Verhalen va de Sahabah

Verhaal: Abdullah bin Abbas onderwijst zijn slaaf

Ikramah is de slaaf van Abdullah bin Abbas (RA), een van de eminente Ulema. Hij zegt:

“Gedurende mijn lessen van de Heilige Quran en de Hadith, werd ik door mijn meester binnen gehouden, zodat ik nergens kon gaan en mijn volle tijd kon wijden aan mijn lessen.”

Moraal:

Werkelijke kennis kan in feite alleen verworven worden wanneer iemand zich geheel eraan wijdt. Studenten die gewoon zijn hun tijd te verspillen door rond te zwerven en zich te amuseren verwerven zelden grondige kennis. Het was het resultaat van deze arbeid waardoor Ikramah later, “De oceaan van kennis” en “De meest geleerde man van de Ummah” genoemd werd. Qatadah zegt:

“Er zijn vier hoogst geleerde mensen onder de Tabies en Ikramah is 1 van hun.”

Verhaal: De bekering van Abuzar Ghifari tot de Islam

Abuzar Ghifari (radiallaho anho) is zeer beroemd onder de Sahabah vanwege zijn pieteit en kennis. Ali (ra) zei vaak:

“Abuzar Ghifari (ra) is de bewaarder van zo’n kennis die andere mensen niet in staat zijn te verwerven.”

Toen hij voor het eerst het nieuws van de missie van de Profeet (saw) hoorde, stuurde hij z’n broer naar Mekka om na te gaan wie die ‘persoon’ was, die aanspraak maakte de ontvanger van de Goddelijke openbaringen te zijn. Zijn broer keerde terug en informeerde hem dat hij de profeet Muhammad (saw) ontmoet had en dat het een man was met goede gewoonten en uitstekend gedrag, en dat zijn wonderlijke openbaringen niets uit te staan hadden met dichtkunst noch waarzeggerij. Hij was niet echt bevredigd met dit verslag en hij besloot zelf naar Mekka te gaan om de feiten na te trekken. Bij het bereiken van Mekka ging hij rechtsstreeks naar Haram. Hij kende de profeet (sallalaho alaihi wasallam) niet en hij beschouwde het niet raadzaam (gezien de omstandigheden die toen heersten) om aan wie dan ook over hem te informeren. Toen het donker werd, merkte Ali (ra) hem op. Hij zag dat hij een vreemdeling was en kom hem niet negeren. Gastvrijheid, zorg voor reizigers, armen en vreemdelingen was de tweede natuur van de Sahabah. Hij nam Abuzar daarom mee naar zijn huis. Hij vroeg hem niet wat zijn doel was van zijn bezoek aan Mekka, en ook Abuzar zelf sprak daar niet over. De volgende dag ging hij weer naar de Haram en hij bleef daar tot de avond zonder te weten te komen wie de Heilige Profeet (saw) was. In feite wist iedereen dat de Profeet (saw) en zijn metgezellen vervolgd werden in Mekka. En Abuzar had een angstig voorgevoel over het resultaat van zijn onderzoek naar de profeet (saw). Ali (ra) bracht hem weer naar huis voor de nacht, maar had weer geen gesprek over het doel van zijn bezoek naar de stad. Pas op de derde avond, vroeg Ali hem, nadat hij hem twee avonden gunstig had onthaald:

“Broeder, wat brengt jou naar deze stad?”

Voordat hij antwoordde, beloofde Abuzar aan Ali (ra) dat hij de waarheid zou spreken, vervolgens informeerde hij hem over de profeet Muhammad (saw). Ali (ra) antwoordde:

“Hij is waarlijk de Profeet van Allah. U moet mij morgen vergezellen en ik zal je naar hem brengen. Maar u moet zeer voorzichtig zijn, opdat niemand te weten komt over jouw band met mij, anders zal je in problemen komen. Als wij onderweg zijn en ik enig gevaar vrees, zal ik opzij gaan zogenaamd voor het regelen van mijn schoenen, en jij moet doorgaan zonder te stoppen, zodat de mensen geen band tussen ons kunnen leggen.”

De volgende dag, volgde hij Ali (ra), die hem naar de Profeet (saw) bracht. Bij de eerste ontmoeting al bekeerde Abuzar zich tot de Islam. De Profeet (was) was bang dat de Quraish hem kwaad konden doen, dus beval hij hem geen openlijke verklaring af te leggen van zijn Islam, en zei tegen hem om terug te gaan naar zijn stam om pas terug te keren wanneer de moslims de overhand hadden gekregen. Abu Zar (ra) antwoordde:

“O Profeet van Allah! Bij Hem die de Meester van mijn ziel is, moet ik gaan en de kalimah reciteren te midden van deze ongelovigen.”

Trouw aan zijn woorden, ging hij direct naar de Haram en , in het midden van de menigte en op de toonhoogte van zijn stem, reciteerde hij de Shahadah:

“Ashhadoe an la ilaha ila Allah waashhadoe anna Muhammadar Rasoeloellah.”

De mensen vielen hem van alle kanten aan en zouden hem dood geslagen hebben als Abbas (de oom van de Profeet die op dat moment nog niet bekeerd was tot de Islam) hem niet beschermd had en hem uit de handen vande omstanders bevrijdde. Abbas zei aan het gepeupel:

“Weet je wie hij is? Hij behoort tot de Ghifar stam, die woont op de weg van onze karavanen naar Syrie. Als hij gedood wordt, zullen zij op de loer liggen en zullen wij niet meer in staat zijn handel te drijven met Syrie.”

Hij deed een beroep op hun voorzichtigheid en zij lieten hem alleen.

De volgende dag, herhaalde Abuzar zijn gevaarlijke geloofsbelijdenis van Imaan en hij zou zeker door de menigte doodgeslagen worden, als Abbas niet nog een keer intervenieerde en hem voor de tweede keer redde.

Moraal:

De aktie van Abuzar (ra) was het resultaat van zijn sterke drang voor het opzeggen van de Kalimah Tayebba onder de gelovigen. En het verbod door de Profeet (saw) was te danken aan zijn zachtheid van zijn hart voor Abuzar (ra), opdat hij niet voor zware ontberingen die teveel voor hem konden zijn gesteld zou worden. Er is geen enkele sprake van ongehoorzaamheid in dit verhaal. Daar de Profeet (saw) zelf allerlei vormen van ontberingen onderging in het verspreiden van de boodschap van de Islam, leerde ook Abuzar (ra) zijn voorbeeld te volgen, liever dan gebruik te maken van de toestemming gevaar te vermijden. Het was deze geest van de Sahabah die hun tot zulke hoogten bracht van materiele en spirituele vooruitgang. Toen iemand eens de Kalimah reciteerde en de schoot van de Islam binnen trad, kon geen macht van de wereld hem dwingen terug te keren en geen verdrukking of tirannie hem stoppen om de boodschap van de Islam verder te verspreiden.

Verhaal: Ibn Abbas (radiallaho anho) en zijn Salaat

Abdullah bin Abbas (ra) leed aan cataract (staar) van de ogen. Een dokter vertelde hem:
"Een behandeling is mogelijk , op voorwaarde dat je bereid bent voorzorgsmaatregelen te treffen. Vijf dagen lang zal het niet mogelijk zijn dat je jezelf ter aarde werpt, dat zal je moeten vermijden. Je kan, alhoewel, een houten tafel gebruiken om je sajda te verrichten."
Abdullah zei:
"Dit kan niet zo zijn. Ik zal geen enkele rakaat op die manier kunnen bidden. Ik heb de Profeet (saw) horen zeggen: "Iemand die opzettelijk een enkele salaat opgeeft, zal de Goddelijke toorn op de Dag des Ooordeels op zijn hals halen.""
Moraal:
Het is volkomen toelaatbaar de Salaat op andere wijze te verrichten als doktoren dat adviseren en het niet direct met zich meebrengt de overtreding van de wetten van Allah. Abdullah, volkomen toegewijd aan de salaat en onvoorwaardelijke achting voor de woorden van de profeet, was liever bereid zijn gezichtsvermogen te verliezen dan de geringste wijziging te brengen in de wijze waarop de Profeet (saw) zelf de Salaat had verricht. In feite zouden de Sahabah de hele wereld opofferen voor hun Salaat. Sommigen zullen deze houding met fanatisme, extremisme of fundamentalisme betitelen, of wat voor andere opmerking ze dan ook kunnen bedenken over deze toegewijde groep. Maar het oordeel is in het Hiernamaals en dat zal zonder twijfel bewijzen dat zij de personen waren die werkelijk Allah vreesden en hun Schepper liefhadden boven al het andere in de wereld.

Verhaal: Ibn Maghfal verbreekt de relaties met zijn neef

een jonge neef van Abdullah bin Maghfal (radiallaho ta'ala anho) speelde 'khazaf'. Dit is een spel met een kiezelsteen die je op je duim plaatst en die je met de kracht van de andere vingers moet wegwerpen. Kinderen hielden van dit spel. Abdullah zei tot hem:
"O neef! Hou ermee op. De Profeet (sallalaho alaihi wasallam) heeft dit spel verboden. Het kan noch een vogel neerschieten noch een vijand kwaad doen, maar het kan wel iemands ogen of tanden beschadigen."
De jongen stopte met spelen. Na enige tijd begon hij toch weer te spelen toen hij dacht dat de mensen niet meer naar hem keken. Ibn Maghfal (ra) was erg boos en zei:
"Hoe durf je door te gaan met het doen van iets waarvan je weet dat de Profeet van Allah (saw) het verboden heeft? Bij Allah, ik zal nooit meer tot je spreken. Ik zal je nooit meer bezoeken wanneer je ziek bent, noch mij aansluiten bij je begrafenisdienst."
Moraal:
Ibn Mghfal kon niet verdragen dat zijn neef de woorden van de Heilige profeet (saw) negeerde. Kennen wij ook niet de vele instructies van de Heilige Profeet (saw) over dingen die we dagelijks uitvoeren? Hoeveel achting hebben wij in onze harten voor zijn oordeel?
Laat iedereen op dit forum en daarbuiten zelf hierover peinzen en antwoorden.

As-salamu alaikum

Ik hoop dat jullie net als ik nog steeds zo veel kunnen genieten van de mooie verhalen van de Sahabah. Het verhaal van vandaag toont weer eens aan hoe gelukkig wij zouden zijn als wij maar een gedeelte van hun karakter zouden kunnen verwerven.

Verhaal: Abuzar berispt zijn knecht

Abuzar Ghifari (radiallaho anho) hebben we al een beetje leren kennen om zijn piëteit en onthouding. Hij hield geen geld bij zich en hield er niet van dat anderen geld oppotten. Hij vocht altijd tegen de vermogende klasse. Uthman (radiallaho anho) adviseerde hem daarom gedurende zijn khalifaat naar Rabzah (een klein dorp in de woestijn) te gaan. Hij had daar enkele kamelen om van te leven en een oude knecht, die voor hem kon zorgen. Een lid van de stam Banu Sulaim zich aan hem voor met het volgende verzoek:

“Ik wens met je te blijven om via jou kennis te nemen van Allah’s gebod en de wijzen en gewoonten van de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam). Ik zal je knecht ook helpen om voor de kamelen te zorgen.”

Abuzar Ghifari (ra) antwoordde:

“Ik kan iemand niet bij mij houden die niet handelt overeenkomstig mijn wensen, maar als je bereid bent te doen wat gewenst wordt, mag je met me blijven, anders wens ik je goedendag.”

De persoon vroeg:

“Op welke manier moet ik je wensen uitvoeren?”

Abuzar antwoordde:

“Wanneer ik je vraag om het beste uit mijn eigendom uit te geven, ben je verplicht dat te doen.”

De nieuwe knecht accepteerde zijn voorwaarden en bleef met hem. Op een dag kwam iemand aan Abuzar vertellen dat er enkele arme families dichtbij de bron kampeerden en honger leden. Hij vroeg de knecht om een van de kamelen te halen. Die selecteerde de beste van de partij, zoals hij beloofd had te doen. Het betrof een zeer goed en onderdanig dier dat uitstekend geschikt was om te berijden. De knecht liet het beest staan, omdat het beest alleen maar zou dienen om geslacht en opgegeten te worden. Hij zocht dus de tweede beste uit. De eerste was goed te berijden en zeer nuttig voor Abuzar en zijn familie, terwijl de armen het even smakelijk als de betere zouden vinden. En hij bracht dus de tweede kameel voor Abuzar (ra).

Abuzar riep:

“Zo tenslotte heb je toch je belofte gebroken.”

De knecht wist meteen wat Abuzar (ra) bedoelde, keerde terug, haalde de beste kameel van de stal en bracht die voor hem. Abuzar (ra) zei aan de mensen om hem heen:

“Ik wil dat twee mensen zich vrijwillig aanmelden om een taak voor Allah te verrichten.”

Toen twee mensen hun diensten aanboden, verzocht hij ze de kameel te slachten en het vlees gelijk te verdelen onder de hongerige families bij de bron, zijn eigen familie inbegrepen.

Hij zei:

“Mijn familie zal gelijk delen met de overigen.”

De vrijwilligers voerden zijn instructies uit. Hij liet de knecht toen roepen en vroeg aan hem:

“Heb je opzettelijk mijn instructies om het uit mijn bezit weg te geven, genegeerd of was je het vergeten?”

De knecht:

“Ik was jouw instructies niet vergeten, maar ik dacht dat het betere was die ene voor transportwerkzaamheden te bewaren, terwijl de andere even goed was om te slachten.”

Abuzar vroeg:

“Was dat ter wille van mijn persoonlijke noodzaak dat je dat wilde doen?”

De knecht:

“Ja.”

Abuzar zei:

“Kom, laat ik je de reden van mijn behoeften vertellen. Dat is de dag dat ik alleen in de eenzaamheid van het graf gelegd zal worden. Onthoudt, er zijn drie deelgenoten in jouw rijkdom, nl. (1) Jouw noodlot, die niet wacht om zijn deel te nemen. Goed of slecht, het zal alles nemen wat het nemen moest. (2) Jouw erfgenamen die wachten op de dag van je dood, zodat ze hun deel kunnen nemen, en (3) Jezelf. Als je het kan klaarspelen, wees niet de meest hulpeloze van die drie partners. Neem je volle deel, terwijl je het kan.”

Allah zegt: “Je zal geen pieteit verwerven totdat je datgene weggeeft waarvan je het meest houdt.” (Soerah Aal Imraan vers 92)

“Ik denk daarom dat het raadzaam is dat ik van te voren de dingen wegstuur waarvan ik het meest houd, zodat ze daar veilig in bewaring voor mij zijn.”

Moraal:

De persoon die zijn rijkdom niet op Allah’s Pad uitgeeft, is de ergste verliezer van de drie deelgenoten en hij blijft dat weggeven uitstellen totdat het laatste noodlot hem die mogelijkheid ontneemt of hij sterft en zijn erfgenamen eigenen zich al zijn bezittingen toe. En het komt zeer zelden voor dat de erfgenamen de rijkdommen die zij aldus verworven hebben, uitgeven op het pad van Allah, zodat de ziel van de overleden eigenaar kan rusten. De Boodschapper van Allah (saw) merkte eens op:

“Mensen die hebben hun aardse eigendom lief, omhelzen die met hun ziel en wellust zeggend: ‘mijn rijkdom, mijn rijkdom’ maar in werkelijkheid is alleen datgene zijn rijkdom, wat hij geniet in de vorm van voedsel of kleding of wat hij uitgeeft op het pad van Allah om voor hem in het hiernamaals bewaard te worden. Wat overblijft van zijn rijkdom behoort aan anderen toe. Hij treedt alleen op als een tijdelijke bewaarder.”

In een andere hadith, is het overgeleverd dat de Profeet (saw) eens aan de Sahabah vroeg:

“Wie van jullie zou liever zijn rijkdom in handen van zijn erfgenamen zien dan het voor zichzelf houden?”

Zij antwoordden:

“Wie zou zo iemand willen zijn, O Profeet van Allah?”

Daarna legde de Profeet (saw) hun uit:

“Wat je vooruit stuurt door het uit te geven op het Pad van Allah is van jou, en wat je achterlaat behoort aan jouw erfgenamen.”

Verhaal: Ibn Jash en Sa’ad bidden voor elkaar

Op de vooravond van Uhud, zei Abdullah-bin Jash (radiallaho anho) aan Sa’ad bin-Abiwaqas:

"0, Sa’ad kom, laten wij samen bidden. Laat elk van ons tot Allah bidden voor de schenking van zijn enig verlangen en de andere zegt Amin daarop. Op deze manier, zullen onze gebeden zeer waarschijnlijk eerder door Allah verhoord worden."

Sa’ad(Radiallaho anho) was het eens met hem en ze gingen beiden naar een hoek om te bidden.

Sa’ad(Radiallaho anho) was de eerste die moest bidden, en zei:

"0 Allah, wanneer de veldslag morgen woedt, laat mij dan tegenover een zeer sterke én woeste vijand staan. Laat hij mij uit alle macht aanvallen en laat mij hem afslaan met al mijn kracht. Dan, 0 Allah, laat mij hem triomfantelijk doden omwille van U en sta mij toe zijn bezittingen als buit te nemen."

Abdullah zei: "Amin."

Toen Abdullah(Radiallaho anho) zijn gebed begon, zei hij:

"0 Allah, laat mij morgen tegenover de hardnekkigste onder de vechtersbazen van de vijand staan. Laat hij mij woedend aanvallen en laat mij hem met volle kracht terugslaan. Laat hem dan de overhand op mij hebben en mij vermoorden. Hij mag mijn neus en oren van mijn lichaam afsnijden. En wanneer ik voor U verschijn op de Dag des Oordeels, kunt U mij vragen,"Hoe heb je jouw neus en oren verloren, 0 Abdullah", waarop ik kan antwoorden: "Deze zijn verloren op de weg van Allah en Zijn Profeet (Salallaho alaihi wasallam)." Dan zult U zeggen:"Ja, je hebt ze inderdaad verloren op Mijn weg."

Sa’ad zei: "Amin."

Tijdens de veldslag de volgende dag, zagen beide Sahabah hun gebeden verhoord precies zoals zij gevraagd hadden. Sa’ad(Radiallaho anho) zei:

"Abdullah's gebed was beter dan de mijne. 's Avonds merkte ik op dat zijn oren en neus met een draad aan elkaar geregen waren."

Moraal:

Dit verhaal beeldt aan de ene kant grote ridderschap en dapperheid van de Sahabah uit, alsof zij ernaar verlangden om tegenover de sterken en de dapperen onder hun vijanden te staan. Aan de andere kant wijst het naar hun toewijding en liefde voor Allah. Abdullah(Radiallaho anho) wenst dat Allah op de Dag des Oordeels bevestigt dat zijn opoffering werkelijk voor de zaak van Allah was. Wat een uitstekende wens!

Ik wens dat ik deze kwaliteit kon erven van deze ware helden.

Verhaal: De vrees van Hanzala voor nifaq

Hanzala (radiallaho anho) zegt:

“We waren eens met de Heilige Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam) toen hij een preek hield. Onze harten werden teder, onze ogen traanden en wij beseften waar wij stonden. Na de preek verliet ik de profeet (SAW) en keerde naar huis terug. Ik zat met mijn vrouw en kinderen en maakte grappen met mijn vrouw, en ik voelde dat de uitwerking van de preek van de Profeet (SAW) geheel uit mijn hart verdwenen was. Plotseling kwam de gedachte bij me op dat ik niet meer was wat ik geweest was, en ik zei tot mezelf: “O Hanzalah! Jij bent een munafiq.” Ik was overmand door verdriet en verliet mijn huis en herhaalde deze woorden in droefheid: “Hanzalah is een munafiq geworden.” Ik zag Abu Bakr (RA) op mij toelopen en zei tegen hem: “Hanzalah is een munafiq geworden.” Hij zei: “Sobhanallah! Wat zeg je? Hanzalah kan nooit een munafiq worden.” Ik legde hem uit: Als wij in het gezelschap van de profeet (SAW) vertoeven en naar zijn preken over het Paradijs en de Hel luisteren, voelen wij mee met hetgeen hij vertelt, maar als wij naar huis terugkeren, zijn wij zo in beslag genomen door onze huiselijke bezigheden en familiezaken dat wij alles vergeten over het Hiernamaals.” Abu Bakr (RA) zei: “Mijn geval is precies hetzelfde.” Wij gingen beiden naar de profeet (SAW) en ik zei: “Ik ben een munafiq geworden, O Profeet van Allah!” Hij vroeg over het waarom van deze uitspraak en ik herhaalde wat ik aan Abu Bakr(RA) had gezegd. Daarna merkte de Profeet (SAW) op: “Bij Hem wiens macht mijn leven reguleert, als jij in staat bent om het vuur dat in jou ontstoken is wanneer je naar mijn preek hebt geluisterd, steeds brandende te houden, zullen de engelen je levenspad bejubelen en je groeten in je bed. Maar O Hanzalah! Dit is zeldzaam! Dit is zeldzaam!”

Moraal:

Wij moeten aandacht schenken aan onze wereldse zaken daarom kunnen wij niet alle uren van de dag wijden aan het nadenken over het Hiernamaals. De Islam kent ook geen kloosterleven (Quran 57:27), onze islamitische ‘nonnen en monniken’ lopen gewoon over de straten, zitten in trein, tram en bus, vaak in hun traditionele Islamitische gewaden en sluiers. In navolging van hetgeen de Profeet (SAW) gezegd heeft, is het volkomen opgaan in het Hiernamaals zeldzaam en moet het niet van een ieder verwacht worden. Het is alleen voor de engelen weggelegd om voor eeuwig in deze toestand te blijven. In het geval van de mensen op aarde kan gesteld worden, dat hun gedachten sterk afgeleid worden door de omstandigheden en hun omgeving. Wij kunnen uit dit verhaal afleiden hoe bezorgd de Sahabah waren over hun Imaan. Hanzalah vermoedt Nifaq in zichzelf wanneer hij aanvoelt dat de situatie van zijn gedachten thuis niet hetzelfde is als wanneer hij met de Profeet (SAW) is.

Verhaal: De uitspraak van de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) over voedsel dat haraam is

De Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) zei eens:

"Daar Allah Zelf boven alle smet verheven is, zegent Hij met Zijn gratie eveneens alleen onbesmette dingen. Hij beveelt aan de Moslims wat Hij Zijn Profeten voorgeschreven heeft. Hij zegt in Zijn Heilige Boek:

O Boodschappers, eet van de goede zaken en verricht goede daden. Voorwaar, ik ben Alwetend over wat jullie doen.
[Quran: Soerah al Muminun (23) vers 51]

O jullie die geloven, eet van de goede dingen waarmee Wij jullie hebben voorzien.”
[Quran Soerah al-Baqarah (2) vers 172]

Vervolgens vertelde de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) over een reiziger die met zijn haren in de war en gekleed in stoffige kleren, zijn handen opheft naar de Hemel en uitroept: "O Allah! 0, Allah!" maar zijn voedsel, drank en kleren waren alle van 'haraam' afkomstig. Daarom zal Allah nooit naar hem luisteren en zijn gebeden verhoren, zelfs indien zijn uiterlijk hem waardig zou zijn.

Moraal:

De mensen verwonderen zich waarom de gebeden van de Moslims niet altijd verhoord worden door Allah. De reden is gemakkelijk genoeg te begrijpen in het licht van bovengenoemde Hadith. Ofschoon Allah soms zelfs de gebeden van een Kafir verhoort (niet te zeggen de gebeden of verzoeken van een zondige Muslim), wordt het gebed van een vroom persoon zelden verworpen. Dat is de reden waarom de mensen meestal de gebeden van zulke mensen voor zichzelf zoeken. Hieruit volgt dat degenen die wensen dat hun gebeden vaak verhoord worden, moeten afblijven van 'haraam'. Geen enkel wijs persoon wil het risico lopen dat zijn gebeden verworpen worden.

Verhaal: Kinderen vasten

Rubbay bint Muawaz zegt:

“Sinds de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) ons voorgeschreven had te vasten op de 10de Muharram hebben we altijd gevast op die dag. Zelfs de kinderen werden ertoe gebracht om te vasten. Als ze van de honger huilden, gaven we ze speelgoed gemaakt van katoenen vlokken zodat zij zich bezig hielden tot de tijd van Iftaar.”

Moraal:

We vernemen uit de Hadith dat de pleegmoeders uit die dagen hun kinderen geen voeding gaven gedurende het vasten. Er is geen twijfel dat ze dit alles konden verdragen, daar hun algemene gezondheid en uithoudingsvermogen beslist van een hogere standaard waren dan de onze. Maar, doen wij zelfs datgene wat wij gemakkelijk kunnen verdragen? Zeker, wij moeten onze kinderen niet opleggen wat zij niet in stand kunnen houden, maar wij moeten hun belasten met wat zij makkelijk kunnen verdragen.

Verhaal: Iemand reist van Medina naar Damascus terwille van 1 Hadith

Kathir bin Qais overleverde:

“Ik zat met Abu Darda (radiallaho anho) in een Masjid in Damascus, toen er iemand bij hem kwam en zei: “O Abu Darda(RA), ik kom helemaal uit Medina om een Hadith van je te leren, daar ik begrepen heb dat je het rechtsstreeks van de Profeet van Allah (Sallalaho alaihi wasallam) gehoord hebt.”

Abu Dardah (RA): “Heb je geen andere zaken hier in Damascus te doen?”

De persoon: “Neen”

Abu Dardah: “Ben je er zeker van dat je geen andere doelen hebt in Damascus?”

De persoon: “Ik ben hierheen gekomen alleen maar om deze Hadith te leren.”

Abu Dardah: “Luister, ik heb de Heilige Profeet (SAW) horen zeggen: “Allah vergemakkelijkt de weg naar het Paradijs voor iemand die een afstand aflegt om kennis te verwerven. De engelen spreiden hun vleugels uit onder zijn voeten, en alle dingen in de hemelen en aarde (zelfs de vissen in het water) bidden voor zijn vergiffenis. De superioriteit van iemand die kennis bezit over een persoon die bidt is als de superioriteit van de maan over de sterren. De Ulema zijn de erfgenamen van de Heilige Profeet (SAW). De nalatenschap van de profeten (alaihim assalaam) is noch goud noch zilver. Hun nalatenschap is kennis. Iemand die kennis verwerft, verwerft een grote rijkdom.”

Abu Dardah (RA) was eerste onder de Sahabah die een grondige kennis van de religie bezat. Hij wordt Hakim-ul-Ummah (De Wijze van de Islam) genoemd. Hij zei eens:

“Voordat ik bekeerd was tot de Islam, leefde ik van de handel. Nadat ik de Islam geaccepteerd had, probeerde ik mijn nieuwe geloof te combineren met mijn zaken, maar al gauw kon ik dat niet handhaven. Daarom besloot ik de zaken op te geven en mij alleen te wijden aan de dienst van Allah. Nu als ik een winkeltje aan de pport van de Masjid zou hebben en niet zou vrezen een Salaat daarbij over te slaan, zelfs als het winkeltje mij een dagelijkse winst van 40 dinars zou opleveren en ik de gehele winst zou uitgeven op het Pad van Allah, zelfs dan zou ik niet weer terug willen keren naar de handel.”

Iemand vroeg naar de reden hiervan. Hij antwoordde:

“Uit vrees voor verrekening.”

Hij zei altijd:

“Ik hou van de dood, zodat ik Allah kan ontmoeten. Ik hou van armoede, zodat ik deemoedig kan zijn. Ik hou van ziekte, zodat ik vergeven kan worden van mijn zonden.”

Moraal:

In dit verhaal zien wij dat iemand per kameel helemaal van Medina naar Damascus reizen omwille van een Hadith.
Jij leest of luistert naar deze Hadith terwijl je gewoon lekker warmpjes in je huis in je vaderland zit. De mensen moesten helemaal naar Medina reizen voor zelfs minder belangrijke dingen, omdat in die dagen alleen Medina de zetel van wetenschap was.

Sa’eed bin alMusayyab is een bekende Tabie. Hij zegt:

“Voor elke Hadith die ik geleerd heb, moest ik dagenlang , dag en nacht, te voet reizen.”

Imam Bukhari was geboren in Shawwal op 194 AH. Hij begon Hadith te leren toen hij elf jaar oud was. Tussen zijn dertiende en negentiende jaar leerde hij alle boeken van Abdullah bin Mubarak uit het hoofd. Nadat hij alle boeken die er in zijn geboortestreek te vinden waren al allemaal had verzameld, ging hij in 216 AH op zoek naar meer kennis. Zijn vader overleed en hij kon zijn moeder niet alleen achterlaten. Hij moest haar daarom meenemen op zijn lange en inspannende reis naar Balkh, Baghdad, Mekka, Basra, Kufah, Asqalan, Hims en Damascus. Hij verzamelde alle beschikbare ahadith uit deze plaatsen van wetenschap. Hij werd geaccepteerd als een expert in Hadith terwijl hij nog niet eens baardgroei had. Hij schrijft:

“Ik was achttien toen ik de fatwa van Sahabah en Tabies samenstelde.”

Hashad en 1 van zijn metgezellen zeggen:

“Bukhari en wij hadden de gewoonte om samen naar dezelfde onderwijzer te gaan. Wij schreven alle Ahadith op die wij leerden, maar hij schreef niets op. Na vele dagen zeiden wij tot hem: “Bukhari, je verliest je tijd.” Hij bleef stil. Toen we hem keer op keer waarschuwden zei hij: “Jullie vervelen mij nu teveel. Breng je aantekeningen.” We brachten onze aantekeningen, die ongeveer 15.000 Ahadith bevatte. Tot onze verbazing reciteerde hij al deze Hadith uit het hoofd.”

Verhaal: Khansa (radiallaho anha) spoort haar zonen aan tot dapperheid.

Khansa (radiallaho anha) was een beroemde dichteres. Ze nam de Islam aan in Madina, samen met enkele anderen van haar stam. Ibn Athir schrijft:

“Alle literaire grootmeesters zijn eenstemmig in de verklaring dat Khansa de beste dichteres in het Arabisch is. Geen enkele vrouw in de Arabische geschiedenis heeft ooit zulke gedichten geschreven als Khansa.”

Gedurende de tijd van Umar (radiallaho anho) in 16 AH, werd de beroemde strijd van Qadsiah tussen Moslims en de Perzen uitgevochten. Khansa (radiallajo anha) nam samen met haar zonen deel aan de strijd. Zij spoorde al haar vier zonen aan door te zeggen:

“O mijn zonen! Jullie hebben de Islam aangenomen en zijn uit eigen wil geëmigreerd. Bij Allah! Naast Wie er geen GOD bestaat, jullie zijn allen de zonen van één en dezelfde vader, precies zoals jullie de zonen van één moeder zijn. Ik heb jullie vader nooit verraden, noch de reputatie van jullie oom van moederszijde benadeeld. Ik heb nooit toegestaan dat er een vlek zou komen op jullie hoge geboorte dat jullie stamboom werd besmet. Jullie weten welke beloningen Allah beloofd heeft aan degenen die op Zijn pad vechten tegen de ongelovigen. Jullie moeten er aan denken dat het eeuwigdurende leven van het Hiernamaals veel beter is dan het tijdelijke leven van deze wereld.”

Allah zegt in de vertaling van de interpretatie van de Heilige Quran:

O jullie die geloven, weest geduldig, en weest standvastig, sluit de rijen (klaarstaand leger om je te beschermen) en vreest Allah. Hopelijk zullen jullie welslagen.

“Als je morgenochtend opstaat, wees bereid om je beste bijdrage in de strijd te leveren. Ga vooruit in de vijandelijke linie, kracht zoekend bij Allah. Wanneer je de vlammen van de strijd hoog ziet oplaaien, ga dan rechtdoor in het midden en sta tegenover de vijandelijke leiders. Inshallah, je zal je verblijfplaats in het Paradijs met eer en succes krijgen”

De volgende dag, toen de strijd in volle gang was, schoten alle vier zonen voort in de richting van de vijandelijke linie. Één voor één vielen zij de vijand aan, de woorden van hun moeder in verzen reciterend tot ze allen martelaren werden. Toen de moeder het te horen kreeg zei ze:

“Alhamdolillah. Glorie zij Allah, die mij vereerd heeft met hun martelaarschap. Ik hoop dat Allah mij met hun zal verenigen in de schaduw van Zijn Barmhartigheid.”

Moraal:

Hier is een moeder van die tijd. Zij spoort haar zonen aan om in de vlammen van de strijd te springen en, wanneer al de zonen kort na elkaar gedood worden, verheerlijkt zij Allah en dankt Hem.

Verhaal: Het verhaal van Oemm Hakim (radiallaho anha)

Oemm Hakim was de vrouw van Akrimah bin Jahl. In de veldslag van Uhud vocht ze aan de zijde van de vijand. Ze sloot zich aan bij de Islam bij de val van Mekka. Ze hield heel erg van haar man die geen moslim werd wegens zijn vader, die de ergste vijand van de Islam was. Na de val van Mekka vluchtte haar man naar Yemen. Zij verkreeg vergeving voor hem van de profeet van Allah (saw) en ging naar Yemen en bewoog haar echtgenoot naar huis terug te keren. Ze vertelde hem:
“Je hoeft het zwaard van de Heilige profeet Muhammad (saw) niet te vrezen, op voorwaarde dat je jezelf in zijn schoot legt.”
Ze keerde met hem terug naar Medina, waar Akrimah zich nu wel bekeerde tot de Islam en ze gelukkig met elkaar begonnen te leven. Ze namen beiden deel in de oorlog met Syrië gedurende het Khalifaat van Abu Bakr as-sideeq (ra). Akrimah werd gedood in een veldslag. Ze trouwde toen met een andere mujahid, Khalid bin Said (ra). De plek waar de twee elkaar wilden ontmoeten heette: Marja al-Safr.
Ze zei: “De vijanden concentreren zich op alle fronten. We zullen elkaar ontmoeten wanneer wij ze afgehandeld hebben.”
Hij zei: “Ik ben er zeker van dat ik deze veldslag niet zal overleven.”
Op die plek sliepen ze voor het eerst in een tent met elkaar. De volgende dag trof Khalid bin Said (ra) de voorbereidingen voor de Walimah toen de vijand met volle kracht aanviel en hij gedood werd. Oemm Hakim pakte haar tent en al haar bagage op en met een haring van een tent in haar hand bevocht ze de vijanden tot ze zeven van hun gedood had.

Moraal:
In oorlogstijd zou geen enkele man en zeker geen enkele vrouw onder zulke omstandigheden willen trouwen. Kijk naar haar huwelijk op het strijdveld en haar strijd tegen de vijanden! In plaats van de dood van haar man te betreuren, rukt ze op de dag van zijn dood op in de veldslag en doodt ze zeven vijandelijke soldaten zonder hulp van anderen. Is dit niet voldoende om de wonderbaarlijke kracht van imaan in de vrouwen van die tijd te tonen?

De slapeloze nacht van de Profeet (sallalaho alaihi wasallam)

Eens had de profeet(sallalaho alaihi wasallam) een slapeloze nacht. Hij keerde zich telkens om, maar kon niet in slaap vallen. Zijn vrouw vroeg hem:

“O Profeet van Allah! Waarom kan je niet slapen?”

Hij antwoordde: “Een dadel lag in de buurt. Ik raapte die op en at het op, zodat er niets verkwist werd. Nu ben ik verontrust uit vrees dat het de vrucht van de Sadaqah kon zijn.”

Moraal:

Zeer waarschijnlijk behoorde de dadel aan de Profeet zelf. Maar omdat de mensen hem ook Sadaqah stuurden voor de verdeling, kon hij niet slapen met het idee dat het van de Sadaqah kon zijn. Het antwoord van onze meester zelf, geeft aan dat hij uit gewetensbezwaar niet kon slapen op grond van een vermoeden dat hij fout gehandeld had. Hoe zou het dan moeten gaan met degenen die beweren de volgelingen van diezelfde meester te zijn, maar zich overgeven aan woekerrente, corruptie, diefstal, plunder en andere vormen van haraam, zonder ooit een gewetensbezwaar?

Verhaal: Zegeningen van Nafl (niet verplichte) gebeden

De Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) heeft gerapporteerd dat Allah (Subhanah wata’ala) gezegd heeft:

“Mijn toorn daalt neder op degene die kwaad in de zin heeft tegen Mijn vrienden. En alleen degenen worden gezegend met Mijn liefde die onvoorwaardelijk Fard (verplichte) bevelen uitvoeren. Een persoon blijft vooruitgaan in Mijn achting door Nafl, totdat Ik hem als Mijn geliefde kies. Ik wordt dan zijn oor waarmee hij luistert, zijn oog waarmee hij kijkt, zijn handen waarmee hij vasthoudt, zijn voeten waarmee hij loopt, m.a.w. zijn luisteren, kijken, grijpen en lopen zijn alle perfect volgens Mijn bevelen en hij zal er zelfs nooit van dromen om een van zijn lichaamsdelen tegen Mijn bevelen in te gebruiken.”

Moraal:

Degenen die na hun 5 Fard gebeden verricht te hebben, de gewoonte hebben om Nafl overvloedig te verrichten, zijn werkelijk gezegend. Moge Allah mij en mijn vrienden de kracht geven deze zegening te verdienen.

Verhaal: De vrees van de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) ten tijde van een storm

Aisha (radiallaho anha) vertelt dat telkens wanneer een sterke wind met dichte wolk begon te waaien, het gezicht van de heilige Profeet van Allah (saw) bleek werd door de vrees voor Allah. Hij werd prikkelbaar liep verantrust op en neer en reciteerde het volgende gebed:



“O mijn Allah! Ik vraag van U het goede uit deze wind, het goede uit dat wat in deze wind is, en het goede ut dat wat de uitkomst van deze wind is. Ik zoek bescherming voor het slechte van wat in deze wind is, en van het slechte dat de uitkomst van deze wind is.”

Ze zegt:

“En verder, wanneer het begon te regenen, verschenen tekenen van vreugde op zijn gezicht. Ik zei eens tot hem: “O Profeet van Allah, wanneer de wolken verschijnen is iedereen blij omdat zij regen voorspellen, maar waarom zie ik u op die tijd zo ontdaan?” Hij antwoordde: “O Aisha! Hoe kan ik zeker voelen dat deze wind niet de toorn van Allah voorspelt? De mensen van A’ad werden gestraft met de wind. Zij waren blij toen zij de wolkenmassa waarnamen, gelovende dat zij de regen bracht; maar feitelijk brachten die wolken geen regen, maar totale ondergang aan A’ad.”

De Profeet (saw) verwees duidelijk naar de volgende verzen van de Quran:

Toen zij een wolk naar hun valleien zagen komen, zeiden zij: "Dit is een wolk, die ons regen zal geven." Neen, dat is hetgeen gij zocht te verhaasten, een wind, die een smartelijke straf bevat. Deze zal alles door het gebod van zijn Heer vernietigen. En het kwam met hen zó ver dat slechts hun lege woningen waren te zien. Zo straffen Wij het schuldige volk. (46:24-25)

Moraal:

Kijk naar de vrees van Allah in het hart van iemand die het beste is van alle schepselen (sallalaho alaihi wasallam). Ondanks een duidelijke vers in de Quran dat Allah de mensen niet zal straffen zolang als de Profeet (saw) met hun was, had hij zo veel vrees voor Allah dat een sterke wind hem herinnerde aan de straf, die gegeven was aan de mensen in het verleden. Laten wij voor een moment in onze eigen harten kijken. We zitten vol met zonden, toch zal een storm als vandaag in Nederland of een aardbeving en bliksem elders enz., bij ons in de harten niet de minste vrees opwekken. We houden ons bezig met andere zaken in plaats van op dit soort momenten de salaat te verrichten of Istighfar te doen.

Verhaal: Musab bin Umair (Radhiallaho anho) wordt een martelaar.

Musab bin Umair(Radhiallaho anho) werd met veel liefde en genegenheid door zijn welgestelde ouders opgebracht. Voordat hij zich tot de Islam bekeerde, leefde hij in luxe en comfort. Het werd rond verteld dat hij de bestgeklede jongeling van Mekka was. Feit was dat zijn ouders gewoon waren kleding ter waarde van tweehonderd dirham per stuk voor hem te kopen. Hij bekeerde zich in de vroege dagen van de Islam, zonder dat zijn ouders het in eerste instantie wisten. Toen zij erachter kwamen, bonden ze hem vast en sloten hem thuis op. Hij kreeg echter de gelegenheid te vluchten en emigreerde naar Abyssinië. Toen hij terugkwam uit Abyssinië, emigreerde hij naar Medina. Iemand als hem die in luxe en comfort opgebracht was, leefde nu een leven van onthouding en soberheid. Eens zat de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) toen Musab-bin-Umair(Radiallaho anho) langs ging. Hij had alleen maar een laken om zijn lichaam te bedekken. Een laken dat bestond uit een aantal bij elkaar genaaide oude lappen inclusief een stuk van leer. De Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) vertelde met tranen in zijn ogen over het luxueuze en comfortabele leven dat Musab bin Umair (Radhiallaho anho) leidde voordat hij zich tot de Islam bekeerde. Tijdens de veldslag van Uhud droeg Musab bin Umair (Radhiallaho anho) de vlag van de Islam. Toen de Moslims door de nederlaag in verwarring uiteen gingen, bleef hij met de vlag op zijn post en stond daar als een rots in de branding. Een vijand kwam op hem af en hakte in een houw zijn hand af waarmee hij de vlag vasthield, zodat de vlag kon vallen en de nederlaag een feit was. Hij nam onmiddellijk de vlag in de andere hand. De vijand hakte toen ook die hand af. Hij hield de vlag toen tegen zijn borst met behulp van zijn bloedende armen. Tenslotte doorboorde de vijand zijn lichaam met een pijl. Hij viel dood neer en met hem de vlag die hij tijdens zijn leven geweigerd had te laten vallen. Toen hij klaargemaakt werd om begraven te worden, bleek dat hij alleen één laken bezat om zijn lichaam te bedekken. Dit laken was echter te kort voor hem. Als zijn hoofd ermee bedekt werd, bleven zijn voeten bloot en wanneer de voeten bedekt werden, werd het hoofd blootgesteld. De Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) zei:

"Bedek zijn hoofd met het laken en zijn voeten met de bladeren van Azkhar."


Moraal:

Dit was het einde van de jongeman die in luxe en comfort opgebracht was. Iemand die gewoon was kleding ter waarde van tweehonderd dirhams te dragen, had niet genoeg kleren om zijn ontzielde lichaam te bedekken. Kijk met welke dapperheid hij trachtte de vlag hoog te houden en niet toestond dat deze viel tot hij dood neerviel. Dit is het wonder van Imaan. Als iemand Imaan heeft gekregen, vergeet hij al het andere, zoals rijkdom, luxe of het leven zelf.

Verhaal: Rubayyi’s (radiallaho anha) hoge genegenheid

Rubayyi bint Mu’awiz was een vrouw van de Ansar, die in verschillende veldslagen had deelgenomen, aan de zijde van de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam). Ze verzorgde de gewonden en droeg de ontzielde lichamen tijdens de veldslag weg. Ze had de Islam geaccepteerd voordat de Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam) naar Medina emigreerde. Ze ging trouwen toen de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) in Medina was. Hij sierde haar huwelijk door zijn aanwezigheid. Hij hoorde enkele meisjes een gedicht bij haar verblijfplaats zingen over de veldslag van Badr. Een van hun zong een vers: wa fina nabi ya’lamu ma fi ghadin
Dat betekende:

“Wij hebben tussen ons de Profeet (sallalaho alaihi wasallam), die weet wat morgen zal gebeuren.”

Hij verbood hun zulke gedichten te zingen, omdat niemand anders dan Allah kon weten wat in de toekomst zou gebeuren.

Rubayyi’s vader Mu’awiz was één van degenen die Abu Jahl tijdens Badr doodde. Abu Jahl was, zoals de meesten wel weten, één van de grote leiders van de Quraish en de ergste vijand van de Islam. Er was een vrouw, genaamd Asma, die altijd parfum verkocht voor de vrouwen. Ze kwam eens langs bij Rubayyi om parfum te verkopen. Toen Rubayyi aan haar voorgesteld werd als een dochter van Mu’awiz, merkte ze op:

“Zo, jij bent de dochter van degene die zijn leider doodde.”

De trotse Rubayyi kon niet verdragen dat een minderwaardig persoon als Abu Jahl genoemd werd als te zijn de leider van haar vader. Daarom betaalde zij met gelijke munt terug:

“Neen, ik ben de dochter van iemand die zijn slaaf doodde.”

Asma hield niet van deze kenschetsing voor Abu Jahl en zei boos:

“Het is haram voor mij om parfum voor jou te verkopen.”

Rubayyi zei op dezelfde toon terug,

“Het is haram voor mij om parfum van jou te kopen. Ik heb nooit stank geroken in een parfum uitgezonderd in die van jou.”

Rubayyi (radiallaho anha) zegt:

“Ik had de laatste woorden gezegd eenvoudigweg om haar te tarten.”

Moraal:

Kijk naar haar gevoeligheid en gevoel voor de Islam. Rubayyi kon het niet verdragen dat een vijand van de Islam een leider werd genoemd. Tegenwoordig horen we van de lippen van moslims bloemrijke en verheven klinkende benamingen die gebruikt worden voor de openlijke vijanden van de Islam. Als deze moslims hieraan herinnerd worden, noemen zij de kritiek op hun een teken van een bekrompen opvatting.

De Boodschapper van Allah (sallalaho alaihi wasallam) zei:

“Betitel een munafiq niet als een leider. Je maakt Allah ontevreden als je zo iemand als een leider beschouwd.”

Verhaal: Salaat van een Muhajir en een Ansari die de wacht hielden

De Boodschapper van Allah (sallalaho alaihi wasallam) keerde terug van een veldslag en moest ergens overnachten. Hij vroeg:

“Wie gaat vanavond de wacht over het kamp houden?”

Ammaar ibn Yasir (radiallaho anho) van de Muhajirin en Abaad bin Bishir (radiallaho anho) van de Ansar boden aan de wacht te zullen houden. Beiden moesten op een bergtop de wacht houden en waken voor een mogelijke nachtelijke aanval door de vijand.

Abaad zei tegen Ammaar:

“Laten wij de wacht houden en om beurten slapen. De eerste helft van de nacht zal ik wakker blijven, terwijl jij gaat slapen. De tweede helft mag jij de wacht houden terwijl ik ga slapen.”

Ammaar was het met hem eens en ging slapen en Abaad begon met zijn Salaat. Een vijandige verkenner zag hem vanaf een sfastand in het donker en schoot een pijl op hem af. Toen de vijand zag dat hij niet bewoog, schoot hij nogmaals een pijl op hem af en daarna nog eens. Abaad trok elke pijl die hem trof uit zijn lichaam en gooide die weg. De vijand vluchtte toen hij beiden samen zag, uit vrees dat er nog meer van die krijgers in de buurt konden zijn. Ammaar merkte op dat Abaad uit drie wonden aan het bloeden was. Hij zei:

“Sobhanallah! Waarom heb je me niet eerder wakker gemaakt?”

Abaad antwoordde:

“Ik begon sourat Kahf tijdens mijn Salaat te reciteren. Ik wilde het niet graag verkorten, maar toen ik door de derde pijl getroffen werd, was ik zeer bezorgd dat mijn dood de veiligheid van de Heilige Profeet (saw) in gevaar zou brengen. Ik beeindigde daarom de salaat en maakte je wakker. Het is vanwege de vrees voor de veiligheid van de profeet (saw) dat ik niet tot de ruku ben overgegaan voor het beeindigen van de sourat. In elk ander geval zou ik liever vermoord worden dan om dit te doen.”

Moraal:

Kijk eens naar de devotie van de Sahabah voor de Salaat. De ene na de andere pijl treft het lichaam van Abaad en hij bloedt overvloedig maar toch is hij niet bereid het genot van het reciteren van de Quran tijdens zijn Salaat te onderbreken. Aan de andere kant is de beet van een wesp, de steek van een muskiet of zelfs het gebrom van een vlieg genoeg om ons af te leiden van onze Salaat.

Volgens de fiqh van de Hanafiah school breekt de wudhu met bloeding, terwijl dit volgens de Shafiah niet zo is.

Verhaal: Ammaar (radiallaho anho) en zijn ouders

Ammaar (radiallaho anho) en zijn ouders waren vroeger ook onderworpen aan zware kwellingen. Zij werden gemarteld op het verschroeiende zand van Mekka. Als de Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam) langs hun ging, beval hij hen geduld te betrachten en gaf hen goede berichten van het Paradijs. Ammaar’s vader, Yasir (radiallaho anho), overleed na langdurige martelingen door de vervolgers, en zijn moeder Sumayya (radiallaho anha) werd door Abu Jahl gedood, toen die zijn speer door haar geslachtsdeel stak. Zij had geweigerd afstand te doen van de Islam zonder acht te slaan op de verschrikkelijke foltering die haar op haar oude dagen te wachten stonden. Deze gezegende dame was de eerste vrouw die het martelaarschap verwierf in de zaak van de Islam. De eerste moskee in de historie van de Islam werd door Ammaar (radiallaho anho) gebouwd.
Toen de Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam) naar Medina emigreerde, bood Ammaar (radiallaho anho) hem aan om een huisje te bouwen waar hij kon zitten en rusten in de namiddag en daar de Salaat kon verrichten. Hij verzamelde eerst de stenen en toen bouwde hij de Masjid in Quba. Hij vocht met grote ijver en moed tegen de vijanden van de Islam. Eens vocht hij in een veldslag toen hij verheugd zei:
“Ik zal spoedig mijn vrienden ontmoeten. Ik zal Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam) en zijn metgezellen ontmoeten.”
Hij vroeg toen naar water. Hij kreeg melk aangeboden. Hij nam het aan en zei:
“Ik hoorde de Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam) zeggen: ‘Melk zal de laatste drank tijdens je wereldse leven zijn’.”
Hij vocht toen tot zijn begeerde einde. Hij was ongeveer vierennegentig jaar oud.

Verhaal: Umar (radiallaho anho) braakt melk uit.

Iemand bracht eens wat melk voor umar (ra). Toen hij het dronk, merkte hij een eigenaardige smaak op, en vroeg aan de persoon hoe hij in het bezit was gekomen van de melk. Hij antwoordde:
“De kamelen waren in sadaqah gegeven en waren in de woestijn aan het grazen, de bedienden gaven mij deze melk uit de opbrengst ervan.”
Hierna zette Umar (ra) zijn hand in zijn keel en braakte alles dat hij had ingenomen.

Moraal:

Deze Godvrezende mensen onthielden zich niet alleen volkomen van haraam voedsel, ze waren ook zeer bezorgd om elk twijfelachtig hapje binnen te krijgen. Zij durven iets dat haraam was niet tot zich te nemen; hoe anders is het vandaag de dag!

Verhaal: Ibn Umar beantwoordt een vraag

Iemand zei aan Ibn Umar (radiallaho anho):
"Allah heeft in de Heilige Quran iets over Salaat in vrede en Salaat in vrees gezegd, maar Hij had niets over Salaat gedurende een reis gezegd."
Hij antwoordde:
"O mijn neef! Allah heeft de Heilige Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam) als Zijn Apostel naar ons gestuurd toen wij onontwikkeld waren en niets wisten. Wij moeten doen wat wij hem hebben zien doen."
Moraal:
Dit toont dat het niet noodzakelijk is dat elk en ieder voorschrift uitdrukkelijk in de Heilige Quran vermeld moet zijn. De handelingen van de Heilige Profeet (saw) zijn een zeer goede leidraad voor onze geloofsuitoefening. De Heilige profeet (saw) zegt:
"Mij is de Heilige Quran en andere geboden gegeven. Wees voorzichtig voor de tijd, die nabij is, wanneer onverantwoordelijke mensen, zittend op hun rustbedden, zullen zeggen: "Hou je alleen vast aan de Quran. Voer alleen die bevelen uit die daarin vervat zijn."
Zulke corrupte zienswijzen zijn meestal geinspireerd door aanmatiging die veelal te wijten is aan rijkdom, en misschien is het daarom dat het woord "onverantwoordelijk" gebruikt wordt voor zulke mensen.

Verhaal: De bezorgdheid van een vrouw van de Ansar voor de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam)

In de veldslag van Uhud leden de Moslims een groot verlies en een vrij groot aantal van hun werd gedood. Toen het schokkend nieuws over hun zware nederlaag Medina bereikte, kwamen de vrouwen naar buiten en wilden zij te weten komen wat er werkelijk was gebeurd dat deze ramp kon plaatsvinden. Bij het zien van een menigte mensen op een bepaalde plaats, informeerde een vrouw van de Ansar bezorgd:

“Hoe is het met de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam)?”

Toen haar verteld werd dat haar vader gedood was in de strijd, zei ze: “inna Lillah” en zij herhaalde ongeduldig dezelfde vraag over de profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam). Deze keer werd haar verteld dat haar echtgenoot er niet meer was, haar broer dood was en dat haar zoon ook gedood was. Met steeds groeiende bezorgdheid, herhaalde ze dezelfde vraag over het welzijn van de Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam). Haar werd verteld dat hij gezond en wel was, maar ze was niet tevreden, en bleef volhouden om hem zelf te zien. Toen zij tenslotte haar ogen tevreden had gesteld, zei ze:

“O Profeet van Allah! O Profeet van Allah! Elke kwelling is weggemaakt en elke zorg is verwijderd door de zegening van het zien van u.”

Volgens een andere versie, klemde ze zich vast aan de mantel van de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) en zei:

“O Profeet van Allah! U bent dierbaarder voor mij dan mijn ouders. De smart van de dood van mijn bloedverwanten werd lichter voor mij toen ik u levend zag.”

Moraal:

Er waren verschillende van soortgelijke voorvallen die zich na de veldslag van Uhud voordeden. Het is misschien, door het groot aantal van zulke gevallen dat verschillende namen van deze vrouwen overgeleverd zijn. In feite kwamen zulke gevallen in groten getale met de vrouwen uit die tijd voor.

Verhaal: Het enthousiasme van Bara om zich aan te sluiten in Badr.

Badr was de dapperste en beroemdste veldslag ooit gestreden door de Moslims, die met een overmacht geconfronteerd werden. Er waren 313 mannen, 3 paarden, zeventig kamelen, zes of negen wapens en acht zwaarden met de Profeet (Salallaho alaihi wasallam), terwijl de Quraysh ongeveer 1000 mannen, 100 paarden, 700 kamelen en tot hun tanden waren gewapend. De Quraysh waren zo zeker van hun overwinning dat ze muziekinstrumenten en zangeressen hadden meegenomen om de overwinning te vieren. De Profeet (Salallaho alaihi wasallam) was erg bezorgd vanwege de grote overmacht. Hij bad als volgt tot Allah:

"O,Allah! Uw trouwe dienaren zijn blootsvoets. U en alleen U kunt hun voorzien van rijdieren. Ze zijn naakt. U en alleen U kunt ze kleden. Ze zijn arm. U en alleen U kunt hun in stand houden."

Allah verhoorde zijn gebed en bezorgde de Moslims hun meest glorieuze overwinning.

Ondanks de sterkte van de Quraysh, waren Abdullah bin Umar en Bara bin Azib, vol enthousiasme uit Medina gekomen om zich aan te sluiten bij de Mujahideen in de veldslag tegen de Quraysh. Profeet Muhammad (Salallaho alaihi wasallam) stond hun evenwel niet toe om verder mee te doen aan de veldslag, gezien hun jeugdigheid.

Moraal: Zoals je misschien weet, werden de beide jongens om dezelfde redenen ook geweigerd deel te nemen aan de strijd ten tijde van Uhud, de veldslag die een jaar later dan Badr plaats vond. Kijk naar de wonderbaarlijke geest van de jongeren van die tijd. Ze verlangden toestemming te krijgen om deel te nemen aan een veldslag.

Verhaal: Vrouwen in de veldtocht van Khaibar

Schouder aan schouder met de mannen stonden de vrouwen van die tijd , bezield met dezelfde geest van opoffering, en zij gaven zich met hart en ziel op het Pad van Allah, niets was teveel voor hun.

Oemm Zyad (RA) zegt:

“Tijdens de Khaibar veldtocht bereikte ik samen met vijf andere vrouwen het slagveld. Toen de Profeet (SAW) dit vernamn, liet hij ons roepen. Hij vroeg boos: “Wie heeft jullie toegestaan om hierheen te komen?” We zeiden: “O Profeet van Allah! We weten te breien en we hebben wat medicijnen bij ons. We zullen de Mujahideen helpen door hun van pijlen te voorzien, door hun te verzorgen wanneer zij ziek zijn, en door voedsel voor hun te bereiden.” De Profeet (SAW) stond ons toe te blijven.”

Oemm Salim (RA) sloot zich tijdens haar zwangerschap aan bij de Hunain veldslag. Ze hield een dolk bij zich. De Profeet (SAW) vroeg haar:

“Waarvoor is deze dolk, O Oemm Salim?”

Ze antwoordde: “Ik zal de dolk in de buik van iedere kafir die te dichtbij mij komt steken.”

Ze nam ook deel in de strijd van Uhud, waarin ze de gewonde soldaten verzorgde. Anas (RA) zegt:

“Ik zag Aisha en Oemm Salim (RA) heen en weer rennen op het strijdveld om water te brengen voor de gewonden.”


Moraal:

De vrouwen van die tijd waren gezegend met de geest die zelfs de mannen van onze tijd niet hebben. Kijk naar de moed van deze vrouwen, die uit eigen beweging het slagveld bereikten en hun diensten aanboden voor verschillende taken op het slagveld.

Verhaal: Zaid weigert om met zijn vader terug te gaan

Nog in de voor-islamitische dagen (jaahiliyya), reisde Zaid met zijn moeder per karavaan naar de stad van zijn vader, toen de karavaan overrompeld werd door Banu Qais. Ze namen Zaid als slaaf en verkochten hem in Mekka. Hakim bin Hazam verkocht hem aan zijn tante Khadidjah (radiallaho anha), die hem als geschenk aan de heilige Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam) gaf, ter gelegenheid van haar huwelijk met hem. Aan de andere kant had de vader van Zaid een immens verdriet over het verlies van zijn zoon. Hij zwierf overal op zoek naar hem, zong klaagliederen in de volgende hartontroerende verzen:

“Ik huil in nagedachtenis van Zaid, terwijl ik niet weet of hij nog leeft (wat ik hoop) of afgemaakt is door de dood.”

“O Zaid! Bij Allah, ik weet niet of je gedood bent op zachte bodem of op een rotsblok.”

“Ah, ik wenste wel dat ik kon weten of je bij mij terug zal komen, omdat dat het enige verlangen is waardoor ik leef.”

“ik denk aan Zaid wanneer de zon in het Oosten opkomt. Ik denk aan hem wanneer het regent.”

“Bij het waaien van de wind ontvlamt het vuur van zijn gedachtenis.”

“Ik zal mijn snelle paarden laten rennen op zoek naar hem. Ik zal het hele universum afzoeken naar hem.”

“De kamelen kunnen moe worden, maar ik zal niet rusten, totdat ik sterf, daar de dood het einde van elke hoop is.”

“Ik zal mijn zonen en enkele andere mensen verplichten om Zaid te blijven zoeken, zelfs na mijn dood.”

Enkele mensen van zijn stam ontmoetten Zaid toevallig tijdens de pelgrimstocht naar Mekka. Ze vertelden hem over zijn vaders verdriet en smart, en lazen hem de coupletten voor die zijn vader zong wanneer hij aan Zaid dacht. Zaid (radiallaho anho) stuurde via deze mensen een brief bestaande uit drie coupletten en geadresseerd aan zijn vader. Hierin verzekerde hij hem dat hij het zeer goed maakte en blij was te vertoeven in de omgeving van zijn nobele meester. Toen de mensen terugkeerden, informeerden zij Zaids vader diens verblijfsplaats en overhandigden hem de brief van Zaid (radiallaho anho). Na de brief te hebben gelezen, vertrokken Zaids vader en oom naar Mekka met genoeg geld om de afkoopsom voor Zaid te betalen. Toen zij bij de profeet (sallalaho alaihi wasallam) kwamen, zeiden ze:

“O zoon van Hashim en het hoofd van de Quraish! U bent de bewoner van de Haram en de buurman van Allah. U bent bekend met het bevrijden van de gevangenen en het voeden van de hongerigen. We zijn bij u gekomen op zoek naar onze zoon. Accepteer de afkoopsom voor Zaid en bevrijd hem. We zijn bereid om meer dan de afkoopsom te betalen. Bid, wees barmhartig en vriendelijk jegens ons.”

De Profeet (saw):

“Wat wens je te doen met Zaid?”

Zaids vader:

“We willen hem naar huis terugbrengen.”

De Profeet (saw):

“Is dat alles? In orde, roep Zaid dan en vraag hem. Als hij met jullie wenst mee te gaan, zal ik hem zonder enige afkoopsom laten gaan. Maar ik zal hem niet tegen zijn wensen in laten gaan.”

Zaids vader:

“U hebt ons een grotere gunst bewezen dan wij verdienen. We zijn blij in te stemmen met wat u voorstelt.”

Zaid werd geroepen. De Profeet (saw) zei aan Zaid:

“Ken je deze mensen?”

Zaid: “Ja ik ken ze. Dit is mijn vader en dat is mijn oom.”

De Profeet (saw): “En je kent mij ook. Ze zijn gekomen om je terug te brengen naar huis. Je hebt mijn toestemming om met ze terug te gaan. Als je aan de andere kant verkiest om met mij te blijven, zal je je zin krijgen.”

Zaid: “Hoe kan ik iemand anders boven u prefereren? U betekent alles voor mij, mijn vader en oom inbegrepen.”

Zaids vader en oom: “O Zaid! Prefereer je een slaaf te blijven? Hoe kan je je eigen vader, je oom en je andere familieleden verlaten en een slaaf blijven?”

Zaid: “Waarlijk, ik heb iets in mijn meester gezien wat mij hem boven iemand anders in de wereld doet prefereren.”

Hierna drukte de profeet van Allah (saw) Zaid tegen zich aan en zei:

“Vanaf vandaag adopteer ik Zaid als mijn zoon.”

De vader en oom waren zeer tevreden met deze situatie en lieten Zaid met genoegen achter bij de Heilige profeet van Allah(saw).

Moraal:

Zaid was nog maar een kind. Zijn keuze om een slaaf te blijven, het weigeren om met zijn eigen vader mee te gaan en zijn huis en haard, vrienden en verwanten op te geven, is een duidelijk bewijs van zijn liefde voor de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam).