Verhalen va de Sahabah

Verhaal: Abdullah-bin-Abdullah-bin-Ubbay degradeert zijn Munafiq vader

Gedurende de beroemde veldslag van Banul-Mustaliq in 5 AH., had een Muhajir een conflict met Ansari over een onbeduidende zaak. Elk van de twee riep hun eigen mensen om hulp en er ontstond ernstig gevaar voor een confrontatie tussen de twee Moslim-groepen, maar door de inspanningen van enkele verstandige mensen, werd het gevecht afgewend.

Abdullah-bin-Ubbay was de leider van de Munafiqin. Hij was een bittere vijand van de Islam. Daar hij zich opstelde als een Moslim, werd hij als zodanig behandeld door de andere Moslims. Toen hij dit voorval te weten kwam, gebruikte hij enkele onbeleefde woorden tegen de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) en buitte de situatie uit. Hij sprak zijn mensen als volgt toe:
"Dit alles is het resultaat van het zaad dat jullie met jullie eigen handen gezaaid hebben. Jullie hebben een toevluchtsoord verschaft aan deze vreemdelingen (doe¬lende op de Muhajirin) in je eigen stad en jullie rijkdom gelijkelijk met hun gedeeld. Als je je hulp aan hun intrekt, zullen zij genoodzaakt zijn te vertrekken."
Hij zei verder:
"Bij Allah! Bij onze terugkeer naar Medina, zullen wij, de gerespecteerde mensen, deze gemene mensen van daar verdrijven."
Zaid-bin-Arqam (Radiallaho anho), een Ansari jongen, luisterde naar hem. Hij kon deze woorden niet verdragen en onmiddellijk antwoordde hij vinnig door hem te zeggen:
"Bij Allah! Jij zelf bent een gemenerik. Zelfs je eigen mensen kijken neer op je en niemand zal je steunen. De Heilige Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wa sallam) is de meest geëerde. Hij is verheven door Rahman en vereerd door zijn volgelingen. "
Abdullah-bin-Ubbay zegt:
In orde. Zeg het aan niemand. Het was alleen maar een grap. Ik was niet ernstig in wat ik zei."
Zaid (Radiallaho anho) ging echter rechtstreeks naar de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) en vertelde hem wat de Munafiq gezegd had. Umar (Radiallaho anho) verzocht de toestemming van de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) om Abdullah-bin-Ubbay te doden, maar de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) weigerde dit. Toen Abdullah-bin-Ubbay het hoorde dat de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) gerapporteerd was over zijn onbeschaamde uitspraken, kwam hij bij hem en zwoer bij Allah door te zeggen:
"Ik zweer dat ik nooit zoiets gezegd heb. Zaid is een leugenaar. Hij heeft u een valse rapportage gegeven."
Enkele van de Ansars zaten ook bij de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam). Zij bepleitten zijn zaak ook door te zeggen:
"0, Profeet van Allah! Hij is de leider van zijn stam en is een groot man. Zijn verklaring is betrouwbaarder dan het rapport van een kleine jongen. Het is best mogelijk dat Zaid niet goed gehoord heeft of hem verkeerd begre¬pen heeft."
De Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) accepteerde zijn bewering en nam geen acties tegen hem. Toen Zaid (Radiallaho anho) hoorde dat de Munafiq erin geslaagd was de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) te bedriegen door een valse eed te doen, kwam hij niet naar buiten uit schaamte dat hij als een leugenaar aangezien werd. Hij ging zelfs niet naar de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam). Tenslotte openbaarde Allah Sura "Al-Munafiqoon", waarin het verslag van Zaid bevestigd werd en de Munafiq werd ontmaskerd. Na dit voorval begonnen de mensen Zaid te eren en keken neer op de Munafiq.
Nu had de Munafiq (Abdullah-bin-Ubbay) een zoon. Zijn naam was Abdullah en hij was een zeer oprechte Moslim. Toen de Mujahidin op het punt stonden Medina binnen te trekken, trok hij zijn zwaard uit de schede, stond even buiten de stad en zei op een uitdagende toon tot zijn Munafiq vader:
"Ik ga je niet toestaan Medina binnen te treden, tenzij je met je eigen mond erkent dat jij zelf gemeen bent en de Heilige Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam) de meest verhe¬vene is."
Dit verbaasde Abdullah-bin-Ubbay ten zeerste. aangezien zijn zoon altijd zeer eerbiedig was jegens hem, maar nu was hij bereid hem, zijn eigen vader, te doden terwille van de eer van de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam). De Munafiq moest verklaren:
"Bij Allah! Ik ben gemeen en de Heilige Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam) is de meest verhevene."
Hij werd toen toegestaan de stad binnen te betreden.

Moraal:

De ware geest van de Islam vinden wij terug in de kinderen in de tijd van de Sahabah. Het was de vrucht van de opvoeding die zij van hun ouders kregen. Ouders van deze tijd verwennen hun kinderen teveel door hen te vaak te liefkozen. Als zij meer moeite zouden doen de Islamitische praktijken in de jonge harten te prenten, kunnen deze gemakkelijk een gewoonte worden als zij opgroeien. Als je werkelijk wenst dat je kind een goede Moslim wordt als hij/zij opgroeit, moet je het zaad van Imaan en Islam vanaf zijn kinderjaren in zijn hart zaaien. De Sahabah waren zeer nauwkeurig met de training van hun kinderen in Islamitische praktijken en ze hielden hun doen en laten scherp in het oog.

Verhaal: Fatimah's (Radiallaho anha) Tasbih

Ali (Radiallaho anho) zei eens aan een van zijn leerlingen:
"Zal ik je het verhaal vertellen van Fatimah(Radiallaho anha), de dierbaarste en geliefdste dochter van de Heilige Profeet(Salallaho alaihi wasallam)?"

Toen de leerlingen bevestigend antwoordden, zei hij:

"Fatimah (Radiallaho anha) was gewoon het graan zelf te malen, waardoor ze likdoorns in haar handen kreeg. Ze haalde water in een lederen zak voor het huishouden, ten gevolge waarvan ze littekens op haar borst kreeg. Ze maakte haar huis zelf schoon, waardoor haar kleren vuil werden. Eens werden enkele oorlogsgevangenen naar Medina gebracht. Ik zei tot haar: "Ga naar de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) en vraag hem voor een assistent die jou kan helpen in de huishouding." Ze ging naar hem, maar er waren veel mensen om hem heen. Daar zij zeer bescheiden was, had zij de moed niet de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) in tegenwoordigheid van al die andere mensen het bewuste verzoek te doen. De volgende dag kwam de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) thuis bij ons en zei: "Fatimah, wat deed je gisteren bij me?" Ze werd verlegen en bleef stil. Ik zei:"O,Profeet van Allah! Fatimah heeft eelt op haar beide handen en borst gekregen, als gevolg van het malen en het dragen van water. Ze is constant bezig het huis schoon te maken waardoor haar kleren vuil blijven. Ik vertelde haar over de krijgsgevangenen en adviseerde haar naar u te gaan en te verzoeken om een bediende." Het is verder overgeleverd dat Fatimah ook een verzoek deed: "Ali en ik hebben alleen maar één stuk beddengoed en dat is van de huid van een geit. Wij gebruiken het in de ochtend om de kameel te voederen." De Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) zei:"Fatimah! Wees geduldig. De Profeet Mozes (Alayhi s-Salaam) en zijn vrouw hadden alleen maar één beddengoed, die nog erbij de mantel van Mozes was. Vrees Allah, verwerf 'Taqwa' en blijf je plichten aan Allah vervullen en je huishoudelijke taken verrichten. Als je naar bed gaat, reciteer 'Subhanallah' 33 keren, 'Alhamdolillah' 33 keren en 'Allaho akbar' 34 keren. Je zal hier meer hulp uit putten dan uit een assistente." Fatimah (Radiallaho anha) zei: "Ik ben gelukkig met waar Allah en Zijn Profeet (Salallaho alaihi wasallam) tevreden mee zouden zijn."

Moraal:

Kijk, dit is het leven van de dochter van de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam). In gematigde rijke families van onze tijd, vinden de vrouwen het beneden hun waardigheid om huishoudelijk werk te verrichten. Zij hebben 'bijstand' nodig in elk en ieder ding, zelfs in hun badkamer! Wat een verschil.

In deze Hadith is de voorgeschreven Dhikr bestemd vóór het slapengaan. In een ander Hadith heeft de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) Fatimah geadviseerd na elke Salaat te reciteren: 'Subhanallah' 33 keren, 'Alhamdolillah' 33 keren, 'Allaho akbar' 33 keren en'La ilaha illal laho wahdahu la sharikalahu lahul-mulku walahul hamdu wahuwa ala kulli shay in Qadir' één keer.

Verhaal: Een brief naar Rustam

In de expeditie van Iraq wilde Abu Hafs Umar bnal-khattab (radiallaho anho) het leger zelf leiden. Er werden op verschillende dagen vergaderingen gehouden onder de gewone mensen, en ook onder de verschillende leiders. De vraag die beantwoord moest worden was: Moet Ameerul Mumineen Umar bnal-khattab (ra) de expeditie leiden of moest hij in Medina blijven om de operatie en verstrekingen te regelen vanuit het hoofdkwartier. De gewone mensen waren voorstander van het eerste voorstel en de leiders spraken zich uit ten gunste van de tweede mogelijkheid. Iemand noemde de naam van Sa’d bin Abiwaqas (radiallaho anho) als een vervanger van Umar (ra) om de expeditie te leiden. Beide groepen bereikten overeenstemming en besloten werd dat Sa’d bin Abiwaqas de expeditie zou leiden en dat Umar (ra) achter zou blijven in Medina. Sa’d (ra) was zeer dapper en werd beschouwd als een van de helden van Arabie. Iraq was een deel van het Perzisch keizerrijk en Yazd Yard was toen de keizer over dit rijk. Hij liet een van zijn beste generaals, genaamd Rustam, roepen en belastte hem met de taak om de opmars van de moslims te stuiten. Rustam stelde het steeds uit om naar het front te gaan uit vrees voor de moslims en verzocht de keizer keer op keer hem achter te houden. Hij zei:

“Ik zal voor het verzenden van versterkingen zorg dragen en zal van nut zijn voor de keizer ten tijde van overleg.”

Maar de keizer bleef bij zijn eerder genomen standpunt en Rustam moest naar het front gaan.

Toen Sa’d (ra) op het punt stond naar Medina te vertrekken, gaf Umar (ra) hem de volgende instructies:

“O Sa’d! Laat de eer om deze opdracht te vervullen je niet misleiden dat je een uitverkoren metgezel van de Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam) zou zijn en dat de mensen je als zodanig moeten betitelen. Allah drijft kwaad niet terug door kwaad, maar Hij drijft kwaad terug met goed. Allah heeft geen verhouding met Zijn schepselen. Iedereen, hoog of laag is voor Hem gelijk daar zij allen Zijn schepselen zijn en Hij hun enige Schepper is. Iemand kan Zijn gunsten alleen winnen door toewijding aan Zijn dienst. Onthoud dat de Soennah van de profeet van Allah (SAW) de enige juiste weg is om dingen te doen. Je bent verkozen om een zeer zware taak uit te voeren. Deze kan je alleen vervullen door de waarheid te volgen. Prent goede gewoonten in jezelf en in je metgezellen. Kies de vrees voor Allah als je belangrijkste bezit, daar dit je zal leiden naar Zijn Gehoorzaamheid. Gehoorzaamheid aan Allah’s bevelen is het lot van alleen degenen die deze wereld haten en houden van het Hiernamaals.”

Sa’d (ra) ging vol vertrouwen in Allah (swt) de veel sterkere vijand tegemoet. Toen beide legers gereed waren strijd te leveren, zond hij een brief naar Rustam , die als volgt luidde:

“Rustam, er zijn mensen met mij voor wie dood (op het Pad van Allah) attractiever is dan wijn voor mensen in jouw leger.”

Moraal:

Vraag aan de mensen die regelmatig alcohol drinken of verslaafd zijn aan sterke drank hoe graag zij deze zouden willen drinken. De Sahabah houden zelfs meer ervan te sterven op het Pad van Allah. Dit is de sleutel tot succes.

Het verhaal: Amar bin Salmah leidt de Salaat

Amar bin Salmah (radiallaho anho) zegt:

“Wij woonden met onze vader op een plaats op de karavaan-route naar medina. Toen een karavaan uit Medina ons dorp passeerde, vroegen wij de mensen over de profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam). Ze zeiden ons dat hij aanspraak maakte op het ontvangen van openbaringen van Allah en zij reciteerden ook een paar verzen uit de Heilige Quran om ons een idee te geven van zijn aanspraak. Vervolgens deed ik alle moeite om onmiddelijk die verzen in mijn geheugen te prenten. Op deze wijze herinnerde ik me een goed deel van de Heilige Quran, zelfs voordat ik mij tot de Islam bekeerde. Alle woestijnstammen wachtten op het moment dat de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) Mekka zou innemen voordat zij zich zouden bekeren tot de Islam. Bij zijn zegevierende intocht in Mekka, kwamen afgevaardigden van alle stammen bij de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) om de Islam te accepteren. Mijn vader voerde de groep aan, die namens onze stam naar de Profeet (salallaho alaihi wasallam) ging om de eed van gelofte aan hem af te leggen. De Profeet (sallalaho alaihi wasallam) onderwees hun de basisvoorschriften van de Salaat en andere Islamitische praktijken. Hij zei tot hun: “De persoon die meer kennis van de Heilige Quran heeft, heeft het recht de Salaat te leiden.” Nu was het zo dat niemand anders zoveel over de Quran kende als ik. Ze zochten naar een imam, maar ze konden niemand vinden die de Quran beter dan mij kende. Ik werd daarom als imam aangesteld. Ik was toen maar 7 jaar oud. Ik leidde de gemeenschappelijke gebeden en de begrafenisdiensten.”

Moraal:

Het was zijn natuurlijke aanleg en verwantschap tegenover de Islam, dat hem zo veel van de Quran liet onthouden, toen hij nog maar een kind was en zelfs nog niet eens bekeerd was tot de Islam.

Verhaal: Hanzla wordt martelaar

Toen de veldslag van Uhud begon, was Hanzlah net gehuwd waardoor hij niet vanaf het begin kon deelnemen aan de strijd. Het wordt gezegd dat hij net het bed van zijn vrouw had verlaten en in bad was gegaan, toen iemand het bericht van de nederlaag bracht. Hij stopte meteen met baden, pakte zijn zwaard en rende richting het slagveld. Toen hij aankwam, sprong hij temidden van een groep vijanden, vocht en drong door tot in hun linies totdat hij sneuvelde. Het lichaam van iemand die op het pad van Allah gedood is, wordt normaal niet gewassen. Maar omdat de andere Sahabah niet wisten dat hij verzuimd had zelf een bad te nemen, begroeven de Sahabah hem zonder dat hij gewassen was. Vlak voor de begrafenis zei de Profeet (sallalaho alaihi wasallam):
"Ik zie de engelen het lichaam van Hanzlah wassen."
Abu Saeed (radiallaho anho) zegt:
"Toen ik de Profeet van Allah (saw) dit hoorde zeggen, ging ik kijken naar het gezicht van Hanzlah en zag er waterdruppels neer sijpelen vanuit zijn haar."

Moraal:

Dit bewijst maar weer eens hoe dapper deze mensen waren. Een dapper persoon kan geen uitstel verdragen. Hij springt in de armen van de dood. Hanzlah kon daarbij niet eens wachten om het verplichte bad te voltooien.

Verhaal: umair (radiallaho ta'ala anho) gaf het eten van dadels op

In Badr zat de Boodschapper van Allah (sallalaho alaihi wasallam) eens in een tent. Hij spoorde de sahabah aan om te vechten en zei:
"Sta op en wedijver met elkaar voor een Paradijs zo breed als Hemelen en de Aarde, dat klaar staat voor de muttaqeen."
Umair ibn Alhamam (ra) luisterde ook hiernaar. Hij riep:
"Bukh! Bukh!" (Hoe wonderbaarlijk!)
De Profeet (saw) vroeg aan Umair wat hij bedoelde met deze woorden. Hij zei:
"Ik wens een van hun te zijn voor wie dit Paradijs voorbestemd is."
De Profeet zei:
"Wees verzekerd, dat jij een van ze bent."
Umair nam toen enkele dadels uit zijn tas en begon te eten. Terwijl hij at, zei hij plotseling:
"Te wachten totdat de dadels opraken zal een tijdje duren. Ik kan niet zoveel tijd verliezen."
Terwijl hij dit zei, gooide hij de dadels weg en met het zwaard in de hand, sprong hij op, rende het slachtveld op en vocht totdat hij gedood werd.

Moraal:

In feite waarderen deze mensen de waarde van het Paradijs, daar hun Yaqeen standvastig was. Als wij ook die Yaqeen krijgen in onze harten, zal niets meer teveel en te moeilijk voor ons zijn. Allahu Akbar!

Verhaal: Abdullah bin Amr bin al-A'as schrijft de Ahadith op


Abdullah bin Amr bin al-A'as (radiallaho anho) was een van de vromere Sahabah. Dagelijks vastte hij en las in de avonduren de Heilige Quran uit. De Profeet (sallalaho alaihi wasallam) waarschuwde hem voor deze buitensporige toewijding en zei:
"Je zal zwak worden door dagelijks te vasten, en jouw gezichtsvermogen zal eronder lijden door elke avond wakker te blijven. Je bent wat verplichtingen schuldig aan je lichaam, de leden van je familie en degenen die jou komen bezoeken."
Hij zei: "De profeet (saw) adviseerde me toen om niet minder dan een maand te nemen om de Quran eenmaal uit te lezen. Ik zei: "O Profeet van Allah ! Dit is te veel tijd. Laat mij ten volle gebruik maken van mijn kracht terwijl ik nog jong ben." De Profeet (saw) verminderde de periode vervolgens tot 20 dagen. Ik vond deze periode ook te lang en bleef dit herhalen. De Profeet van Allah (saw) ging door de periode te verminderen, tot ik tenslotte toegestaan werd drie dagen te nemen om 1 Quranlezing te voltooien."
Abdullah (ra) had een collectie van de Hadith verzameld die hij "Sadiq" (de waarheid) genoemd had. Hij zei:
"Ik was gewoon alles op te schrijven wat ik van de profeet van Allah (saw) hoorde. De mensen zeiden eens tegen mij: "De profeet van Allah (saw) is hoe dan ook een mens en vele woorden door hem in boosheid of in blijde stemming geuit worden feitelijk niet door hem bedoeld. Je moet niet elk woord en alles wat hij spreekt opschrijven." Ik accepteerde het advies. Toen ik dit eens vertelde aan de profeet, zei hij: "Blijf maar doen zoals je het gewoon was te doen. Bij Hem die mijn leven in Zijn Handen heeft, mijn lippen uiten niets behalve de waarheid, zelfs in toorn of in vreugde."
Abu Hurairah (ra) zegt:
"Niemand heeft meer dan mij overgeleverd over de profeet van Allah (saw), uitgezonderd Abdullah bin Amr. Dit komt doordat hij gewoon was alles op te schrijven wat hij hoorde, terwijl ik op mijn geheugen vertrouwde."

Verhaal: Abu Bakr (radiallaho anho) verbrandt zijn verzameling


Aisha (radiallaho anha) zegt:

“Mijn vader Abu Bakr (radiallaho anho) had een verzameling van 500 ahadith. Op een avond merkte ik op dat hij erg onrustig was. Hij woelde in zijn bed en kon niet slapen. Ik maakte zorgen hierover en vroeg hem: “Heb je een probleem of maak je je zorgen om iets?” Hij gaf mij geen antwoord en bleef rusteloos gedurende de rest van de nacht. De volgende morgen riep hij mij bij zich en zei: “Breng de verzameling van ahadith die ik je gegeven heb om te bewaren.” Ik bracht het boek en hij verbrandde het. Hij zei: “De verzameling bevatte veel Hadith die ik van allerlei mensen had gehoord. Ik dacht als ik overlijd en een Hadith achterlaat die door mij als betrouwbaar werd geaccepteerd, maar die dat in werkelijkheid niet was, dan zou ik daarover moeten verantwoorden.”

Moraal:

Het was de drang naar kennis van Abu Bakr dat hij zo veel Ahadith verzamelde. Maar het was zijn uiterste voorzichtigheid dat hij de verzameling verbrandde.

De Sahabah waren zeer voorzichtig en nauwkeurig met Ahadith. Dit is de reden waarom er heel weinig Hadith zijn die verteld zijn door de eminente Sahabah. Mensen (vooral die in Europa) die in hun preken zonder te aarzelen een Hadith aanhalen (zonder autoriteit) zonder een gedegen bronnenonderzoek moeten een lering trekken uit dit verhaal. Abu Bakr (radiallaho anho) bleef het grootste deel van zijn tijd in het gezelschap van de Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam). Veel Sahabah zeggen:

“Abu Bakr (radiallaho anho) was de meest geleerde onder ons”

Umar (radiallaho anho) zegt:

“Na de dood van de Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam) toen men zich beraadde over de opvolging van de leiding van het Khalifaat sprak Abu Bakr (radiallaho anho) de mensen toe en haalde alle verzen van de Heilige Quran aan en alle Ahadith van de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) die handelen over de deugden en bevoorrechting van de Ansar.”

Dit wijst hoeveel kennis van de Quran hij bezat en hoeveel Ahadith hij zich herinnerde. Niettegenstaande dit alles, zijn er zeer weinig Ahadith aangehaald door Abu Bakr (radiallaho anho).

Verhaal: Abu Bakr's (radhiallaho anho) dagelijkse toelage uit de Bait-ul-mal.

Abu Bakr (Radiallaho anho) was een klerenhandelaar en leefde van die handel. Na de dood van de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam), kozen de mensen hem als Khalifah. De volgende dag echter liep hij zoals gewoonlijk met een aantal kleren over zijn arm geslagen in de richting van de markt toen Umar hem onderweg ontmoette.

Umar (Radiallaho anho) vroeg: "Waar ga je naar toe Abu Bakr?"

Abu Bakr (Radiallaho anho): "Naar de markt."

Umar (Radiallaho anho): "Als je bezig blijft met die handel van je, wie zal dan de taken van het Kalifaat uitvoeren?"

Abu Bakr (Radiallaho anho): "Hoe moet ik dan voor mijn familie zorgen?"

Umar (Radiallaho anho): "Laten wij naar Abu Ubaidah gaan (die verantwoordelijk is voor de Bait-ul-Mal), die voor een dagelijkse toelage voor jou uit de Bait-ul-Mal zal zorgen."

Ze gingen beiden naar Abu Ubaidah (Radiallaho anho). Hij regelde voor Abu Bakr een toelage, gelijk aan die wat aan een gemiddelde Muhajir betaald werd.

Eens zei de vrouw van Abu Bakr (Radiallaho anho) tot hem:

"Ik zou graag iets lekkers willen klaarmaken."

Abu Bakr (Radiallaho anho): "Ik heb geen geld om dat te bekostigen."

Zijn vrouw: "Als je toestemt, zal ik trachten dagelijks iets uit je toelage te sparen, zodat het op een dag genoeg zal zijn om het lekkere gerecht te bereiden."

Hij stemde toe. Elke dag werd een beetje geld gespaard. Toen zijn vrouw hem na een aantal dagen het geld bracht om inkopen te doen voor het lekkere gerecht zei hij:

"Het schijnt dat wij dit geld als teveel hebben ontvangen."

Hij stortte het gespaarde terug in de Bait-ul-Mal en liet zijn toelage voor de toekomst verminderen met het bedrag dat gespaard was door zijn vrouw.

A'isha (Radiallaho anha) vertelt:

"Toen Abu Bakr (Radiallaho anho) gekozen was als Kalief, zei hij aan de mensen:"Jullie weten wel dat ik van de handel leefde en mijn inkomen daaruit was voldoende om aan mijn behoeften tegemoet te komen. Nu moet ik mij ten volle inzetten voor de zaken van de staat en daarom zal de toelage voor mijn familie uit de Bait-ul-Mal betaald worden."

Het wordt gezegd dat Abu Bakr (Radiallaho anho) geen contant geld achterliet. Anas (Radiallaho anho) zegt:

"Abu Bakr (Radiallaho anho) liet een melkgevende kameel, een schaal en een knecht achter."

Volgens enkele andere vertellers, liet hij ook beddengoed achter. Toen dit alles overgedragen werd aan zijn opvolger Umar (Radiallaho anho), merkte die op:

"Moge Allah barmhartig zijn voor Abu Bakr (Radiallaho anho)! Hij heeft een voorbeeld achtergelaten voor zijn opvolger, die erg hard is om te volgen."

Verhaal: De boodschap van Saad voor de moslims


Gedurende de veldslag van Uhud vroeg de profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam):

“Hoe is het met Saad bin Rabi? Ik weet niet hoe het met hem afgelopen is.”

Een van de Sahabah werd gestuurd om hem te zoeken. Hij ging naar de plaatsen waar de lichamen van de martelaren in hopen opgestapeld lagen. Hij riep de naam van Saad om te weten of die nog leefde. Op een van die plaatsen hoorden hij een zwakke stem vanuit een andere richting. Hi keerde zich in die richting en vond even later Saad, liggend tussen de doden op het punt zijn laatste adem uit te blazen. Saad zei:

“Breng mijn salaam over aan de profeet van Allah (saw) met mijn boodschap: “O Profeet van Allah! Moge Allah u een beloning schenken meer verheven en mooier dan Allah ooit aan een profeet namens 1 van zijn volgelingen geschonken heeft.” Zeg ook aan mijn moslimbroeders: “Niets zal u vrijpleiten van schuld op de Dag des Oordeels, als de vijand erin slaagt de profeet van Allah (saw) te bereiken voordat jullie allen gevallen zijn.”

Moraal:

Met deze woorden blies Saad zijn laatste adem uit naar Allah. Zo hebben de Sahabah het ware bewijs geleverd van hun toewijding aan de Profeet (saw). Terwijl ze verwonding na verwonding opliepen en hierna de laatste adem uitbliezen, zonder klachten noch wensen op hun lippen, konden ze aan niets anders denken dan aan de veiligheid en het welzijn van de Heilige profeet (saw). Kon een zondaar als ik gezegend worden met maar een atoom van die liefde die de Sahabah hadden voor de Profeet(saw).

Verhaal: Zaid krijgt voorkeur voor zijn Quran


Zaid ibn Thabit (radiallaho anho) was zes jaar oud toen hij zijn vader verloor. Hij was elf ten tijde van de Hijrah. Hij bood zich aan om mee te doen aan de veldslag bij Badr, maar werd geweigerd omdat hij nog te jong was. Bij de slag van Uhud bood hij weer vrijwillig zijn diensten aan. Ook dit keer werd hij weer niet toegestaan mee te vechten. Vanaf toen nam hij deel aan alle veldslagen die er gevochten moesten worden. Terwijl de Mujahideen in de richting van Tabuk marcheerden, werd de vlag van Banu-Malik door Amarah gedragen. De Profeet (sallalaho alaihi wasallam) beval hem de vlag over te dragen aan Zaid. Amarah was bang dat iemand misschien klachten had gegeven en daar door ontevreden was over hem.
Hij zei: “O Profeet van Allah! Is het soms vanwege klachten die iemand over mij gegeven heeft?”
De Heilige Profeet Muhammad (saw) zei:
“Nee. Maar Zaid kent meer van de Quran dan jij. Zijn kennis van de Quran heeft hem de voorkeur gegeven.”

Commentaar:
Het was de gewoonte van de Profeet (saw) dat hij voorkeur gaf aan mensen overeenkomstig hun deugden. Ofschoon dit een aangelegenheid was van een veldslag, en kennis van de Quran niet in direct verband stond met de beslissing, gaf de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) toch de voorkeur aan Zaid vanwege zijn kennis van de Quran. Dit onderscheid zien wij ook bij andere gelegenheden. Wanneer een aantal overleden personen in 1 graf begraven moet worden (zoals in Uhud), werden zij in volgorde van hun kennis van de Quran begraven. Prioriteit werd gegeven aan hen die meer kennis van de Quran hadden.

Verhaal: Abu Saeed Khudri’s terughoudendheid


Abu Saeed Khudri (radiallaho anho) zegt: “Ik werd voorgedragen door mijn vader aan de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) om in Uhud te vechten toen ik dertien jaar oud was. Mijn vader beval mij aan door te zeggen: “O Profeet van Allah! Hij heeft een zeer sterk lichaam. Zijn beenderen zijn zeer sterk ontwikkeld.”

De Heilige Profeet sallalaho alaihi wasallam keek keer op keer naar mij, en tenslotte weigerde hij mij vanwege mijn jeugdige leeftijd. Mijn vader echter, nam deel aan de veldslag en werd gedood. Hij liet niets na om van te leven. Ik ging naar de Heilige Profeet sallalaho alaihi wasallam om financiële hulp te zoeken. Voordat ik iets kon zeggen sprak hij mij als volgt toe:

“Abu Saeed! Wie dan ook geduld aan Allah vraagt, die krijgt het. Wie dan ook kuisheid van Hem vraagt, die krijgt het. En wie dan ook tevredenheid van Hem vraagt zal het zeker krijgen.”

Na dit gehoord te hebben, keerde hij naar huis terug zonder een verzoek tot de Heilige Profeet sallalaho alaihi wasallam te richten. Hierdoor zegende Allah hem met zo’n hoge positie, dat onder de jongere Sahabah, niemand begiftigd raakte met zoveel kennis en geleerdheid als Abu Saeed.

Moraal:

Kijk naar de terughoudendheid van Abu Saeed op zo’n jonge leeftijd. Zoals we weten, had hij zijn vader verloren in Uhud en die liet hem niets na om van te leven. Abu Saeed verdiende daarom ook alle hulp. Toch weerhielden enkele woorden van de Profeet sallalaho alaihi wasallam hem ervan te praten over zijn nood en te zoeken naar gunsten. Kan iemand die veel ouder dan hem is zo een sterk karakter tonen? In feite verdienen de personen die door Allah geselecteerd werden om Zijn dierbare Profeet (sallalaho alaihi wasallam) te vergezellen werkelijk die eer. Dit is de reden dat de profeet sallalaho alaihi wasallam gezegd had:

“Allah heeft mijn metgezellen verkozen boven alle andere mensen.”

Verhaal: Aisha (radiallaho anha) wordt boos op Ibn Zubair (radiallaho ta’ala anho)


Abdullah bin Zubair was een neef van Aisha (ra). Hij was haar erg dierbaar, omdat ze hem had opgebracht. Hij vond het niet zo leuk dat ze zo veel aan aalmoezen weggaf terwijl ze zelf armoedig leefde. Hij vertelde dit aan iemand en zei:
“Ik moet mijn tante stoppen dat te doen.”
Ze hoorde dit en zwoer voor de rest van haar leven niet meer te praten met Abdullah.
Abdullah ibn Zubair was zeer geschokt door haar eed. Hij stuurde vele mensen om met haar te praten, maar ze zei tegen hun: “Ik heb een eed afgelegd en ik ben niet bereid die te overtreden.” Hij vroeg toen twee personen uit de familie van de moeder van de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) om naar haar huis te gaan en te bemiddelen voor hem. Aisha (ra) liet de mensen binnen komen en sprak met hen van achter een gordijn. Abdullah ibn Zubair kwam ook heimelijk met deze personen binnen. Toen de mensen begonnen te praten, kon hij zichzelf niet meer beheersen. Hij rukte het gordijn opzij en klemde zich vast aan zijn tante, huilend en haar dringend verzoekend om vergeving. De twee bemiddelaars kwamen erbij en herinnerden haar eraan dat de Profeet (saw) het verboden had dat de ene moslim het spreken tegen de andere moslim zou afzweren. Toen ze deze hadith hoorde werd ze bang voor Allah’s ontevredenheid en het resultaat was dat ze zeer verdrietig begon te huilen. Ze begon toen de ene na de andere slaaf in vrijheid te stellen als boetedoening voor haar eed, totdat er 40 slaven door haar bevrijd waren. Zelfs nog jaren daarna, wanneer ze dacht aan de overtreding, huilde ze zoveel dat haar sjaal nat werd.

Moraal:
Hoeveel zorgen maken wij ons over de eden die wij van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat afleggen? Stel deze vraag aan jezelf. Kijk naar de mensen die werkelijk eerbied voor Allah en Zijn naam hebben; hoe bedroefd zij zich voelden wanneer zij niet in staat waren een eed te vervullen. We zien Aisha (ra) zelfs jaren later zoveel huilen wanneer zij dacht aan het incident rond de overtreding van haar eed.

Verhaal: Wahab bin Qabus wordt een martelaar

Wahab bin Qabus (radiallaho anho) was een herder en hij was al een poosje moslim en woonde in zijn dorp in de woestijn. Hij kwam een keer naar Medina om de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) te zien. Hij was samen met zijn neef en zijn kudde geiten, die hij met een touw bijeen gebonden had. Hij kwam erachter dat de Profeet (saw) in Uhud op veldtocht was. Hij liet zijn geiten achter en vertrok naar Uhud om aan de zijde van de profeet (saw) deel te nemen aan de strijd. een groep vijanden kwam op dat moment naar voren om de Boodschapper van Allah (saw) aan te vallen. De Profeet zei:
"De persoon die deze mensen verjaagt, zal mijn metgezel in het Paradijs zijn."
Wahb (ra) viel de vijand terstond hevig aan en sloeg hun allen terug. Een tweede groep vijanden probeerde naar voren te komen, maar het was elke keer Wahb bin Qabus(ra) die terugsloeg. En steeds weer zonder de hulp van anderen liet hij ze op de vlucht slaan.
De Profeet (saw) gaf hem vervolgens de goede boodschap over het Paradijs. Zo gauw hij dit hoorde, sprong hij in de voorste linie van de vijand en vocht tot hij er niet meer was.
Sa'ad bin Abi Waqas (ra) vertelt:
"Ik heb nooit iemand gezien die zo dapper en zonder vrees vocht als Wahb. Ik zag de Profeet (saw) naast zijn ontzielde lichaam staan, zeggende "O Wahb! Je hebt mij tevreden gesteld. Moge Allah tevreden zijn over jou."
De Profeet (saw) was zelf ook gewond geraakt in deze veldslag. Toch begroef hij Wahb met zijn eigen handen. Umar (ra) zei:
"Ik heb nooit iemand meer dan Wahb (ra) benijdt. Ik wens dat ik voor Allah kan verschijnen met een staat van dienst, even indrukwekkend als van hem."
Moraal:
Wat is er in het leven van Wahb (ra) dat een beroemde en verheven persoon als Umar (ra) overhaalt hem te benijden? We lazen in het vorige verhaal dat Umar (ra) juist om zijn moed bekend stond. Het is dezelfde geest van opoffering omwille van Allah en Zijn Profeet (saw) zelfs waarbij Umar en andere Sahabah betere daden hebben verricht.

Verhaal: Oemm Haram (radiallaho ta’ala anha) in de veldslag om Cyprus


Oemm Haram (radiallaho anha) was een tante van Anas (radiallaho anho). De Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam) bezocht haar vaak en soms deed hij ook zijn middagdutje thuis bij haar. Eens sliep hij thuis bij haar, toen hij glimlachend wakker werd. Oemm Haram zei:
“O Profeet! U bent dierbaarder dan mijn ouders, zeg mij wat u heeft doen glimlachen.”
Hij zei: “Ik zag in mijn droom enkele van mijn volgelingen die voor de Jihad over zee gingen. Zij leken in hun schepen op koningen, zittend op hun troon.”
Oemm Haram (ra) zei: “O Profeet van Allah! Bid dat ik ook 1 van die mensen mag zijn.”
Hij antwoordde: “Wees verzekerd, je zal 1 van hun zijn.”
Hij ging weer slapen en werd voor de tweede keer glimlachend wakker. Op de vraag van Oem Haram zei hij: “Ik zag nog meer mensen die voor Jihad over de zee gingen.”
Oemm Haram (ra) verzocht hem te bidden voor haar dat zij zich ook bij hun kon aansluiten.
Hij zei: “Neen. Jij bent alleen met de eerste groep.”
Gedurende het Khalifaat van Uthmaan (radhiallaho anho) vroeg Amir Muawiyah, de gouverneur van Syrië, toestemming om een expeditieleger naar het eiland Cyprus uit te rusten. Toestemming werd door Uthman (ra) verleend. Oemm Haram (ra) maakte samen met haar man Ubadah (ra) deel uit van die legermacht. Toen ze zich na de veldslag op het eiland opmaakte om te vertrekken, viel ze van haar muildier, brak haar nek en overleed. Ze werd in Cyprus begraven.

Moraal:
Kijk naar de geest van Oemm Haram. Ze wilde zich bij beide expedities aansluiten. Daar het voorbestemd was dat zij tijdens de eerste expeditie zou komen te overlijden, bad de Boodschapper van Allah (saw) niet voor haar deelname in de tweede.

Verhaal: Jabir's enthousiasme om te vechten


Toen de veldslag van Uhud voorbij was, keerden de overgebleven Sahabah, vermoeid en gebroken, terug naar Medina. De Quraish waren ook op hun terugtocht naar Mekka en kampeerden op een plaats genaamd Hamra al Asad. Hun leider, Abu Sufyan, zat in overleg met zijn luitenanten. Ze zeiden tegen elkaar:
"De moslims hebben een nederlaag geleden in Uhud. Hun moreel zal zeer laag zijn. Dit is de beste tijd om Muhammad af te maken."
Daarom besloten zij om terug te keren en Medina aan te vallen. Toen de Profeet (saw) ingelicht werd over deze plannen, gaf hij de opdracht aan al de Sahabah die deelgenomen hadden aan de slag in Uhud en net teruggekeerd waren, om uit Medina te vertrekken en de vijand onderweg op te vangen.
Jabir (radiallaho anho) kwam bij de Profeet (saw) en zei:
"O Profeet van Allah! Ik was zeer enthousiast om te vechten in Uhud, maar mijn vader verhinderde mij om te gaan, met de verontschulkdiging dat er geen ander familielid zou zijn om te passen op mijn zusters. Vandaar dat alleen 1 van ons kon deelnemen aan de strijd. Omdat hij zich voorgenomen had om te gaan, beval hij mij achter te blijven met de familie. Hij kreeg het meest begeerde einde (martelaarsdood) in Uhud. Nu ben ik erg enthousiast deze keer met u mee te gaan en de Quraish te bevechten."
De Profeet (saw) gaf hem toen toestemming om te gaan. Hij was de enige persoon in die veldslag die niet in Uhud gevochten had.
Moraal:
Jabir's vader stierf de martelaarsdood in Uhud. Hij liet een grote familie achter voor jabir om voor te zorgen, niets om van te leven en groete schulden om te betalen. De schulden waren gemaakt bij een van de joden, die zoals wij weten geen zwak plekje in hun hart hadden voor degenen die hun geld schuldig waren. ook zijn zeven zusters om wie hij niet toegestaan werd om naar Uhud te gaan, waren er om verzorgd te worden. Kijk nu, ondanks al deze moeilijkheden, verzoekt Jabir (ra) de Geliefde Profeet (saw) om naar het slagveld te gaan. Zijn geest is werkelijk wonderlijk! Dit is toch werkelijk een schitterend voorbeeld.

Verhaal: Ibn-Hizam (Radiallaho anho) geeft het bedelen op


Hakim bin Hizam (Radiallaho anho) kwam bij de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) en bedelde om hulp. De Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) gaf Hizam iets. Een volgende keer vroeg hij de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) weer om wat steun. Ook deze keer kreeg hij wat. Toen hij voor derde keer langs kwam om te bedelen, zei de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) na hem iets gegeven te hebben:

"Hakim, geld heeft een bedrieglijk uiterlijk. Het schijnt zeer zoet te zijn, maar is dat in de werkelijkheid vaak niet. Het is een zegen wanneer het verdiend is met tevredenheid van hart, maar er is geen voldoening in, wanneer het met hebzucht verkregen is."

Hakim zei:

"O, Profeet van Allah, ik zal vanaf nu niemand meer lastig vallen."

Abu Bakr (Radiallaho anho) bood ten tijde van zijn Khilafat Hakim aan hem te helpen uit de 'Baitul Mal', maar hij weigerde. Ook Umar (Radiallaho anho) als Amir-ul-Mominun verzocht Hakim verschillende keren iets van hem te accepteren, maar hij stemde niet toe.

Moraal:

Onze hebzucht en gierigheid kennen geen grenzen. Dit is waarom wij geen zegeningen vinden in wat wij verdienen.

Wael (radiallaho anho) liet zijn haar knippen


Wael bin Hajr (ra) zegt:

“Ik bezocht eens de profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam) toen mijn hoofdharen lang waren. Terwijl ik met hem zat sprak hij: “Zubab, Zubab” (betekent: iets slechts/onheilspellends). Ik dacht dat dit ging om mijn haren. Ik keerde naar huis terug en liet mijn haren knippen. De volgende dag ging ik weer naar hem, hij zei: “Ik heb nooit naar je haren verwezen toen ik gisteren de woorden uitte. In elk geval, het is goed dat je je haren liet knippen.”

Moraal:

Dit voorval toont weer duidelijk de gemoedstoestand van die mensen. Zij dulden geen uitstel om te handelen naar de wensen van de Heilige profeet van Allah (saw), of zij het nou juist of verkeerd begrepen. Zij vonden het niet nodig om verdere vragen te stellen.

In de vroegere jaren was spreken tijdens de Salaat toegestaan. Eens bezocht Abdullah bin Masood (Ra) de profeet van Allah (saw) terwijl hij bezig was zijn Salaat te verrichten. Hij begroette hem met “Assalamo alaikom”, maar ontving geen antwoord, omdat spreken tijdens de Salaat inmiddels verboden was geworden.

Hij vertelt hierover:

“Omdat ik geen antwoord terug kreeg, begonnen allerlei verklaringen mijn gedachten bezig te houden. Ik dacht dat hij misschien ontevreden was over mij, of dat hij boos was op mij wegens een of andere zaak enz. Toen de Profeet (saw) zijn Salaat beeindigde, gaf hij mij door dat Allah verboden had te spreken tijdens de Salaat. Ik zuchtte van opluchting.”

Van Mushrik tot Moejahied


Amr ibn al-Jamuh was in de jahiliyyah-tijd een van de leiders van Yathrib. Hij was het hoofd van de Banoe Salamah en stond bekend als hij een van de meest vrijgevenste en moedigste mensen van de stad.

Een van de voorrechten die de leiders van de stad genoten was dat ze een eigen afgodsbeeld in huis mochten hebben. Men hoopte, dat dit afgodsbeeld de leider in al zijn bezigheden zou zegenen. Hij werd geacht om het afgodsbeeld bij speciale gelegenheden offers te brengen en er in tijden van nood steun bij te zoeken. Het afgodsbeeld van Amr heette Manat. Hij had het van een kostbare houtsoort laten vervaardigen. Hij gaf het afgodsbeeld veel aandacht, tijd en geld bij de verzorging en sprenkelde er ook kostbare parfums over.

Amr was bijna zestig jaar, toen de eerste stralen van het islamitische licht in de huizen van Yathrib begonnen door te dringen. Huis na huis werd in het nieuwe geloof ingeleid, door Moes´ab ibn Oemayr, de eerste da´i (geloofsverkondiger), die voor de hidjra naar Yathrib was gestuurd. Door hem waren de drie zonen van Amr – Moeawwadh, Moeadh en Khallad – moslim geworden. Een van hun tijdgenoten was de beroemde Moeadh ibn Jabal. Amr´s vrouw, Hind, was net als haar drie zonen moslim geworden, maar Amr zelf wist hier niets van.

Hind zag dat steeds meer mensen in Yathrib tot de islam overgingen en geen enkele leider van de stad nog shirk bedreef, behalve haar man en een paar individuen. Ze hield erg veel van haar man en was trots op hem, maar ze was erg bezorgd dat hij als een kafir zou sterven en uiteindelijk in het hellevuur terecht zou komen.

In die tijd begin Amr zich steeds ongemakkelijker te voelen. Hij was bang dat zijn zonen de godsdienst van zijn voorvaderen op zouden geven en het onderricht van Moes´ab ibn Oemayr zouden volgen Deze had er in korte tijd voor gezorgd, dat vele mensen de afgoderij de rug toekeerden en de godsdienst van Mohammed(s.a.w.s) binnentraden.

Daarom zij Amr tegen zijn vrouw: "Wees voorzichtig en zorg ervoor, dat de kinderen niet met deze man (bedoelende op Moes´ab ibn Oemayr) in contact komen, voordat we een mening over hem gevormd hebben."

"Ik hoor en gehoorzaam," antwoordde zij. "Maar wil je niet van je zoon Moeadh horen, wat voor een relatie hij met die man heeft?"

"Wee over u! Heeft Moeadh zich zonder mijn medeweten van de godsdienst afgewend?"

De goede vrouw had medelijden met de oude man en zei: "Helemaal niet. Maar hij is bij een paar bijeenkomsten van de da´i geweest en heeft wat dingen, die hij onderwees uit het hoofd geleerd."

"Zeg hem dat hij hier moet komen," zei hij.

Toen Moeadh kwam, beval hij: "Laat me iets horen van wat deze man preekt."

Moeadh reciteerde de Fatiha (het openingsvers van de heilige Qor´aan):


"In de naam van Allah, de Barmhartige, de Genadevolle.
Alle lof zij Allah, de Heer der Werelden.
De Barmhartige, de Genadevolle. Meester van de Dag des Oordeels.
U alleen aanbidden wij en U alleen smeken wij om hulp. Leid ons op het rechte pad Het pad dergenen, aan wie Gij gunsten hebt geschonken – niet dat van hen, op wie toorn is nedergedaald, noch dat der dwalenden."
[Surah al-Fatiha]

"Wat is dit een perfecte bewoording en hoe mooi klinkt het," riep de vader uit. "Is alles zoals dit?"

"Jawel, vader. Wil je hem trouw zweren? Al je mensen hebben dat gedaan", drong Moeadh aan.

De oude man bleef een tijdje stil en zei toen: "Dat zal ik niet doen voor ik Manat hierover heb geraadpleegd en gehoord heb, wat hij zegt."

"Wat zou Manat kunnen zeggen, vader? Het is slechts een stuk hout. Het kan niet denken of spreken."

De oude man antwoordde scherp: "Ik heb je al gezegd, dat ik niets zonder hem doe."

Later op die dag ging Amr voor Manat staan. Het was een gewoonte van de afgodaanbidders om een oude vrouw achter het afgodsbeeld te plaatsen als ze ermee wilden spreken. De vrouw sprak dan namens het afgodsbeeld en verwoordde, zo meenden ze, wat de afgod haar influisterde. Amr stond met een diep ontzag voor het afgodsbeeld en prees hem uitbundig. Toen zei hij:

"O Manat, u weet beslist, dat er een propagandist uit Mekka hier bij ons is gekomen, die niemand dan u kwaad wenst te doen. Hij is hier alleen gekomen om onze aanbidding aan u een halt toe te roepen. Ik wil hem, ondanks de prachtige woorden, die ik van hem gehoord heb, geen trouw zweren. Maar ik ben hier gekomen om uw goede raad te ontvangen. Adviseer me dus alstublieft."

Manat gaf geen antwoord. Amr vervolgde:

"Misschien bent u boos. Maar tot nu toe heb ik u geen kwaad berokkend. Het hindert niet, ik zal u een paar dagen met rust laten, tot uw slechte bui voorbij is."

Amr´s zonen wisten hoe afhankelijk hun vader van Manat geworden was en dat hij in de loop der tijd bijna een verlengstuk ervan was geworden. Ze beseften echter dat de plaats, die het afgodsbeeld in hun vaders hart innam niet meer zo onwankelbaar was als tevoren. Ze moesten hem helpen om afstand van Manat te nemen. Zo moest zijn weg naar het geloof in Allah worden.

Op een nacht gingen de zonen van Amr samen met hun vriend Moeadh ibn Jabal naar Manat. Ze namen het afgodsbeeld van zijn plaats en gooiden het in een beerput van de Banoe Salamah. Ze keerden weer naar huis terug zonder dat iemand wist, wat zij gedaan hadden. Toen Amr de volgende ochtend wakker werd, ging hij met stille eerbied naar het afgodsbeeld om het respectvol te begroeten, maar hij kon het niet vinden.

"Wee over u allen," riep hij. "Wie heeft afgelopen nacht onze god aangevallen?"

Niemand gaf antwoord. Hij ging, kokend van woede de daders van dit misdrijf bedreigend, op zoek naar het afgodsbeeld. Uiteindelijk vond hij het ondersteboven in de beerput. Hij waste en parfumeerde het en zette het op zijn gewone plaats terug en zei:

"Ik zal er wel achterkomen, wie u dit heeft aangedaan en ik zal hem vernederen."

De volgende nacht deden de jongens hetzelfde met het afgodsbeeld. De oude man vond het, waste en parfumeerde het zoals hij de dag daarvoor had gedaan en zette het terug op zijn vaste plaats. Dit gebeurde verschillende malen tot Amr op een nacht een zwaard om de nek van het afgodsbeeld bond en zei:

"O Manat, ik weet niet wie u dit aandoet. Maar als u maar een beetje positieve kracht in u hebt, verdedig u dan tegen dit kwaad. Hier heb ik een zwaard voor u."

De jongeren wachtten tot Amr diep in slaap was. Ze namen het zwaard van de nek van het afgodsbeeld en gooiden het beeld in de beerput. Amr vond het afgodsbeeld met zijn gezicht naar beneden in de beerput terug, terwijl het zwaard nergens te vinden was. Uiteindelijk was hij overtuigd, dat het afgodsbeeld geen macht had en het niet verdiende om aanbeden te worden. Toen duurde het niet meer lang voordat hij moslim werd.

Amr proefde al gauw de zoetheid van de iman oftewel het geloof, in de Enige Ware God. Maar tegelijkertijd. Voelde hij diepe pijn en woedde bij zichzelf als hij aan al die tijd terugdacht, wat hij met shirk had doorgebracht. Hij had de nieuwe godsdienst volledig geaccepteerd en plaatste zichzelf, zijn welvaart en zijn kinderen in dienst van Allah en Zijn Profeet .

De diepte van zijn geloof kwam in de Slag van Uhud tot uiting. Amr zag zijn drie zonen zich voor het gevecht klaar maken. Hij keek naar de drie vastbesloten jonge mannen, die vol vuur waren om het martelaarschap, het succes en de tevredenheid van Allah te verkrijgen. Dit had grote invloed op hem en hij besloot met hen op jihad mee te gaan en onder de vlag van de Boodschapper van Allah te strijden. De jongens waren het er helemaal niet mee eens, dat hun vader dit besluit zou uitvoeren. Hij was al behoorlijk oud en erg zwak.

"Vader," zeiden zij, "het is zeker dat Allah jou excuseert. Waarom zadel je jezelf dan nog met deze last op?"

De oude man werd erg kwaad en liep regelrecht naar de Profeet om over zijn zoons te klagen:

"O Rasoeloellah! Mijn zoons willen mij van de bron van goedheid weghouden en beweren dat ik te oud en te afgeleefd ben. Bij Allah, ik verlang om op deze manier het paradijs te verkrijgen ook al ben ik oud en zwak."

"Laat hem maar," zei de Profeet tegen de zoons. "Misschien zal Allah, de Almachtige en de grote hem het martelaarschap belonen."

Spoedig was het tijd om naar het slagveld te gaan. Amr nam afscheid van zijn vrouw en ging samen met mijn drie zonen en een groot deel van zijn stam, de Banoe Salamah, op weg.

"O Heer, geef mij het martelaarschap en stuur me niet uit ‘t veld geslagen terug naar mijn familie." Hij keek naar de richting van Medina en al wijzend ernaar bad hij: "O Allah laat me nooit me daar nooit meer terug keren, laat me hier sterven als shahied"

Op het hevigst van de strijd was Amr in de voorste linies te zien, springend op zijn goede been (het andere was gedeeltelijk verlamd) en roepend:

"Ik verlang naar het paradijs, ik verlang naar het paradijs."

Zijn zoon Khallad bleef dicht bij hem en beiden vochten moedig om de Profeet te verdedigen terwijl veel van de andere moslims op jacht naar buit gingen. Vader en zoon vielen op het slagveld en stierven kort na elkaar. Na het slagveld probeerde een paar sahabah Amr met een ezel terug te brengen naar Medina om hem daar te begraven, maar de ezel deed geen stap richting Medina. Immers Amr smeekte Allah om nooit meer terug te keren naar Medina. Hij hield zich aan de belofte met Allah en Allah hield Zich aan Zijn belofte. Waarna de Profeet beviel om de slachtoffers ter plekke te begraven.

Nadat de moslims terug te waren in Medina, gingen een paar vrienden van Amr naar zijn vrouw vertelde haar het slecht nieuws over haar man. Maar zij antwoordde: "wat is er gebeurd met de Boodschapper van Allah?" Waarop de vrienden verbaasde zeiden: "je zoon Khallad is ook gestorven." "Wat is er gebeurd met de Profeet ?" antwoordde ze weer. Waarop de mannen zeiden: "Met de Profeet gaat alles goed." "Alhamdoellilah," zei ze, "Al het ongeluk is daarmee dan verwenen."

Verhaal: Safiyyah (radiallaho anha) doodt een jood


Safiyyah (radiallaho anha) was een tante van de Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam) en een zuster van Hamza (radiallaho anho). Ze vocht mee in de strijd om Uhud. Toen de moslims een keer aan het verliezen waren en enkele van hun het slachtveld ontvluchtten, sloeg ze met haar speer op hun gezichten en prikkelde hun om terug te gaan en door te vechten.

In de oorlog van Khandaq had de profeet alle moslimvrouwen in een vesting verzameld en Hasan bin Thabit (radiallaho anho) was de opdracht gegeven om hun te beschermen. De joden, die altijd op de loer stonden om van zulke gelegenheden misbruik te maken, omsingelden de plek van de vrouwen en stuurden 1 van hun erop uit om uit te maken of er ook mannen bij de dames waren. Safiyyah (ra) zag toevallig een jood het fort naderen. Ze zei aan Hasan:

“Er komt een jood om ons te bespioneren. Ga op hem af en dood hem.”

Hassan (ra) kon de moed hiervoor niet opbrengen. Safiyyah (ra) bewapende zich toen met een haring van een tent, ging buiten de vesting en bracht de jood een slag toe op het hoofd waardoor deze ter plaatse dood neer viel. Ze kwam terug en zei aan Hasan:

“De man is dood. Ik heb zijn kleren en de armen van zijn lichaam niet verwijderd, omdat ik mij als vrouw schaam om dat te doen. Ga jij nu en verwijder alles van zijn lichaam. Breng ook zijn hoofd als je die van zijn lichaam hebt gescheiden.”

Hassan kon dit ook niet uitvoeren. Safiyyah ging er toen zelf op uit, bracht zijn hoofd en gooide het over de muur te midden van de andere joden. Toen ze dit zagen, zeiden ze:

“Wij vonden het vreemd dat Muhammad de dames alleen in het fort kon houden. Zeker, er zijn mensen binnen om de vrouwen te bewaken.”

Moraal:

Safiyyah (ra) overleed in 20 na Hidjrah op drieenzeventig jarige leeftijd. In de oorlog van Khandaq was zij 58 jaar oud. Een vrouw op zo een leeftijd, dezer dagen, kan nauwelijks haar huishoudelijke werkzaamheden verrichten. Maar kijk naar Safiyya (radiallaho anha) die er zelf op uitgaat en de jood doodt.

Verhaal: Sohaib (radiallaho anho) bekeert zich tot de Islam


Sohaib en Amaar (radiallaho anhuma) werden in dezelfde periode Moslim. De Profeet (sallalaho alaihi wasallam) logeerde bij Arqam, toen beiden afzonderlijk kwamen met dezelfde intentie om zich te bekeren tot de Islam en elkaar ontmoetten bij het huis. Sohaib (radiallaho anho) leed ook veel van de ongelovige vervolgers, zoals andere Moslims uit die tijd. Tenslotte besloot hij naar Medina te emigreren. De Quraish lieten dit niet toe, en niet lang na zijn vertrek, ging een groep hem achterna om hem terug te brengen naar Mekka. Toen de groep hem naderde riep hij hun toe:

“Jullie weten dat ik een betere boogschutter ben dan jullie allen. Zolang als ik slechts 1 pijl heb, zullen jullie niet in staat zijn mij te benaderen, en als ik al mijn pijlen heb verschoten, zal ik jullie met mijn zwaard bevechten zolang als het in mijn handen is. Als jullie willen, kunnen jullie mijn huis en bezittingen krijgen, dat ik in Mekka heb achtergelaten en mijn twee vrouwelijke slaven.”

En zij waren het met hem eens. Hij vertelde hun de plaats waar het geld was, en zij lieten hem zijn weg vervolgen naar Medina. Bij deze openbaarde Allah de volgende verzen van de Quran aan de Profeet (sallalaho alaihi wasalllam):

“En er is onder de mensen die zichzelf verkoopt, het welbehagen van Allah zoekend. En Allah is meest genadig voor de dienaren.” Soerah al-Baqarah 207

De Profeet van Allah(sallalaho alaihi wasallam) was in Quba. Toen hij Sohaib zag aankomen zei hij:

“Een goede koop, Abu Yahia (Sohaib)!”

Sohaib (radiallaho anho) vertelt:

“De Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) at toen dadels. Ik at samen met hem. Een van mijn ogen deed mij zeer. Hij zei: “Sohaib, je neemt dadels terwijl je een ontstoken oog hebt.” Ik antwoordde: “Maar ik neem ze van de kant van het andere oog, dat niet ontstoken is, O Profeet van Allah”. De Profeet (sallalaho alaihi wasallam) was zeer ingenomen met mijn vinnig antwoord.”

Sohaib (radiallaho anho) was zeer edelmoedig en hij gaf zijn geld kwistig aan anderen uit. Umar (radiallaho anho) vertelde hem dat hij erg verkwistend was. Hij reageerde hierop door te stellen:

“Maar ik besteed alleen waar het juist is.”

Toen Umar (radiallaho anho) op sterven lag, gaf hij te kennen dat het zijn wens was, dat zijn overlijdensdienst door Sohaib (radiallaho anho) geleid zou worden.

Verhaal: Het lijden van Abu Bakr voor de Islam.


In den beginne moesten degenen die zich tot de Islam hadden bekeerd zoveel als mogelijk hun geloof geheim houden. Daar de Moslims voortdurend vervolgd werden door de Quraysh, adviseerde zelfs de Heilige Profeet(Salallaho alaihi wasallam) alle nieuwe bekeerlingen de Islam heimelijk te praktiseren, zodat zij niet hoefden te lijden van de Quraysh. Toen het aantal Moslims evenwel 39 werd, deed Abu Bakr (Radhiallaho anho) een voorstel om de Islam openlijk te prediken en te praktiseren. De Profeet(Salallaho alaihi wasallam) stemde niet toe, maar toen Abu Bakr (Radhiallaho anho) volhield, gaf hij zijn toestemming en zo gingen zij allen naar de Haram voor Tabligh. Abu Bakr (Radhiallaho anho) begon te spreken en de Khutba die door hem gegeven werd, was de eerste die ooit geleverd werd in de annalen van de Islam. Hamzah (Radhiallaho anho), de oom van de Heilige Profeet(Salallaho alaihe wasallam) als ook de leider van de Martelaren, bekeerden, zich op diezelfde dag tot de Islam, terwijl Umar (Radhiallaho anho) op de derde dag van deze toespraak in de schoot van de Islam kwam. Nauwelijks begon Abu Bakr (Radhiallaho anho) te spreken of de afgodendienaren en ongelovigen van de Quraysh vielen de Moslims van alle kanten aan. Ondanks het feit dat hij als de nobelste en meest respectabele van alle mensen in Mekka beschouwd werd, werd Abu Bakr (Radhiallaho anho) zodanig afgetakeld dat zijn neus en oren en zijn gehele gezicht met bloed besmeurd werden. Hij werd geschopt, getrapt en ruw en wreed behandeld. Hij raakte buiten bewustzijn en bleef halfdood liggen; niemand dacht dat hij ooit deze brute en woeste aanval zou kunnen overleven. De Banu-Teem, de mensen van zijn stam, kwamen en droegen hem naar zijn huis. Zij maakten ook in de Haram bekend dat als Abu Bakr (Radhiallaho anho) zou bezwijken aan zijn letsels, zij als vergelding het leven van Utbah-bin-Rabiah zouden nemen, die het actiefste was. Abu Bakr (Radhiallaho anho) bleef de gehele dag bewusteloos. De mensen om hem heen noemden zijn naam keer op keer om te weten of hij bij bewustzijn kwam, maar hij sprak niet. Laat in de avond, opende hij zijn ogen en kwam hij langzaam weer bij bewustzijn. Zo gauw hij in staat was te spreken, vroeg hij:

"Hoe is het met de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam)?"

De mensen waren zeer teleurgesteld in hem en zeiden:

"Hoe komt het dat hij, ondanks al deze ellende en na feitelijk de gehele dag tussen leven en dood te hebben gezweefd - door toedoen van de Profeet (Salallaho alaihe wasallam) - over niets anders spreekt, dan over de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam)."

Zij lieten Abu Bakr (Radhiallaho anho) achter, met grote wrevel voor zijn toewijding voor de Heilige Profeet (Saiallaho alaihi wasallam), terwijl ze tevreden waren dat hij buiten gevaar was. Ze adviseerden Umm Khair, zijn moeder, om hem wat eten te geven. Maar Abu Bakr (Radhiallaho anho) had geen aandacht voor zijn voedsel en stelde zijn moeder onophoudelijk en ongeduldig keer op keer dezelfde vraag:

"Hoe is het met de Heilige Profeet(Salallaho alaihi wasallam)?"

Toen ze liet doorschemeren dat zij onbekend was over de toestand van de Heilige Profeet(Salallaho alaihi wasalIam) verzocht Abu Bakr (Radhiallaho anho) haar dringend om naar Umm Jamil te gaan (de zuster van Umar) en haar het laatste nieuws over de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) te vragen. De moeder kon het verzoek van haar zoon in deze meelijwekkende toestand niet weigeren, en haastte zich naar Umm Jamil's huis om te informeren naar het welzijn van de Heilige Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam). Nel als de andere Moslims uit die tijd, hield Umm Jamil haar geloof ook geheim. Daarom deed ze alsof ze niets wist over de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) door te zeggen:

"Wie is Muhammad en wie is Abu Bakr? Waarom zou ik iets over hun weten? Ik ben, evenwel, bedroefd te vernemen over de toestand van je zoon. Als u wilt, kan ik met u meegaan om hem te zien."

Umm Khair stemde toe en beiden gingen naar Abu Bakr (Radhiallaho anho). Bij het zien van Abu Bakr (Radhiallaho anho) in die miserabele toestand, kon Umm Jamil zich niet beheersen. Ze begon te huilen en zei:

"Wee voor de schurken wat ze iemand als Abu Bakr (Radhiallaho anho) aangedaan hebben. Moge Allah hun straffen voor dit wangedrag."

Zonder te letten op wat Umm Jamil zei, had Abu Bakr (Radhiallaho anho) steeds weer dezelfde woorden op zijn lippen, nl.:

"Hoe is het met de Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam)?"

Umm Jamil wees naar Umm Khair en vroeg:

"Is het veilig iets in haar bijzijn te zeggen?"

Abu Bakr: "Maak je geen zorgen over haar. Zeg me vlug hoe de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) het maakt?"

Umm Jamil: "Hij maakt het vrij goed."

Abu Bakr: "Waar is hij op dit moment?"

Umm Jamil: "Hij is bij Arqam."

Abu Bakr: "Bij Allah! Ik zal niets eten voordat ik hem gezien heb."

Umm Khair maakte zich zorgen over de voeding van haar zoon, omdat zij wist dat als Abu Bakr (Radhiallaho anho) eenmaal bij Allah had gezworen hij deze eed niet zou verbreken, en onder geen enkele omstandigheid zou eten. Daarom stemde zij toe om hem bij Arqam te brengen.

Ze wachtte totdat er geen drukte meer was op straat en zij in staat was hem onopgemerkt naar Arqam te brengen. Daar aangekomen ontmoette Abu Bakr (Radhiallaho anho) de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) klemde zich vast aan hem en huilde overvloedig. De Heilige Profeet (Salallaho alaihe wasallam) deed hetzelfde en alle Moslims die daar aanwezig waren, begonnen ook bitter te huilen over de toestand van Abu Bakr (Radhialliaho anho). Abu Bakr (Radhiallaho anho) introduceerde toen zijn moeder aan de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam), en zei:

"Zij is mijn moeder, 0, Profeet van Allah! Bid voor haar en beweeg haar de Islam te accepteren."

De Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) bad eerst voor haar en daarna preekte hij voor haar. Zij bekeerde zich toen ter plekke tot de Islam.

Moraal:

Vele mensen gaan er prat op dat zij minnaars zijn terwijl zij gemak en comfort kennen. Dat was vroeger zo en ook nu nog steeds. De ware minnaar is pas degene die in tijden van ellende, beproeving en opsluiting en marteling in staat is zijn liefde te tonen. Liefde was een grote dynamische kracht in de levensloop van de Sahabah. Door deze kracht negeerden zij hun kwellingen en kenden zij geen vrees voor de dood.

Verhaal: Het martelaarschap van Khubaib, Zaid en Asim


De Quraish waren verbolgen door woede en wraak bij het verlies van enkele van hun voornaamste mannen in Uhud. Sulaifah wiens twee zonen gevallen waren in gevecht , had plechtig gezworen dat ze wijn zou drinken in de schedel van Asim (radiallaho anho) die haar beide zonen had gedood, als zij in bezit zou komen van zijn hoofd. Ze had een prijs van 100 kamelen uitgeloofd (gigantisch hoog in die periode) voor de persoon die het hoofd van Asim voor haar zou brengen. Sufyan bin Khalid werkte een plan uit om de prijs te verzekeren. Hij stuurde een aantal mannen van Adhal Waqarah naar Medina, die zich zogenaamd tot de Islam hadden bekeerd. Zij smeekten de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) om enkele personen aan te wijzen om hun te vergezellen naar hun plaats om de Islam te preken aan het gewone volk. Zij deden een speciaal verzoek om Asim (radiallaho anho) en zeiden:

“Onze mensen zullen zijn wijze van toespreken heel erg appreciëren.”

De Profeet van Allah (sallalaho alaihii wasallam) vaardigde tien (in sommige overleveringen zes) van zijn metgezellen af om met hun mee te gaan en Asim (radiallaho anho) was er natuurlijk ook bij. Zij begonnen in alle rust aan de terugweg van Medina, maar verraad wachtte hun onderweg; zij werden door niet minder dan twee honderd vijanden aangevallen, waaronder honderd geselecteerde eerste klas boogschutters. De Sahabah klommen op een heuvel, Fadfad. De vijanden schreeuwden naar hun:

“Geven jullie je over, wij willen jullie niet vermoorden. We zullen jullie alleen naar Mekka brengen en aan de Quraish verkopen.”

De Sahabah wezen deze onderhandeling af en verkozen te vechten tot het bittere einde. Toen zij een tekort kregen aan pijlen, vielen ze de vijanden met hun speren aan. Asim (radiallaho anho) alarmeerde zijn metgezellen:

“Het lijdt geen twijfel dat jullie verraden zijn door deze mensen, maar je moet de moed niet opgeven; omdat martelaarschap op zichzelf het hoogtepunt is van jullie streven. Allah de meest geliefde, is met jullie, en jullie hemelse echtgenoten wachten op dit moment op jullie.”

Met deze woorden stortte hij zich in het heetst van de strijd en toen zijn speer brak, vocht hij door met zijn zwaard. Zo vocht hij door tot het laatst. Zijn laatste gebed was:

“O Allah, breng de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) op de hoogte van onze dood.”

Allah verhoorde medelijdend dit gebed en openbaarde het nieuws aan de Profeet (sallalaho alaihi wasallam). Toen Asim (radiallaho anho) had gehoord van de eed van Sulaifah om wijn te drinken uit zijn schedel, bad hij ook als volgt:

“O Allah! Ik heb mijn leven aan Uw zaak gegeven; O Allah, bescherm mijn hoofd tegen de heiligschennende handen van deze ongelovigen.”

Dit gebed werd ook verhoord. Na zijn dood nestelde een zwerm bijen (wespen in een andere overlevering) zich op zijn lichaam en bracht alle pogingen van de vijand om zijn hoofd meedogenloos af te scheiden, in de war. Zij lieten het lichaam achter met de bedoeling hun vuile taak gedurende de nacht te doen, wanneer de bijen weg waren. Maar gedurende de nacht brak er een wolkbreuk los, die het lichaam weg spoelde.

Toen zeven van de tien Sahabah (radiallaho anhum) het martelaarschap hadden verworven, waren de overgebleven drie, Khubaib, Zaid bin Wathnah en Abdullah bin Tariq (radiallaho anhum) nog steeds op hun post op de heuveltop. De vijanden riepen weer naar hun:

“Jullie drie kunnen naar beneden komen. Wij zullen jullie geen kwaad doen.”

De drie vertrouwden hun en kwamen van de heuveltop, maar de vijanden wierpen zich onmiddellijk op hun en overmeesterden hun. Hierop protesteerde Abdullah bin Tariq (radiallaho anho):

“Zo dit is jullie eerste woordbreuk van jullie plechtige belofte. Ik zal me liever aansluiten bij mijn martelaarbroeders dan levend met jullie mee te gaan.”

Hij weigerde hen toen in gevangenschap te volgen. Ze dwongen hem op allerlei manieren mee te lopen, maar toen ze merkten dat niets mocht baten en Abdullah zich geen centimeter zou verroeren, maakte zij hem ter plekke dood. De twee overgebleven gevangenen werden meegenomen naar Mekka en verkocht aan de Quraish. Safwan bin Umayyah betaalde vijftig kamelen voor Zaid om hem te doden en zich te wreken op de dood van zijn vader in Uhud en Hujair bin Abiahab kocht Khubaib voor honderd kamelen om zich ook te wreken voor zijn vader in dezelfde veldslag.

Safwan droeg Zaid (radiallaho anho) over aan zijn slaaf om buiten de grenzen van Haram gedood te worden. Een menigte volgde hun om te kijken hoe Zaid (radiallaho anho) zijn einde tegemoet zou gaan en Abu Sufyan behoorde ook tot één van de toeschouwers. Toen Zaid (radiallaho anho) voorbereid stond de dood tegemoet te treden, vroeg Abu Sufyan hem aldus:

“Zou je niet wensen dat de Heilige Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam) vandaag in jouw plaats zou zijn en je vrijgelaten zou worden om verder met je familie te genieten van het leven?”

Het antwoord van Zaid verbaasde hun allen:

“Bij Allah!” zei hij, “de gedachte van het genieten van het leven met mijn familie zou ondraaglijk voor mij worden als de Heilige profeet (sallalaho alaihi wasallam) zou moeten lijden voor zelfs een doornprik in zijn voet.”

De Quraish konden dit antwoord eenvoudig niet begrijpen en Abu Sufyan (radiallaho anho) maakte de opmerking:

“Er is absoluut geen ander voorbeeld mogelijk, waar ook ter wereld, van de liefde die de metgezellen van de Heilige profeet (sallalaho alaihi wasallam) voor hem koesteren.”

Zaid (radiallaho anho) stierf toen de marteldood.

Khubaib (radiallaho anho) bleef een tijdlang gevangen bij Hujair. Een slavin van Hujair (die zich later bekeerde tot de Islam) vertelt:

“Toen Khubaib (radiallaho anho) bij ons in gevangenschap was, merkte ik op dat hij druiven at van een tros zo groot als een hoofd van een mens, ofschoon het op dat moment in Mekka geen seizoen was voor druiven. Toen de dag van zijn executie naderde, vroeg hij naar een scheermes dat hem overhandigd werd. Ondertussen kwam een spelend kind dichtbij Khubaib. Alle huisgenoten werden hierop gealarmeerd. Ze dachten dat niets Khubaib zou kunnen verhinderen het kind met het schreermes te doden, aangezien hij toch al tot de doodstraf was veroordeeld. Maar om hun gerust te stellen zij Khubaib toen hij hun schrik opmerkte: “Denk je dat ik mij zou vernederen om een onschuldig kind te doden? Zo een afschuwelijke misdaad kan ik eenvoudigweg niet begaan.”

Toen hij naar de galg werd geleid en gevraagd werd om zijn laatste wens kenbaar te maken, verzocht hij:

“Sta mij toe twee rakaat Salaat te verrichten, daar het tijd voor mij is de wereld te verlaten en mijn Allah te ontmoeten.”

Zij lieten hem zijn Salaat verrichten. Bij het beeindigen van zijn twee rakaat zei hij weer kalm:

“Volgens jullie ban ik bang voor de dood, als dat het geval zou zijn, zou ik nog twee rakaat hebben verricht.”

Hij werd toen gebonden en naar de galg gebracht. Hij zei toen:

“O Allah! Er is niemand om mijn laatste ‘Salaam’ over te brengen naar Uw Profeet (sallalaho alaihi wasallam).”

Maar Allah liet zijn ‘Salaam’ aan de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) door een engel overbrengen. De Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) antwoordde:

“Wa-alaikumus-salaam! O Khubaib.”

En hij zei aan de Sahabah:

“Khubaib wordt nu door de Quraish gemarteld.”

Bij de galg, doorboorden veertig Quraish hem tegelijkertijd met speren. Een van hun plaagde hem:

“Zeg bij Allah, dat je nu zou wensen dat de profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam) in jouw plaats zou zijn en jij vrijgelaten werd.”

Hij antwoordde:

“Bij Allah de Allerhoogste, ik zou het niet verdragen dat zelfs een doorn de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) zou prikken voor het verlossen van mijn leven.”

Moraal:

Elk woord van dit verhaal is een les voor ons allen. De toewijding en liefde van de Sahabah die hierin beschreven worden, is werkelijk iets wat het beschouwen en begeren waard is. Zij zouden hun leven liever opofferen dan te verdragen dat zelfs een doorn de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) zou prikken. Kijk weer naar Khubaib’s laatste wens. Hij denkt noch aan zijn familieleden noch wenst hij ze te zien. Wat hij wenst is zijn ‘Salaam’ te sturen naar voor de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) en het verrichten van een laatste rakaat Salaat.

Verhaal: Umar (Radhiallaho anho) en zijn vrees voor Allah


Umar (Radiallaho anho) zou vaak een strohalm in zijn hand houden en zeggen:

"Ik wenste dat ik een strohalm als deze was."

Soms zou hij zeggen:

"Ik wenste dat mijn moeder mij niet gebaard had."

Eens was hij met belangrijk werk bezig toen iemand bij hem kwam en klaagde over een onbeduidende grief en hem verzocht om vergoeding. Umar (Radiallaho anho) legde een zweep over zijn schouders en zei:

'Wanneer ik voor dat doel zit, kom je niet bij mij, maar wanneer ik bezig ben met ander belangrijk werk, kom je met je grieven om me te onderbreken."

De persoon ging weg, maar Umar (Radhiallaho anho) liet hem terugroepen, overhandigde hem zijn zweep en zei:

"Zweep mij nu om de zaak gelijk te maken"

Hij zei: "Ik vergeef je omwille van Allah."

Umar (Radiallaho anho) ging naar huis, verrichtte een Salaat van twee Raka'at in berouw en verweet zichzelve, zeggende:

"0, Umar (Radiallaho anho) , je was laag maar Allah heeft jou verheven. Je was aan het dwalen maar Allah leidde je. Je was laag maar Allah veredelde je en gaf je oppergezag over Zijn mensen. Nu komt een van ze en vraagt je voor vergoeding voor het verkeerde dat hem is aangedaan, en je zweept hem? Welk antwoord heb je om Allah te geven?"

Hij bleef zich zeer lang berispen.
In de tijd dat hij Khalifah was geworden, ging Umar (Radiallaho anho) voor zijn gewone rondreis in de richting van Harrah (een voorstad van Medina) met zijn slaaf Aslam, toen hij op een afstand vuur zag in de woestijn. Hij zei:

"Daar lijkt een kamp te zijn. Misschien is het een karavaan die de stad niet binnen kon vanwege het invallen van de nacht. Laten wij naar hun gaan kijken en hun bescherming gedurende de nacht regelen."

Toen hij daar aankwam, zag hij een vrouw en enkele kinderen. De kinderen huilden. De vrouw had een ketel met water op het vuur. Umar (Radiallaho anho) groette haar met Salaam en met haar toestemming ging hij dichterbij.

Umar: "Waarom huilen deze kinderen?"

De vrouw: "Omdat ze honger hebben?"

Umar: "Wat is in de pan?"

De vrouw: "Alleen water om de kinderen te kalmeren zodat ze kunnen slapen met de gedachte dat eten voor hun bereid wordt. Ah! Allah zal oordelen tussen Umar(Radhiallaho anho) en mij, op de Dag des Oordeels, voor het verwaarlozen van mij in mijn ellende."

Umar(wenend): "Moge Allah genadig voor je zijn! Hoe kan Umar kennis hebben van jouw ellende?"

De vrouw: "Als hij onze Amir is, moet hij zich laten informeren over ons."


Umar (Radiallaho anho) keerde terug naar de stad en ging onmiddellijk naar de Baitul-Mal om een zak met meel te vullen, dadels, vet en kleren te verzamelen, en hij nam ook wat geld mee. Toen het pakket gereed was, zei hij aan Aslam:

"Zet het pakket nu op mijn rug, Aslam."

Aslam: "Neen, alstublieft, Amir-ul-Momineen! Ik zal de zak dragen."

Umar weigerde te luisteren naar Aslam, zelfs op zijn aandringende verzoeken hem toe te staan de zak te dragen, en merkte op:

"Wat? Ga jij mijn last dragen op de Dag des Oordeels? Ik moet deze zak dragen, daar ik gevraagd zal worden (in het Hiernamaals) over deze vrouw."

Aslam plaatste met erg veel tegenzin de zak op de rug van Umar (Radiallaho anho) die deze met snelle stappen rechtstreeks naar de tent van de vrouw bracht. Aslam volgde hem op de hielen. Hij zette een beetje meel en enkele dadels en vet in de pan en begon te roeren.

Aslam:

"Ik zag de rook door zijn dikke baard passeren."

Na enige tijd was het eten klaar. Hij serveerde het zelf aan de familie. Toen zij volop gegeten hadden, gaf hij hun het restant dat over was voor de volgende maaltijd. De kinderen waren zeer blij na hun maaltijd en begonnen vrolijk te spelen.
De vrouw was erg dankbaar en merkte op:

"Moge Allah je belonen voor je vriendelijkheid! In feite verdien jij de plaats in te nemen van Khalifah in plaats van Umar."

Umar troostte haar en zei:

"Als je komt om de Khalifah te zien, zal je me daar vinden."

Hij zat een poosje daar en bleef naar de kinderen kijken. Hij keerde toen terug naar Medina. Op zijn terugweg zei hij aan Aslam:

"Weet je waarom ik daar zat, Aslam? Ik had ze in ellende zien huilen. Ik vind het daarom prettig hun een poosje lachend en gelukkig te zien."

Het wordt gezegd dat Umar terwijl hij de Fajr Salaat leidde gewoon was Soerah Kahf, Taha en andere soortgelijke Suras in zijn Salaat te reciteren en hij zou daarbij zoveel wenen dat zijn gehuil tot de achterste rijen hoorbaar was. Eens reciteerde hij Sura Yusuf in het Fajr-gebed. Toen hij bij dit vers kwam:

"Voorwaar, alleen bij Allah klaag ik over mijn ellende en verdriet…"(12:86)

, huilde hij zoveel dat hij niet verder kon reciteren. Tijdens de Tahajjud, viel hij soms op de grond en zou hij flauwvallen door buitensporig wenen.

Moraal:

Zo was de vrees voor Allah in Umar (Radiallaho anho) wiens naam angst aanjaagde in de harten van de machtigste monarchieën van zijn tijd. Zelfs vandaag zijn de mensen met ontzag vervuld als zij over hem lezen. Is er heden ten dage iemand met macht aan te wijzen die bereid is een dergelijke vriendelijkheid te tonen aan mensen onder zijn gezag?

Verhaal: Jabir's enthousiasme om te vechten


Toen de veldslag van Uhud voorbij was, keerden de overgebleven Sahabah, vermoeid en gebroken, terug naar Medina. De Quraish waren ook op hun terugtocht naar Mekka en kampeerden op een plaats genaamd Hamra al Asad. Hun leider, Abu Sufyan, zat in overleg met zijn luitenanten. Ze zeiden tegen elkaar:
"De moslims hebben een nederlaag geleden in Uhud. Hun moreel zal zeer laag zijn. Dit is de beste tijd om Muhammad af te maken."
Daarom besloten zij om terug te keren en Medina aan te vallen. Toen de Profeet (saw) ingelicht werd over deze plannen, gaf hij de opdracht aan al de Sahabah die deelgenomen hadden aan de slag in Uhud en net teruggekeerd waren, om uit Medina te vertrekken en de vijand onderweg op te vangen.
Jabir (radiallaho anho) kwam bij de Profeet (saw) en zei:
"O Profeet van Allah! Ik was zeer enthousiast om te vechten in Uhud, maar mijn vader verhinderde mij om te gaan, met de verontschulkdiging dat er geen ander familielid zou zijn om te passen op mijn zusters. Vandaar dat alleen 1 van ons kon deelnemen aan de strijd. Omdat hij zich voorgenomen had om te gaan, beval hij mij achter te blijven met de familie. Hij kreeg het meest begeerde einde (martelaarsdood) in Uhud. Nu ben ik erg enthousiast deze keer met u mee te gaan en de Quraish te bevechten."
De Profeet (saw) gaf hem toen toestemming om te gaan. Hij was de enige persoon in die veldslag die niet in Uhud gevochten had.
Moraal:
Jabir's vader stierf de martelaarsdood in Uhud. Hij liet een grote familie achter voor jabir om voor te zorgen, niets om van te leven en groete schulden om te betalen. De schulden waren gemaakt bij een van de joden, die zoals wij weten geen zwak plekje in hun hart hadden voor degenen die hun geld schuldig waren. ook zijn zeven zusters om wie hij niet toegestaan werd om naar Uhud te gaan, waren er om verzorgd te worden. Kijk nu, ondanks al deze moeilijkheden, verzoekt Jabir (ra) de Geliefde Profeet (saw) om naar het slagveld te gaan. Zijn geest is werkelijk wonderlijk! Dit is toch werkelijk een schitterend voorbeeld.