik niet gezegd heb, is bezig zijn woonplaats in de Hel klaar te maken.”

Moraal:

Dit is de reden waarom de sahabah, ofschoon ze spraken en alles deden vlgens de instructies en het voorbeeld van de Profeet (saw), bang waren uitspraken toe te schrijven aan de Heilige profeet. Uit vrees dat ze zouden verschillen met wat de profeet (saw) in werkelijkheid gezegd had. In tegenstelling hiermee zien we dat vandaag de dag sommigen gewoon door gaan met het aanhalen van ahadith, zonder van hun echtheid verzekerd te zijn. Ze zijn ook niet bang voor de ernstige consequenties door iets verkeerd toe te schrijven aan de Profeet (saw).
De Fiqha Hanifiyya is voor het grootste deel gebaseerd op de ahadith die overgeleverd zijn door Abdullah ibn Masood.

Verhaal: De vrouw van Umar (radiallaho anho) treedt op als een vroedvrouw

Amir-ul-Mominin Umar (Radiallaho anho) was gedurende de tijd van zijn Kalifaat, gewoon om gedurende de nacht zelf de wacht te houden en te patrouilleren door de straten en de voorstad van Medina. Gedurende een van zijn avondpatrouilles merkte hij een kameelharen tent op, die opgeslagen was op een open plek aan de rand van de stad. Hij had deze aparte tent nooit eerder gezien. Bij het naderen van de tent, zag hij iemand buiten de tent zitten en hoorde een soort gekreun uit de tent komen. Umar (Radiallaho anho) groette de vreemdeling met "Assalam-o-'alaikum" en ging naast hem zitten.

Umar: 'Waar kom je vandaan broeder?"

De man: "Ik ben van de woestijn en ben een vreemde hier. Ik ben gekomen om Amir-ul-Mominin wat hulp te vragen voor mijn behoeften."

Umar: "Wie kreunt daar binnen?"

De man: "Bemoeit U zich alstublieft met uw eigen zaken "

Umar: "Zeg mij alstublieft wat er aan de hand is. Misschien kan ik U helpen."

De man: "Als je moet weten, daarbinnen ligt mijn vrouw, kreunend van barensweeën."

Umar: "Is er iemand daarbinnen om haar te verzorgen?"

De man: "Niemand."

Umar(Radiallaho anho) stond daarna op en haastte zich huiswaarts. Hij sneed het onderwerp als volgt aan bij zijn vrouw Umm-Kulsum(Radiallaho anha): "Allah stelt je in de gelegenheid om grote zegeningen te ontvangen."


De vrouw: "Wat is het, 0 Amir-ul-Mominin?"

Umar: "Ginds, aan de rand van de stad bevindt zich een arme vrouw in barensnood en er is niemand om haar te begeleiden en te verzorgen."

De vrouw: "Ik ben bereid haar te verzorgen, als het u belieft."

Umm-Kulsum(Radiallaho anha) was per slot van rekening de dochter van Fatima (Radiallaho anha) en kleindochter van de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam). Hoe kon ze aarzelen om op zo'n moment een hulpeloos verlaten zuster te hulp te schieten, een dienstbetoon en een toewijding die Allah het meest behaagt?


Umar: "Dan moet je je haasten. Neem ook een pan, wat water, boter, proviand en andere zaken die nodig zijn tijdens een bevalling.”

Umm-Kulsum (Radiallaho anha) deed wat gevraagd werd en ging naar de plaats waar de tent was opgeslagen. Umar (Radiallaho anho) volgde haar op de hielen. Ze ging de tent binnen, terwijl Umar zich bezig hield met het koken van wat voedsel voor de mensen. Na enige tijd riep Umm-Kulsum (Radiallaho anha) vanuit de tent:

"Amir-ul-Mominin, feliciteer je vriend met de geboorte van een zoon. "

De persoon raakte in verlegenheid toen hij het aanspreken van 'Amir-ul-Mominin' hoorde en besefte de positie van de persoon die hem aan het bedienen was. Maar Umar (Radhiallaho anho) stelde hem op zijn gemak en zei:

"Dat is in orde, er is niets om je zorgen over te maken."

Hij plaatste de pan vlakbij de ingang van de tent en vroeg zijn vrouw om die te nemen en de vouw te voeden. Ze voedde haar en gaf de pan terug. Toen vroeg Umar(Radiallaho anho) de bedoeïen om wat te eten daar hij de hele avond wakker was gebleven. Na deze dienst bewezen te hebben zei Umar(Radiallaho anho) aan de persoon:

"Kom morgen bij mij en ik zal zien wat ik voor je kan doen"

en hij keerde daarna met zijn vrouw terug naar huis.

Moraal:

Is er een koning, een onbeduidende leider of zelfs een gewone middenklasser uit onze tijd, die zijn vrouw zo in het holst van de nacht zou meenemen buiten de stad om een arme vreemde vrouw te verzorgen. En dit alles terwijl hij er zelf genoegen in schept met het maken van vuur en het koken van voedsel? Laat de aardse rijken aan de kant, hoeveel van de religieuze mensen zouden dat doen? We moeten beseffen dat wij pas in aanmerking komen voor de wensen en zegeningen die Allah deze Godvrezende mensen heeft geschonken, indien wij werkelijk bereid zijn in hun voetstappen te treden en niet alleen met de mond zeggen dat wij hun voorbeeld volgen.

Verhaal: Het uitgeven van Asma (radiallaho anha) voor liefdadigheid

Asma (radiallaho anha) had een zeer groot hart voot het uitgeven op het pad van Allah. In den beginne was ze gewoon zorgvuldig en gaf zij met maat en gewicht uit. Eens zei de profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam) tot haar:

“O Asma, geef niet uit door maat en berekening, geef royaal uit op het pad van Allah.”

Hierna begon ze overvloedig uit te geven. Ze adviseerde haar dochters en huisbedienden:

“Wacht niet op enig overschot of overmaat alvorens uit te geven op het pad van Allah. Daar de behoefte om zaken aan te schaffen gaandeweg steeds groter worden en daardoor het moment van overmaat steeds verder weg komen te liggen, zal de tijd om uit te geven op het pad van Allah nooit komen. Onthoud dat je niet zal verliezen door het uitgeven voor liefdadigheid.”

Moraal:

Hoewel deze mensen arm waren en van dag op dag leefden, waren zij toch royaal in het uitgeven en waren zij mild van hart. De moslims van vandaag klagen over armoede, maar er zal nauwelijks een groep mensen onder hun zijn die zo arm en behoeftig was als de Sahabah toen waren. In de verhalen kan je lezen hoe zij dagenlang zonder voedsel moesten doorbrengen en hoe sommigen van hun stenen gebonden hadden op hun buik om hun pijnen van honger te verlichten.